Τον Νοέμβριο του 2012, ο Salvador Alvarenga πήγε για ψάρεμα στη θάλασσα ανοιχτά των ακτών του Μεξικού. Δύο ημέρες αργότερα, μια καταιγίδα χτύπησε και εκείνος έκανε ένα απεγνωσμένο SOS. Ήταν η τελευταία φορά που άκουσε κανείς νέα του – για 438 ημέρες.
Όταν ο José Salvador Alvarenga έφυγε από το Μεξικό το 2012 μαζί με έναν φίλο του για ένα διήμερο ταξίδι για ψάρεμα, δεν φανταζόταν ότι θα κατέληγε στη θάλασσα για 438 ημέρες.
Ο Alvarenga ψάρευε καρχαρίες στο Μεξικό για δεκαετίες, αλλά εκείνη τη μοιραία ημέρα όλα θα άλλαζαν. Ο Alvarenga ήταν 33 ετών την ημέρα εκείνου του ταξιδιού και επρόκειτο να πάει για ψάρεμα με έναν φίλο του.
Ωστόσο, όταν ο φίλος δεν ήταν διαθέσιμος, πήρε μαζί του τον άπειρο ημερομίσθιο Ezequiel Córdoba, ο οποίος ήταν 22 ετών.
Αρχικά, το ταξίδι πήγαινε καλά, οπότε όταν άρχισε να μπαίνει καταιγίδα, αποφάσισαν να συνεχίσουν το ψάρεμα. Αυτό όμως δεν ήταν καλή ιδέα. Όταν προσπάθησαν να επιστρέψουν στη στεριά, τα κύματα πλημμύρισαν τη μηχανή και παρασύρθηκαν στη θάλασσα, όπου η καταιγίδα τους σφυροκόπησε, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού που είχαν πάνω στο σκάφος.
Η καταιγίδα συνεχίστηκε για μια ολόκληρη εβδομάδα και όταν υποχώρησε, είχαν χαθεί στη θάλασσα.
Τι έτρωγαν και τι έπιναν
Το ζευγάρι συνειδητοποίησε ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν ήταν να γίνουν δημιουργικοί με τις ικανότητές τους στο κυνήγι.
Χωρίς να έχουν μαζί τους τροφή ή νερό, αποφάσισαν να αρχίσουν να τρώνε αίμα πουλιών, χελώνες και ψάρια.
Μέσα σε λίγες μέρες, ο Alvarenga άρχισε να πίνει τα ούρα του και ενθάρρυνε τον Córdoba να ακολουθήσει το παράδειγμά του. Ήταν αλμυρά αλλά όχι αηδιαστικά, καθώς έπινε, ούρησε, ξαναέπινε, ούρησε ξανά, σε έναν κύκλο που ένιωθε ότι παρείχε τουλάχιστον ελάχιστη ενυδάτωση.
Ο Alvarenga είχε μάθει εδώ και καιρό τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατανάλωση θαλασσινού νερού. Παρά τη λαχτάρα τους για υγρό, αντιστάθηκαν να καταπιούν έστω και ένα φλιτζάνι από το ατελείωτο αλμυρό νερό που τους περιέβαλλε.
Μετά από περίπου 14 ημέρες στη θάλασσα, ο Αλβαρένγκα ξεκουραζόταν μέσα στο ψυγείο, όταν άκουσε έναν ήχο: πλατς, πλατς, πλατς.
Ο ρυθμός των σταγόνων της βροχής στην οροφή ήταν αλάνθαστος.
Διασχίζοντας βιαστικά το κατάστρωμα, οι δύο άνδρες ανέπτυξαν ένα σύστημα συλλογής βρόχινου νερού που ο Alvarenga σχεδίαζε και φανταζόταν εδώ και μια εβδομάδα.
Kαθάρισε έναν γκρίζο κουβά των πέντε γαλονιών και τοποθέτησε το στόμιό του προς τον ουρανό.
Ο σύντροφός του δεν τα κατάφερε
Ωστόσο, μέχρι τη 10η εβδομάδα, ο Córdoba είχε πεθάνει αφού έφαγε ένα πουλί που δεν έπρεπε, αφήνοντας τον Alvarenga μόνο του.
Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στις Νήσους Μάρσαλ, Τομ Αρμπρούστερ, δήλωσε στην εφημερίδα The Sun: «Ο σύντροφός του, δυστυχώς, αρρώστησε και στη συνέχεια δεν μπορούσε να ανεχτεί τη διατροφή των πτηνών, το αίμα των πτηνών ειδικότερα».
Όταν ο Alvarenga άρχισε να έχει παραισθήσεις ότι μιλούσε με τον νεκρό φίλο του, ο οποίος βρισκόταν μέσα στη βάρκα, αποφάσισε ότι έπρεπε να τον αφήσει να φύγει.
Όταν παραλίγο να σωθεί
Κατά τη διάρκεια του χρόνου που έμεινε μόνος του στη θάλασσα, συνάντησε μια περίπτωση όπου θα μπορούσε να είχε σωθεί.
Είδε ένα εμπορευματοκιβώτιο πλοίων και χαιρέτησε το πλοίο, μόνο που το πλήρωμα που επέβαινε στο πλοίο τον χαιρέτησε και συνέχισε το δρόμο του.
Εκείνη ήταν πιθανώς η στιγμή που έχασε την πίστη και την ανθρωπιά του και αναρωτήθηκε αν πρόκειται ποτέ να βγει από αυτό.
Μετά από όλα όσα πέρασε ο Alvarenga για να επιβιώσει, βρήκε τελικά ένα μικροσκοπικό νησάκι, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν μια απομακρυσμένη γωνιά των Νήσων Μάρσαλ.
Στις 30 Ιανουαρίου του 2014, κολύμπησε στην ακτή και βρήκε ένα παραλιακό σπίτι που ανήκε σε ένα ντόπιο ζευγάρι, το οποίο μπόρεσε να ζητήσει τελικά βοήθεια.
