Η απόκτηση επιθετικού “πίσω” από τον Μορόν, ο οποίος θα λειτουργήσει υποστηρικτικά στο πλάνο του προπονητή, είχε ενταχθεί στη δεύτερη θέση των προτεραιοτήτων μετά από τον αμυντικό χαφ. Ειδικά από τη στιγμή που βγήκε το πολυπόθητο (για τον Άρη) διαζύγιο με τον Άντρε Γκρέι και άνοιξε τον δρόμο για την έλευση παίκτη, με την ομάδα παράλληλα να “γλιτώνει” από το μπάτζετ ένα ποσό άνω του ενός εκατομμυρίου.
Ωστόσο, οι προσπάθειες που έγιναν, μέχρι την τελευταία στιγμή της μεταγραφικής περιόδου για τους “δεσμευμένους”, δεν είχαν αποτέλεσμα κι έτσι οι Κιτρινόμαυροι πρέπει να κοιτάξουν εκ νέου τις περιπτώσεις των ελεύθερων παικτών στο διάστημα που έχουν μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου.
Προφανώς με μια τέτοια επιλογή το ρίσκο και οι πιθανότητες λάθους αυξάνονται, καθώς μιλάμε για παίκτες που ή δεν έκαναν καν προετοιμασία ή έμειναν πρόσφατα ελεύθεροι και άρα δεν έχουν καθόλου αγωνιστικό ρυθμό.
Από το να χρειαστεί ο προπονητής όμως να επιστρατεύσει (πάλι) λύσεις ανάγκης, “βαπτίζοντας” φορ κάποιον από τους υπάρχοντες, είναι προτιμότερο η θέση να καλυφθεί με κλασσικό επιθετικό, που ξέρει τη θέση και κουμπώνει στο πλάνο της ομάδας. Διότι η ουσιαστική υποστήριξη του Μορόν απαιτεί την προσθήκη ενός ακόμη παίκτη για την κορυφή κι όχι επιλογές εκ των έσω.
Παθαίνει αλλά δεν μαθαίνει
Αυτό συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν και τις περισσότερες φορές αποδείχθηκε πλάνο δίχως ουσιαστική ανταπόκριση. Στα προηγούμενα χρόνια παίκτες όπως οι Ντιγκινί, Μαντσίνι και Πάλμα χρησιμοποιήθηκαν στην κορυφή της επίθεσης από τους εκάστοτε προπονητές ακριβώς γιατί ο Αρης ή δεν είχε φροντίσει να καλύψει εγκαίρως τις αδυναμίες του ρόστερ ή οι μεταγραφές που έκανε δεν ανταποκρίθηκαν.
Την σεζόν 2020/2021 ο Άρης ξεκίνησε τη σεζόν με την προοπτική ο Κριστιάν Λόπεθ να διαδραματίσει ρόλο βασικού αλλά πολύ νωρίς ο χρόνος του περιορίστηκε και ο Δημήτρης Μάνος έφτασε να έχει 25 συμμετοχές, ενώ ο Ισπανός στο δεύτερο μισό της σεζόν πήγε δανεικός στην Καρταχένα. Την επόμενη σεζόν ο Άρης άρχισε τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις με επιλογή εκ των έσω, βάζοντας στο πρώτο ματς με την Αστάνα στην κορυφή τον Μαντσίνι και στο δεύτερο ξεκίνησε τον Μάνο.
Τελικά προχώρησε αργοπορημένα, ενώ είχε χαθεί ο στόχος στην Ευρώπη, στη δαπανηρή μεταγραφή του Καμαρά από την Φούλαμ και τον Ιανουάριο επέλεξε τον Μήτρογλου να διαδραματίσει υποστηρικτικό ρόλο στο πλάνο. Μια κίνηση η οποία από την αρχή μέχρι το τέλος της αποδείχθηκε εντελώς λανθασμένη, εκτός από δαπανηρή.
Πέρυσι ο Αρης επανέλαβε το ίδιο λάθος και μέχρι τον Ιανουάριο, όταν επέστρεψε με τη μορφή δανεισμού ο Καμαρά, στηρίχθηκε μόνο στον Άντρε Γκρέι και δίχως να έχει back up λύση πίσω από τον Τζαμαϊκανό. Φέτος, ξανά τα ίδια! Με τον Μορόν – για την ώρα τουλάχιστον – να είναι ο μοναδικός κλασσικός επιθετικός στο ρόστερ.
