Μη αναμενόμενο ή σύνηθες το φαινόμενο της «εξέγερσης των αθλίων» του λεκανοπεδίου; Μάλλον το δεύτερο συμβαίνει, γιατί θεωρώ πως οι εμπειρίες που έχουμε δεν μας επιτρέπουν δεύτερες σκέψεις. Άλλωστε οι διαδικασίες και οι αντιδράσεις είναι πανομοιότυπες, σχεδόν στερεότυπες, κάθε φορά που κάποιος απερίσκεπτος, αγνοώντας τους προφανείς κινδύνους που διατρέχει με το να ενοχλήσει το πανίσχυρο και βαθύριζο αθλητικό παρακράτος, μπαίνει σε περιπέτειες. Αν αφήσουμε στην άκρη κάποιες «λεπτομέρειες» που σε οδηγούν – θέλεις δεν θέλεις – σε συγκεκριμένες διευθύνσεις στις οποίες αν καταλήξεις θα βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς εγκληματικών ενεργειών (απόπειρες φόνων και εμπρησμών) είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε σε κάποιες σημαντικές προσεγγίσεις.
Νομίζω ότι επιβάλλεται να σταθούμε σε εμπειρίες οι οποίες αφορούν τις πολύ μεγάλες ευθύνες της Πολιτείας για το πώς φτάσαμε σε αυτό το κατάντημα. Σε βάθος χρόνου πολιτικοί όλων των παρατάξεων και αποχρώσεων είναι εκείνοι οι οποίοι εξέθρεψαν αυτό το πανίσχυρο τέρας της παρασκηνιακής ανομίας. Το αποκαλούμενο και χαρακτηριζόμενο σήμερα αθλητικό παρακράτος, δυστυχώς δημιουργήθηκε από το ίδιο το κράτος. Με την ανοχή του, τις συγκαλύψεις, την ατιμωρησία και την ασυλία στους κακοποιούς, έβαλε τα θεμέλια της μεγαλύτερης παθογένειας ίσως, που έχει διαβρώσει απόλυτα τον χώρο. Απλά δείτε πόσα εγκλήματα σε αυτό το συγκεκριμένο χώρο του ποδοσφαίρου έμεινα ατιμώρητα. Άφαντοι οι παντός είδους τραμπούκοι, ακόμη και οι υποψήφιοι δολοφόνοι. Άτολμες και περιέργως διάτρητες διωκτικές Αρχές οδηγούν μεθοδευμένα σκοτεινές υποθέσεις σε εκκρεμοδικίες και στο αρχείο. Όλοι τους (φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί) παραμένουν στο απυρόβλητο παρά το γεγονός ότι είναι πανελληνίως γνωστοί. Πέραν όμως όλων αυτών των ανεκδιήγητων και ασυγχώρητων συμπεριφορών των εκάστοτε Κυβερνήσεων απέναντι σε αυτό το τέρας που στο χώρο του ποδοσφαίρου αλλά και όχι μόνον σε αυτόν δείχνει να είναι κράτος εν κράτη, εδώ και αρκετό διάστημα επισημαίνεται μια νέα Κυβερνητική αβουλία κι εκφυλιστική παθογένεια. Με τους καθ ύλην πολιτειακά υπεύθυνους να αδιαφορούν παντελώς και αφελώς σε ένα πολύ σημαντικό θέμα που αφορά την προστασία των θαρραλέων δικαστών που τολμούν να προσεγγίσουν με θάρρος και να περιορίσουν την παραβατικότητα, το θράσος και την προκλητικότητα συγκεκριμένης χαλασμένης φάρας.
Πρόσφατο παράδειγμα και πολύ νωπό; Η μεθοδευμένη, άθλια και σφοδρή, πιθανόν και καθοδηγούμενη, επίθεση που δέχθηκε η Πρωτοδίκης κ. Σπανού. Απειλές κατά της ζωής της, της οικογενειακής της γαλήνης και προειδοποιήσεις για τα χειρότερα χωρίς να υπάρξει από πουθενά η παραμικρή – τουλάχιστον μέχρι τώρα – αντίδραση για την προστασία της. Ούτε από την Πολιτεία, ούτε από τους συναδέλφους της εισαγγελείς. Δεν διαβάσαμε, ούτε ακούσαμε να δίνεται εντολή για τον εντοπισμό των καθαρμάτων, τη στιγμή που τα ηλεκτρονικά τους αποτυπώματα είναι εύκολο να εντοπιστούν. Πιστεύω ότι βλέπουμε το ίδιο έργο με κάποιες άλλες περιπτώσεις, λίγες βέβαια του παρελθόντος. Ένας δικαστής που έχει το κουράγιο να κάνει ένα βήμα μπροστά και να πλησιάσει την πηγή της ανομίας και να συμμαζέψει το κακό, να μένει ανυπεράσπιστος στην επίθεση που έτσι κι αλλιώς και ως ένα σημείο θα την είχε προβλέψει και ο ίδιος. Δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα και θα εξακολουθήσουν να πορεύονται προς την ίδια κατεύθυνση, αν σκεφτεί κανείς ότι και σήμερα αυτά τα ρεμάλια δρουν ασύδοτα και ανεξέλεγκτα. Άλλωστε θα πρέπει να μην βγάλουμε ποτέ από το μυαλό μας με πιο τρόπο και πως είναι δυνατόν μια σειρά δικαστικών υποθέσεων τα τελευταία χρόνια, να καταλήγουν σε αποφάσεις πανομοιότυπες με τις επιθυμίες του σκοτεινού παρασκηνίου. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι δικαστές είναι άνθρωποι κι έχουν τις αδυναμίες τους. Οι απειλές, οι εκβιασμοί και η τρομοκρατία είναι δυνατόν να τους επηρεάσει σε κάποιο σημείο. Ξέχωρα βέβαια ότι υπάρχουν και ιδιαίτερες περιπτώσεις που ελάχιστοι δρουν περιέργως και παραδικαστικώς, προφανώς καθοδηγούμενοι και ελεγχόμενοι. Για τους παραπάνω λόγους συμφωνώ απόλυτα με τον τίτλο αλλά και τους υπότιτλους του χθεσινού πρωτοσέλιδου της Metrosport που καλεί τους Κυβερνώντες να αφυπνιστούν, να προστατεύσουν τους λίγους γενναίους δικαστές και να ποδοπατήσουν τα σιχάματα του χώρου.
ΥΓ1: Ήμουν ο πρώτος – ίσως και ο μόνος – που διαφώνησα αλλά κι επισήμανα το γεγονός της ανεξήγητης αδρανοποίησης της υπόθεσης που αφορούσε το καραμπινάτο στήσιμο στο παιχνίδι Ολυμπιακού–Βέροιας. Κι αυτό γιατί διέκρινα μια χαρακτηριστική επιφύλαξη και δειλία να συμπεριληφθεί στο κατηγορητήριο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι αυτό έγινε στοχοποιημένα γιατί αν συνόδευε και το αντίστοιχο με τον Ατρόμητο θα αποτελούσε ένα βαρύτατο και ασήκωτο πρόβλημα για τους ερυθρόλευκους, από τη στιγμή που συνέβησαν σε αυτό σημεία και τέρατα τα οποία τεκμηριώθηκαν με τρόπο ακαταμάχητο. Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι αλήθεια πως αποτελεί ακόμη μια βραδυφλεγή βόμβα πολλών μεγατόνων. Το αν θα ενεργοποιηθεί κάποια στιγμή τέθηκε προς συζήτηση. Επαναλαμβάνω ήμουν ο πρώτος που υποστήριξε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει. Η άποψη μου αυτή παρά το γεγονός ότι αρχικά αμφισβητήθηκε, σήμερα έρχεται να υιοθετηθεί με τη σύμφωνη γνώμη έγκυρων νομικών κύκλων και συναδέλφων (όπως ο Κυριάκος Θωμαϊδης) οι οποίοι είναι εξειδικευμένοι σε αυτού του είδους τα θέματα. Η υπόθεση είναι ανοιχτή αφού ακόμη και σήμερα μπορεί να την επανεξετάσει ο αρμόδιος ποδοσφαιρικός εισαγγελέας. Το αν το αποτολμήσει μάλλον φαντάζει κάπως χλωμό. Όσο για την κυρία Σπανού οφείλω να ομολογήσω ότι είναι άξια συγχαρητηρίων για την τόλμη που επέδειξε έστω και σε ένα μεγάλο κομμάτι από εκείνα τα παραβατικά τα οποία βαρύνουν τον Ολυμπιακό.
ΥΓ2: Σίγουρα θα διαβάσετε σήμερα λεπτομέρειες περισσότερες από την εισήγηση της κ. Σπανού. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σημείο εκείνο που αποκαλύπτει ποιες ήταν οι θέσεις του Αλέξη Κούγια για τα «στημένα» παιχνίδια και με ποιους συμπορευόταν εκείνη την περίοδο. Μια σύγκριση θα σας ήταν χρήσιμη για να λυτρωθείτε από κάποιες προφανώς αμφισβητήσεις που θα σας είχαν μείνει για τον τρόπο με τον οποίο ενεργεί και σκέφτεται ο έγκριτος νομικός και πανθομολογούμενα γραφικός γυρολόγος στον ποδοσφαιρικό χώρο.
