Νέα οικοδομική άδεια, σχέδιο πόλης (εντός) και ένα οικοδόμημα που φτιάχνεται σε διαφορετικές βάσεις. Ή αυτό δείχνει, με τις μέχρι τώρα κινήσεις του, ο Θόδωρος Καρυπίδης, ο οποίος έκανε αναστροφή στο πώς θα φτιάξει τον Άρη, που δεν περιλαμβάνει τούβλα, αλλά τουβλάκια.
Όπου «τούβλα» αφορά δαπανηρές μεταγραφές (πρώην) ποδοσφαιριστών που -είχαν δεν είχαν- CV, υπέγραφαν κάτι ξεγυρισμένα συμβόλαιο με μίνιμουμ ετήσια αποζημίωση 300.000 ευρώ, φτάνοντας μέχρι και τις 700.000.
Η λίστα έχει χωρέσει πολλούς και από εκεί που περίμενες ότι θα σταματήσει τη «φαντεζί» μεταγραφική πολιτική, εκεί αγόραζε ακριβά και πιο ακριβά.
Μεταξύ των τόσων αποτυχημένων (Ιντέγε, Μήτρογλου, Τόνσο, Ντουάρτε, Χαϊροβιτς, Ντένις, Τζούρασεκ, Πάβισιτς, Ματαρίτα, Πάρντο) και σίγουρα ξεχνάμε κάποιους, φτάσαμε και στη σεζόν 2024-2025, όπου το σχέδιο πόλης άλλαξε και ο Άρης μπήκε κανονικά και με τον νόμο.
Τον δικό του νόμο.
Ακόμη και με τους παραπάνω, όμως, ο Άρης είχε αγωνιστικές επιτυχίες, που κατέληγαν στην ευρωπαϊκή έξοδο, ωστόσο τα σκορπισμένα εκατομμύρια δεν φαίνονταν και τόσο, μόνο όταν -αγωνιστικά- γίνονταν ανέλπιστες γκέλες.
Ενδιάμεσα, οι επιλογές ποδοσφαιριστών -σε μεγάλο βαθμό- ήταν από καλές έως εξαίρετες με ξένους, οι οποίοι υπέγραφαν και εισέπρατταν «λογικά» ποσά και η προσφορά ήταν ανάλογη με την αμοιβή τους.
Κι αυτό είναι μέρος της σχεδιαστικής επιτυχίας που ο Θόδωρος Καρυπίδης, μαζί με έναν (δύο το πολύ) ανθρώπους ακόμη κράτησαν, και το καλοκαίρι του 2025, ενίσχυσαν.
Τα... τουβλάκια τύπου Τζέγκο, Σάσα, Σούντγκρεν, Λάρσον, Γκάμα, Ματέο Γκασία, Μόντσου, Γκαρθία Σιφουέντες, Ντιαντί και αρκετά ακόμη δεν είναι καθόλου υποτιμητικός προσδιορισμός. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει.
Το υποκοριστικό της λέξης δεν απεικονίζει την προσφορά και την αξία τους, αλλά την πολιτική στις μεταγραφές. Το αυτό ισχύει και με τα τούβλα.
Άλλο να (χρυσο)πληρώνεις εν ενεργεία... βετεράνους -στην ψυχή και το σώμα- και άλλο να πληρώνεις επαγγελματίες σε καλή ηλικία.
