Δεν έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, στην προσπάθεια να κόψουμε όλα τα κεφάλια ή έστω μερικά από αυτά της Λερναίας Ύδρας, όπως πολύ εύστοχα έχει χαρακτηριστεί αυτή η κατάρα της οπαδικής βίας. Παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες των εκάστοτε υπευθύνων, όλων ανεξαιρέτως των Κυβερνήσεων (με μοναδική εξαίρεση το Νόμο Ορφανού, ο οποίος κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά πολύ σύντομα τον κατάργησαν), η κατάσταση δεν διορθώθηκε στο ελάχιστο.
Αντίθετα χρόνο με τον χρόνο γιγαντώθηκε και προσέλαβε μορφή επιδημίας. Τα θύματα πολλαπλασιάζονται, οι επικίνδυνες καταστάσεις τείνουν να παγιωθούν, με τον εφιάλτη να εγκαθίσταται πλέον με διάθεση μονιμότητας στον χώρο του αθλητισμού, γιατί όχι και της κοινωνίας στο σύνολο της. Η οποία ανήσυχη και τρομαγμένη, αναζητά ευθύνες και αίτια για το πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Για αυτό το τελευταίο, δηλαδή πως φτάσαμε εδώ που είμαστε, ειλικρινά πιστεύω πως δεν χρειάζεται ούτε κόπος ούτε χρόνος για να το βρεις. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι είναι τόσο κοντά μας και σχεδόν μας ακουμπάει.
Μάλλον σε σκουντάει για να δεις κάποια πράγματα που είναι μπροστά σου και τα οποία είτε δεν θέλεις να τα αντικρύσεις γιατί σε απωθούν από την φύση τους, είτε (κι αυτό είναι το χειρότερο) τα θεωρείς κατά κάποιο τρόπο αυτονόητα και ως εκ τούτου και φυσιολογικά! Τι είναι λοιπόν αυτά τα τόσο «οικεία» και «ανεκτά» που όλοι τα προσπερνούν αδιάφορα ή με κάποια απάθεια; Τίποτε πέρα από τις πλέον πειστικές αποδείξεις μιας διαχρονικής επιπολαιότητας και ανευθυνότητας, ενός ανεκδιήγητου και μοιραίου κρατικού αλληθωρισμού για την συγκεκριμένη περίπτωση.
Στα αλήθεια υπάρχει έστω και ένας σοβαρός Έλληνας – φίλαθλος ή όχι δεν έχει σημασία – ο οποίος αυτή τη στιγμή δεν έχει καταλήξει σε μία διαπίστωση για το πως έφτασε αυτή η ιστορία εδώ που είναι; Κι αυτό γιατί έχει μπροστά του διαμορφωμένη και ευκρινέστατη την εικόνα των φυσικών και ηθικών αυτουργών όλων των εγκληματικών ενεργειών. Θεωρούνται και είναι πασίγνωστοι. Έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση.
Κάτι που δεν το κρύβουν άλλωστε εδώ και αρκετά χρόνια. Δίπλα σε κάθε παράνομη πράξη τους, αφήνουν σωρεία αποδεικτικών στοιχείων για την παρουσία και την ενοχή τους. Τώρα το πως τα ολοφάνερα αποτυπώματα τους και τα επίσης κραυγαλέα πειστήρια της ενοχής τους «διολισθαίνουν» μέσα από τις δικαστικές και ανακριτικές διαδικασίες και είτε εξαφανίζονται, είτε περιορίζονται σε ατιμωρησίες, αλλά και σε ορισμένες των περιπτώσεων σε ποινές – χάδια, είναι κάτι που συζητείται ευρέως και με ειρωνεία, αλλά χωρίς αυτό να εμποδίζει τους ενεχόμενους να αλλάξουν τακτική. Δεν χαμπαρίζουν από τίποτε. Γνωστοί λοιπόν (μάλλον πασίγνωστοι) οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί εδώ και αρκετά χρόνια. Κι όμως συνεχίζουν απτόητοι. Τι σημαίνει αυτό;
Απλά ότι αποθρασύνθηκαν. Η ατιμωρησία και η συγκάλυψη από το σύνολο των ΜΜΕ (με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις) τους έχει εξαγριώσει στην κυριολεξία και τους καθιστά άκρως επικίνδυνους. Ποιος θα βάλει φρένο στην εγκληματική τους δράση; Άγνωστο! Αυτοί βροντοφωνάζουν «παρόν» σε κάθε προσχεδιασμένη θανάσιμη επέλαση τους εδώ και χρόνια και μόλις χθες δέησε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου να επέμβει σε υψηλό επίπεδο. Χαροπαλεύει ο νεαρός Σαλονικιός αστυνομικός, το πρόσφατο θύμα. Προσεύχονται όλοι οι Έλληνες ώστε το παλικαράκι να βγει νικητής από την μάχη που δίνει.
Οι αυτουργοί (ηθικοί και φυσικοί) είναι οι ίδιοι που έχουν αφήσει τα ματωμένα χνάρια τους σε «ανδραγαθίες» του παρελθόντος χωρίς να τιμωρηθούν. Τους περισσότερους ούτε τους άγγιξαν. Κάποιοι λίγοι την έβγαλαν με ποινές – χάδια και ορισμένοι την κοπάνησαν στο εξωτερικό και επανήλθαν ύστερα από χρόνια. Όλοι τους από τον ίδιο χώρο. Αν σας λέει κάτι αυτό το τελευταίο.
ΥΓ: Απίστευτη, περίεργη και απλόχωρη αγκαλιά στους διαμαρτυρόμενους Βολιώτες με την φάση της ακύρωσης του γκολ. Μια φάση οριακή που επιβεβαιώθηκε όπως αρκετές παρόμοιες φορές και σε περιπτώσεις που ακυρώθηκαν γκολ του ΠΑΟΚ. Την εκμεταλλεύτηκαν ο προπονητής και το αφεντικό της ομάδας με μεγάλη προθυμία για να αναδείξουν ότι ευνοήθηκε ο ΠΑΟΚ, κάτι όμως που απέφυγαν επιμελώς να το κάνουν στο παιχνίδι τους με τον Ολυμπιακό, όπου ο πρώτος ρέφερι στο 7ο λεπτό σε μια φάση που ήταν «όλα τα λεφτά» γύρισε την πλάτη του έντρομος στο κραυγαλέο πέναλτι από τον Ρέτσο, μέχρι τη στιγμή που τον έσυρε στην κυριολεξία ο VAR και τον διέσωσε από το μεγάλο ρεζιλίκι.
Βέβαια για όσους γνωρίζουν καλά τα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν και έχουν ισχυρή μνήμη το να επιτεθεί επισήμως ο Ολυμπιακός στον Παπαπέτρου, έμοιαζε με ποντιακό ανέκδοτο. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι δύο ζευγάρια (δυο γενιές διαιτητών πατέρας και υιός) Πειραιώτικα 100%, με προϊστορία και δράση, είναι πατέρας και γιος Σπάθας, πατέρας και γιος Παπαπέτρου. Τώρα το πως προσπαθούν να ξεγελάσουν τους «επιστήμονες» μετά από τις «τεσσάρες» (ΠΑΟΚ) και «πεντάρες» (Φράιμπουργκ), τους εκθέτει όπως και η απόλυση του προπονητή, είναι διαπιστώσεις που οδηγούν στην άποψη ότι μάλλον τα έχουν παντελώς χαμένα ο Καραπαπάς και η παρέα του.
