Παρά τα προβλήματα που συνεχίζουν να τον «χτυπάνε» ασταμάτητα, όρθωσε ένα πελώριο αγωνιστικό ανάστημα μέσα στη «Λεωφόρο», υπερασπιζόμενος το δικαίωμα να διεκδικήσει την 3η θέση. Ηρωική μορφή ο σκόρερ Τόμας.
Δεν ξέρω αν ήταν πολλοί εκείνοι που πίστευαν πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι η ομάδα των χιλίων προβλημάτων, της ανεπανάληπτης γκαντεμιάς (κοροϊδίστικο και πάλι το μοναδικό γκολ που δέχθηκε), απέναντι στον πρωτοπόρο και μέσα στην έδρα του Παναθηναϊκό, θα μπορούσε να αντέξει την λογικά αναμενόμενη εκ των πραγμάτων πίεση και να φύγει με ψηλά το κεφάλι. Όχι τόσο για το αποτέλεσμα που χαρακτηρίζεται σημαντικό και έχει σχέση με την κατάκτηση της 3ης θέσης η οποία παρέχει ένα σχετικό προνόμιο, όσο με την εικόνα και την απόδοση του.
Να σκεφτεί κανείς πως κουβαλώντας στο δισάκι του το ασήκωτο βάρος της απουσίας πολλών βασικών, ούτε στιγμή δεν έσκυψε το κεφάλι και δεν έδειξε σε κανένα σημείο του αγώνα, την παραμικρή διάθεση να παίξει κρυφτούλι, διεκδικώντας να κλέψει κάτι και όχι να το πάρει με το σπαθί του.
Ναι, ο αποδεκατισμένος ΠΑΟΚ, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του αγώνα, έπαιζε για το διπλό και ήταν άξιος για αυτό, από τη στιγμή που ο ίδιος απείλησε περισσότερο τους γηπεδούχους, από ότι απειλήθηκε από αυτούς. Αυτό μάλιστα συνέβη, ακόμη και μετά την ψυχρολουσία του κοροϊδίστικου γκολ που δέχθηκε, εξαιτίας και πάλι της καταραμένης απρόσεκτης διαδικασίας που τον ταλαιπωρεί, όταν ο Κοτάρσκι επιχειρεί να ξεκινήσει το build up. Επαναλαμβάνουμε, σε κανένα σημείο του αγώνα δεν έδωσε την ελπίδα στους σίγουρους για το τρίβαθμο υποψήφιους πρωταθλητές, να πιστέψουν πως θα τους ήταν πολύ εύκολο να το κάνουν.
Σε χαρακτηρισμούς κλισέ, ως προς το αγωνιστικό κομμάτι θα περιοριστούμε καταλήγοντας στην άποψη ότι όπως ακριβώς και στο τοπικό ντέρμπι, η ομάδα ήταν σοβαρή, πειθαρχημένη και με σταθερή και αποτελεσματική λειτουργία, στην διαχείριση ολόκληρου του 90λεπτου. Θα ήταν παράλειψη όμως να μην τονίσουμε ότι στο χθεσινό παιχνίδι τα προβλήματα ήταν πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα από το τοπικό ντέρμπι. Οι απουσίες ήταν ακόμη πιο σοβαρές και σημαντικές. Ως εκ τούτου, το να υποστηρίξουμε στον τίτλο μας ότι ο χθεσινός αποδεκατισμένος στην κυριολεξία δικέφαλος είχε ψυχή ΓΙΓΑΝΤΑ, αποδίδει τόσο τις διαστάσεις της επιτυχίας του, όσο και την εν γένει αγωνιστική του συμπεριφορά.
Σε ατομικό επίπεδο, ο Κοτάρσκι γενικά είχε μια καλή εμφάνιση. Θα του χρεώσουμε όμως με επιείκεια βέβαια, ότι έχει κι ένα μερτικό ευθύνης στο κοροϊδίστικο γκολ, το οποίο προήλθε και πάλι από ένα λάθος που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν και έχει πληγώσει σημαντικά την ομάδα του. Ο Ράφα Σοάρες ήταν εξαιρετικός. Πολύ καλός και ο Πολωνός Κετζιόρα, ο οποίος μάλλον θα πρέπει να διατηρηθεί στην ενδεκάδα. Βελτιωμένος ο Λύρατζης, αγωνιστικός ο Ντάντας, εξαιρετικός ο Φελίπε Σοάρες.
Ο Ολιβέιρα δεν κρίνεται, μέγας μαχητής ο Ζίβκοβιτς, ο οποίος μπορεί να μην είχε μεγάλη επιθετική προσφορά, αλλά έσβησε στην κυριολεξία τον Μπερνάρ. Πάλεψε και κέρδισε μάχες ο Κωνσταντέλιας, «συμπαθητική» η εμφάνιση του Ελ Καντουρί, με τον Τόμας να κερδίζει με το σπαθί του τον τίτλο του κορυφαίου, από τη στιγμή που πέτυχε ένα έξυπνο γκολ και όχι μόνο αυτό, πάλεψε με ηρωισμό και σε όλες τις μονομαχίες, με τους αμυντικούς των γηπεδούχων. Θα χαρακτηρίζαμε παραφωνία τη συμμετοχή του Νάσμπεργκ, ενός παίκτη μέτριων δυνατοτήτων, τονίζοντας συγχρόνως και το μεγάλο λάθος που έκανε ο Λουτσέσκου, με το να απενεργοποιήσει τον κατά κλάσεις καλύτερο Γιάννη Μιχαηλίδη.
Σε αυτό το σημείο, να προσθέσουμε ότι δικαίωμα του ήταν να αφήσει στον πάγκο τον Κουλιεράκη, κάτι όμως που φάνηκε ολοκάθαρα στα λίγα κόρνερ που κέρδισε ο Παναθηναϊκός και δεν υπήρχε παίκτης να διεκδικήσει ψηλά - μετά την αποχώρηση και του Ολιβέιρα – τις αερομαχίες. Ο νεαρός Νορβηγός ήταν σαν να μην ήταν μέσα στις φάσεις. Η διαιτησία του Άγγλου Πόουσον, ο οποίος επαναλαμβάνουμε είχε εξοντώσει στην κυριολεξία τον ΠΑΟΚ, στο αλήστου μνήμης παιχνίδι με τον Άγιαξ, χρεώνοντας του τρία ανύπαρκτα πέναλτι, ήταν στην κυριολεξία χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Με δυο λόγια, πήρε άριστα.
ΥΓ1: Νίκος Γκάλης: Ένας ζωντανός θρύλος. Δανείζομαι ένα σχόλιο επιγραμματικό για να υποβάλλω και να καταθέσω τον σεβασμό μου απέναντι του. Διαβάστε το: Η αγόρευση του Νίκου Γκάλη, προχθές, σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος επιστήμης φυσικής αγωγής του αθλητισμού, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, επιβραβεύει ένα πρόσωπο που λατρεύτηκε ως είδωλο και υπήρξε υπόδειγμα αθλητή. Πολλοί ήθελαν να του μοιάσουν, όλοι ήξεραν ότι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ, πολλοί προσπάθησαν. Σε μια εποχή απομυθοποιήσεων, έχει σημασία να ενισχύονται τα είδωλα που λειτουργούν ως θετικά πρότυπα. Πρότυπα αριστείας.
ΥΓ2: «Έφυγε» ο Παύλος Μυροφορίδης σε ηλικία 43 ετών. «Παιδί της μπάλας», μια ζωή στα αγαπημένα του γήπεδα. Αυθεντικός, μπεσαλής, καθαρός και λεβέντης. Συγκλονιστική η ανάρτηση του αδερφού του Γιάννη: «Γίγαντα μου… αδερφέ μου… ψυχή μου…Σήμερα κόπηκαν τα φτερά μου. Σήμερα έχασα ένα τεράστιο κομμάτι της καρδιάς μου. Ξέρω πως θα μας προσέχεις από εκεί ψηλά!! Καλό ταξίδι! Σε αγαπώ πολύ!». Αξίζει να προσθέσουμε και την ανακοίνωση της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ: «Πάλεψες γενναία με την ασθένεια σου τα τελευταία χρόνια. Έδωσες τη μάχη σου με σθένος, αλλά η μάχη ήταν άνιση. Νικήθηκες. Κρίμα».
