Εξ ορισμού ο ΠΑΟΚ ήταν το αουτσάιντερ χθες. Αν μπορούσε έστω και για 40 λεπτά να καλύψει την αγωνιστική απόσταση κάτι που έκανε, ήταν δεδομένο ότι θα βρισκόταν ο τρόπος για να χάσει. Δεν φεύγει όμως σήμερα το πρωί για τη Θεσσαλονίκη με άδεια χέρια και ας υπάρχει η διαχρονική ρήση “ο νικητής παίρνει τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα”. Δεν ισχύει αυτό για τον ΠΑΟΚ που δίπλα από την προσπάθεια του στο Κύπελλο έβαλε από την περασμένη Τετάρτη ένα μεγάλο θετικό πρόσημο.
Δεν ήταν μόνο ο δρόμος που διένυσε για να κοντραριστεί και να χάσει τελικά από τον Παναθηναϊκό, αποκλείοντας τον Πανιώνιο, την περσινό κυπελλούχο ΑΕΚ και την Κύμη. Ήταν όλες εκείνες οι “σφαλιάρες” που δέχτηκε τα προηγούμενα χρόνια και “βάραιναν” το φορτίο χρόνο με τον χρόνο αλλά και τα προβλήματα που προέκυψαν από την αρχή της χρονιάς, που έκαναν μεγάλη αυτήν την επιτυχία. Ο καθένας μπορεί να έχει υψηλότερες απαιτήσεις και προσδοκίες, όμως δεν μπορεί να παραγνωρίσει την πραγματικότητα και αυτή “λέει” πως ο ΠΑΟΚ όσο συνηθισμένος κι αν είναι στο να τρυπάει τα ταβάνια του , κάποια είναι εκ των πραγμάτων είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο ειδικά με αυτές τις συνθήκες, να τρυπήσει, όπως μία νίκη σε τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Μία ομάδα 15 εκατομμυρίων ευρώ και με όσα την ακολουθούν εντός κι εκτός παρκέ και μία ομάδα με μπάτζετ πια κάτω των 800 χιλιάδων που δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει. Ο τελικός ήταν μία πολύ ωραία απόδραση από την πραγματικότητα και όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτήν την ομάδα, εκεί πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους από σήμερα πια. Στην πραγματικότητα.
Το “keep paok alive” όχι ως εφαρμογή αλλά ως μία απόπειρα διεξόδου από τη δύσκολη συγκυρία, είναι η πραγματικότητα. Όταν την αντιμετωπίσει ο ΠΑΟΚ και την ξεπεράσει, θα έχει σύντομα την επόμενη ευκαιρία του σε τελικό.
