Γράφει ο Θάνος Μπούζας
Τρομερή απογοήτευση λάβαμε το προηγούμενο Σάββατο από τους διοργανωτές Γάλλους και τους επιβλέψαντες της ΟΥΕΦΑ.
Υποτίθεται πως θα διοργάνωναν έναν τελικό με κόσμο μετά από δυο χρόνια. Ότι θα προσπαθούσαν να επαναφέρουν την φίλαθλη κανονικότητα όχι στα γήπεδα- γιατί αυτό έχει γίνει εδώ και αρκετό καιρό- αλλά στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός της χρονιάς. Τον τελικό του Champions League. Η μόνη τους δικαιολογία ήταν ότι αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τον τελικό από την Αγ. Πετρούπολη στο Παρίσι λόγω του Πολέμου πριν 4 μήνες.
Όμως το γεγονός παρότι είναι κοσμοϊστορικό δεν θα μπορούσε να επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό την ικανότητα μιας χώρας να διοργανώσει έναν τελικό υπό την αιγίδα της ΟΥΕΦΑ. Επειδή ήμασταν παρόντες είδαμε πράγματα και θάματα, που αν τα συναντούσαμε στην Ελλάδα όλοι θα γράφανε ακόμη και σήμερα αναζητώντας αλλά και αποδίδοντας ευθύνες. Από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο διαπίστωνες ένα μπάχαλο άνευ προηγουμένου.
Το κυριότερο απ’ όλα ήταν ότι η ΟΥΕΦΑ εδώ και καιρό αφήνει χωρίς έλεγχο να διακινούνται τα εισιτήρια στο διαδίκτυο και να πωλούνται σε τιμές απίστευτα μεγάλες. Κάτι σαν επίσημη μαύρη αγορά δηλαδή. Εμείς γνωρίζαμε ότι υφίσταται ονομαστικό εισιτήριο το οποίο είναι προσωπικό και δε μπορεί να μεταβιβαστεί. Αντ’ αυτού βλέπαμε τους φουκαράδες- κυρίως Εγγλέζους- να έχουν πέσει θύματα απάτης ακόμη και από επίσημους (παίκτες τους έδωσαν εισιτήρια χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι πλαστά). Οι έλεγχοι των Γάλλων χαρακτηρίζονταν από πανικό και ανοργανωσιά. Τρία και τέσσερα σημεία ελέγχου με αποτέλεσμα εκατοντάδες να μείνουν οριστικά απ’ έξω, πάνω από 10.000 να μην είναι στις θέσεις τους την ώρα έναρξης. Όσο αφορά τους δημοσιογράφους: έστελναν διαπιστεύσεις ακόμη και 3 μέρες πριν τον τελικό.
Έπρεπε δηλαδή ο δημοσιογράφος να οργανώσει ένα ταξίδι ίσως και από την άκρη της γης μέσα σε τρεις μέρες ( μαρτυρία Βραζιλιάνου συναδέλφου) . Στα δημοσιογραφικά δεν υπήρχε άνθρωπος να τους εξυπηρετεί στο υποτιθέμενο καφέ-χώρο εργασίας με αποτέλεσμα να μείνουν χωρίς τροφή και νερό για πάνω από 8 ώρες αφού δεν ήτο δυνατό να προμηθευτείς από αλλού. Αποτέλεσμα των παραπάνω, όσο κι αν αυτό μοιάζει περίεργο , είναι οι φίλαθλοι της Λίβερπουλ να μπουν στο γήπεδο με την έναρξη ή μετά την έναρξη και για μεγάλο μέρος του αγώνα να μην μπορούν να ενισχύσουν την ομάδα τους. Ναι!!! Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων στα 90 λεπτά στο γήπεδο , οι οπαδοί της Λίβερπουλ ήταν απλά παρόντες. Το τεράστιο αλαλούμ συνεχίζεται και κορυφώνεται μετά το τέλος του αγώνα.
Οι συγκοινωνίες αντί να είναι σε αφθονία με αύξηση δρομολογίων … σταμάτησαν. Τα λεωφορεία προς το αεροδρόμια δεν έκαναν δρομολόγια. Μετρό υπολειτουργούσε ανίκανο να δεχθεί τον όγκο των φιλάθλων και στις 2.30 σταμάτησε την λειτουργεία του. Ταξιτζήδες εκβίαζαν πολίτες να τους πάνε στο αεροδρόμιο ζητώντας 100 ευρώ για δρομολόγια των 30€. Συμπερασματικά μετά δυο χρόνια ένας απλός φίλαθλος ή δημοσιογράφος, ξόδευε από τις οικονομίες του που μπορεί να έκανε για καιρό και πήγαινε σε μια χώρα πολιτισμένη στην οποία έβλεπε τους φιλάθλους να τρώνε δακρυγόνα σπρέι πιπεριού και να πηδάνε πάνω από τα κάγκελ , απεγνωσμένοι για να μπούνε μέσα. Αυτός είναι ο χειρότερος τελικός όλων των εποχών με το άθλημα να πηγαίνει χρόνια πίσω όσο αφορά τη συμπεριφορά και την εκτίμηση που έχουν αρχές και διοργανωτές προς τους φιλάθλους. Κρίμα!
