Μια ακόμα μπάλα στην κερκίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν όσα παρακολουθήσαμε στο Παναιτωλικός-Άρης. Ποσώς έχει σημασία ότι ο Άρης άφησε την πρώτη θέση, ποσώς σημασία έχει πόσο ψηλά βρίσκονται και οι Αγρινιώτες.
Το νόημα χάνεται, όταν σου πνίγουν το συναίσθημα που θες να εκτονώσεις, αποφασίζοντας να δεις ένα παιχνίδι και στο τέλος αναγκάζεσαι να κάνεις τη χάρη σε κάτι πουθενάδες, που είναι κομμάτι του προϊόντος και της τοποθέτησής του.
Προσοχή, το μήνυμα περιέχει τοποθέτηση προϊόντος.
Μία κακή διαιτησία δεν είναι μόνο μία κακή απόφαση. Είναι πολλές μαζεμένες σε 90 λεπτά, που και να θες να πας παρακάτω, τελικά κοιτάς προς τα πίσω.
Το χειρότερό μου... Να θες να πεις δυο κουβέντες, ας πούμε ποδοσφαιρικές, και να σε παρασύρει το ρεύμα.
Φαντάζεστε πόσο κακό κάνουν οι διαιτητές στην καθημερινότητα μίας ομάδας;
Τεράστιο.
Και δεν αναφέρομαι στο κόψιμο των βαθμών ή σε ο,τιδήποτε αφορά στη διάρκεια ενός αγώνα.
Αναφέρομαι στα... μετά.
Η μπάλα πάει στην κερκίδα και αντί να ασχοληθείς με εκείνα που έδειξε η ομάδα σου, κάνεις το παιχνίδι του κάθε τυχάρπαστου Σιδηρόπουλου, Τσιμεντερίδη ή Ζαμπαλά ή ό,τι όνομα κι αν έχουν από αγωνιστική σε αγωνιστική. Who cares;
Πόσες αδυναμίες, που αντί να επισημανθούν, μπήκαν κάτω από το χειμωνιάτικο πλέον χαλάκι, πόσοι και πόσοι τεχνικοί ηγέτες κέρδισαν χρόνο, ρίχνοντάς τα στη διαιτησία, για να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια και πόσες και πόσες διοικήσεις έπαιξαν Επικοινωνία Γ' εθνικής, για να αποπροσανατολίσουν τους οπαδούς τους;
Πάμπολλα παραδείγματα στο πέρασμα των ετών και των στιγμών.
Αυτά είναι πιο σημαντικά ως στοιχεία, στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που η ένταση των στιγμών και των διαιτητικών αποφάσεων δεν σε αφήνει να τα δεις ψύχραιμα και, γενικότερα, δεν αφήνει να ασχοληθείς με το δικό σου σπίτι και να γίνεις καλύτερος και σε υποχρεώνει να ασχολείσαι με τα σπίτια των άλλων.
Κι αυτή είναι η διαιτησία και η δομή της στη χώρα που τυγχάνει να ζούμε.
Ενίοτε, από τύχη ζούμε και από τύχη παίζουμε και διαιτητεύουμε.
Ψύχραιμα, όμως, μπορώ να πω το εξής:
Το παιχνίδι του Άρη στο Αγρίνιο ανέδειξε -ξανά- τις πολλές αγωνιστικές αδυναμίες του συνόλου του Μάντζιου σε διαφορετικά χρονικά σημεία. Σε ένα μεγάλο κομμάτι του πρώτου ημιχρόνου με τα απανωτά λάθη στο κέντρο της άμυνας (δεκτή η δικαιολογία των απουσιών Φαμπιάνο-Βέλεθ, αλλά μην κάνουμε και τα στραβά μάτια), και στο δεύτερο από το σημείο του ακυρωθέντος αρτιστικού πονήματος του Μανού Γκαρθία και μετά.
Ψύχραιμα, διαπιστώθηκε ότι ο Άρης δεν έχει δεύτερο τερματοφύλακα. Έχει τρίτο, χωρίς να έχει δεύτερο.
Έχει επίσης παίκτες που, όταν η βραδιά της ομάδας είναι μέτρια, μπορούν να αλλάξουν την ποδοσφαιρική μοίρα, όπως ο Γκαρθία χθες ή Μορόν προχθές ή αύριο.
Και εκεί που θες να δεις ψύχραιμα, όλα τα παραπάνω, έρχεται και η φάση με τον Χουάνκαρ που δέχεται κικ μποξικό low και ο Παναιτωλικός σκοράρει, ενώ ο Άρης παίζει με εννέα και, στην ίδια φάση, έχοντας κιτρινιστεί ο Χουάνκαρ.
Διακόπτουμε για διαφημίσεις...
Υ.Γ.1: Η φωτό του άρθρου παραπέμπει σε δύο εικασίες:
Η μία είναι το «και από μάνα φιλάκια», όπως έλεγε η Ελένη Ράντου στα 90'ς έχοντας δίπλα της τον συγχωρεμένο Ντάνο Λυγίζο στην εκπομπάρα του ΑΝΤ1. Η δεύτερη εικασία είναι: «Κάνω ένα τσιγάρο και φεύγω...». Θα προτιμήσω την πρώτη εκδοχή.
Υ.Γ.2: Προληπτική φωνή μέσω τζουκ μποξ και άλλων παλαιοχριστιανικών μεθόδων δεν έχει θέση το 2024. Ό,τι είναι να κάνεις, το κάνεις πριν. Μετά θα φωνάξουν όλοι, γιατί πρέπει να γίνουν αρεστοί και να διατηρήσουν τις θέσεις στις ομάδες viber. Άλλωστε κι εκεί, προπονητή έχουν.
Υ.Γ.3: Στη λογική που ακυρώθηκε το γκολ του Γκαρθία, ακυρώθηκε και του Τορεχόν. Έπρεπε;
Υ.Γ.3: Έχει Ζα... μπάλα, απομακρύνετε τα παιδιά από την οθόνη.
