Σα να ενεργοποιήθηκε ξανά το κύτταρο της επιβίωσης (στον στόχο) έπειτα από αρκετές εβδομάδες έντονης αδρανοποίησης. Αυτή η εντύπωση αναδύεται από τη χθεσινή εικόνα του Αρη ο οποίος σε νοοτροπία και τρόπο σκέψης πήρε υψηλότατο βαθμό στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Εχοντας βέβαια απέναντί του μια ομάδα χαμηλότερης ποιότητας. Κακά τα ψέματα, ο τωρινός Βόλος δεν έχει καμία σχέση με την ομάδα παρόντων των Φερνάντες, Φαν Βέερτ. Μοιάζει ακίνδυνη και με τρομερό έλλειμμα ποιότητας.
Χθες ο Αρης δεν βασίστηκε μόνο στην ποιότητά του όσο στην παγωμένη σκέψη του. Αυτά που όφειλε να κάνει, τα εκτέλεσε σωστά. Ξεκινώντας από την πίεση ψηλά η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να μετρήσει υψηλό ποσοστό κατοχής της μπάλας το οποίο ήταν στο 72% στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Και συνεχίζοντας με υπομονή στην κυκλοφορία της μπάλας με σωστή ανάγνωση της αντίπαλης άμυνας, δίχως παράτολμα γεμίσματα. Στο δεύτερο ημίχρονο, το ποσοστό κατοχής διατηρήθηκε σε παρόμοια επίπεδα, ταυτοχρόνως όμως έδωσε χώρο στον Βόλο για να χτυπήσει στις κόντρα επιθέσεις. Αυτές του έδωσαν τα δύο γκολ του Αμπουμπακάρ Καμαρά.
Ο Αρης δεν κέρδισε απλά με 0-3 αλλά δεν έδωσε το δικαίωμα στον Βόλο να απειλήσει. Τον έπιασε από τα μαλλιά και τον βούτηξε στα νερά του Παγασητικού καθώς δεν τον άφησε να αναπνεύσει στο γήπεδο. Μια φάση στα 90 λεπτά, αυτή του Ντέλετιτς στο 54ο λεπτό και τίποτε άλλο. Στην επίθεση, προφανώς είχε πρόβλημα στη δημιουργία φάσεων σε ροή αγώνα στο πρώτο ημίχρονο και ως ένα βαθμό αυτό ήταν λογικό λόγω της αμυντικής λογικής του αντιπάλου. Στις δύο που βρήκε, ο Καμαρά θα έπρεπε να είχε καλύτερη αντίδραση. Εξιλεώθηκε στο δεύτερο ημίχρονο.
Η ουσία είναι ότι πλέον βρίσκεται στο +4 από τον Βόλο κι αν δεν υπάρξουν… μαγικά στον δεύτερο γύρο των Playoffs, αυτή η διαφορά δεν καλύπτεται. Η όλη ιστορία θα «τελειώσει» εφόσον οι «κίτρινοι» νικήσουν και τον δεύτερο αγώνα στη Θεσσαλονίκη. Η λογική λέει ότι θα το κάνουν γιατί και το χθεσινό παιχνίδι απέδειξε ότι ουδεμία σχέση έχουν οι δύο ομάδες.
