Ναι, ο Άρης ήταν κάκιστος, πέρασε και δεν ακούμπησε στην OPAP ARENA απέναντι στην ΑΕΚ, χωρίς να περιμένουμε την έκταση του σκορ, για να μάθουμε πόσο κακός ήταν. Από μέτριος έως κακός ήταν όμως και στις νίκες του, αλλά εκεί είχε τις μονάδες του. Όταν τελειώνουν οι... μονάδες, μένεις μόνο με το αναχρονιστικό ποδόσφαιρο, περιμένοντας να χτυπήσεις σε κάποια κόντρα.
Όταν ο αντίπαλος δεν σου αφήνει το παραμικρό περιθώριο, τότε η αλήθεια εμφανίζεται σε full screen.
Ο Άρης πίστεψε ότι μπορεί να γίνει πιεστικός και να πρεσσάρει ψηλά την ομάδα του Ματίας Αλμέιδα, αλλά με πιεστικό μόνο τον Ντιαντί, προσδοκάς από ελάχιστα έως τίποτα.
Και το απόλυτο... τίποτα εμφάνισαν οι Θεσσαλονικείς στη Ν. Φιλαδέλφεια.
Ένας Μόντσου και ένας Ντιαντί είναι αδύνατον να υπηρετήσουν την τακτική του προπονητή, ο οποίος ζητά πίεση από παίκτες που τους λείπει το παραπάνω στοιχείο.
Οι μπακ, Φρίντεκ και Μάγιο δεν διαθέτουν aggressive χαρακτήρα, οι Γκαρθία και Μορόν επίσης, για τους στόπερ δεν το συζητάμε, άρα από τους «11» μένουν μόνο οι δύο.
Τα μάτια δεν γυαλίζουν, η ατομική ποιότητα, για την οποία μιλάμε σταθερά από τα μέσα του πρώτου γύρου, δεν έρχεται, τότε είσαι αδύναμος να ζητήσεις το παραμικρό κόντρα σε μία αντίπαλο που ήθελε να σε καταπιεί και το κατάφερε με τον τρόπο που ήθελε.
Σε ένα ακόμη παιχνίδι, οι απουσίες των βασικών δεν έγιναν ποτέ παρουσίες, οι δικαιολογίες έμειναν στην άκρη και το 4-0, απλώς, μετατρέπει την αίσθηση -ότι αρκετά πράγματα πηγαίνουν λάθος- σε βεβαιότητα.
Με ποδόσφαιρο του 1990, περιμένοντας τον αντίπαλο να κάνει λάθος, χωρίς να τον ωθήσεις σε λάθος, για να φύγεις σε κάποια κόντρα, είναι ακατόρθωτο να φτάσεις στο 2024.
Ο Άρης έχει συγκεκριμένες αρετές στο παιχνίδι του και, όταν οι τρεις-τέσσερις γνωστοί «παράγοντες» δεν αποδίδουν, επέρχεται η καθίζηση.
Από την άλλη, η επίδραση του Άκη Μάντζιου, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε κάθε φορά, στη διάρκεια του ματς -με ή χωρίς τις αλλαγές- είναι συνήθως ανεμική και, όταν έχεις απέναντί σου ομάδες με σωστή τακτική προσέγγιση και ποδοσφαιριστές που ξέρουν πώς να υποστηρίξουν τις οδηγίες του προπονητή, φαίνεσαι εύκολος στόχος.
Αν, πράγματι, οι παίκτες, που τον έβγαζαν ασπροπρόσωπο, άλλαξαν (αγωνιστική) συμπεριφορά, είναι θέμα, που ξεφεύγει από τα όρια ευθύνης του προπονητή και πηγαίνει αλλού.
Δείχνει όμως και ποιοι τον έκαναν «μάγκα» και σε ποιους πόνταρε, για να φτάσει ο Άρης στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας.
Κι αυτό είναι ζήτημα που, καλύτερα, να λυθεί εκ των έσω και, αφού προηγουμένως γίνει συζήτηση μεταξύ των εμπλεκομένων, όπως είπε και ο ίδιος ο προπονητής των «κιτρινόμαυρων».
Γιατί ακόμη και οι δικαιολογίες, εν πολλοίς δικαιολογημένες, περί διαιτησίας, κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν.
