Από την δεκαετία του ΄80 που θυμάμαι τον εαυτό μου, στην Ελλάδα για έναν παράξενο λόγο, είχαμε πάντοτε μία ξενομανία.
Συνήθως κακές αντιγραφές αλλά… αντιγραφές και Θεοποίηση κάθε τι που ήταν εισαγώμενο. Εξ ου και ο Λαλάκης που έσπαγε πλάκα και σπάγαμε και εμείς μαζί του. Όμως αυτοί ήμασταν. Στον υπερθετικό βαθμό φυσικά. Το ποδόσφαιρο όντας συχνά μία μικρή… κοινωνία, που έχει ακριβώς τα ίδια ερεθίσματα με την μεγάλη, την κανονική κοινωνία, δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό. Οι ξένοι ποδοσφαιριστές ήταν σχεδόν πάντα καλύτεροι. Οι ξένοι ποδοσφαιριστές γινόταν ευκολότερα σύμβολα και είδωλα. Οι ξένοι πάντα είχαν μία – δύο δικαιολογίες παραπάνω στην κακή τους μέρα. Οι ξένοι στο φινάλε, δεν άκουγαν τα μπινελίκια. Σπάνια συνέβαινε. Είχαμε τα… δικά μας παιδιά για να τα ακούνε. Από γενιά σε γενιά.
Ο Μάρκος Βελλίδης δεν είναι ούτε ο Μπουφόν, ούτε ο Νόιερ. Είναι ένα ταπεινό παιδί, που μετράει γεμάτες σεζόν στην εν Ελλάδι θητεία του. Δεν κυνήγησε τα μεγαλεία. Δεν μπορούσε; Δεν πίστευε στον εαυτό του; Δεν του κάθισε; Δεν γνωρίζω. Όπως και να ΄χει, ούτε παγκόσμιας κλάσης είναι πιθανώς, αλλά ούτε και του πεταματού. Μία ακόμη ευκαιρία ζητούσε σε μεγάλη ομάδα και ο καλός Θεούλης ήταν μαζί του, καθώς θα την πάρει στον ΠΑΟΚ. Εξαιτίας συγκυριών βέβαια. Άλλωστε η ζωή είναι συγκυρία. Το ποδόσφαιρο ακόμη περισσότερο και η θέση του τερματοφύλακα, ειδικά στην χώρα μας, είναι η… απόλυτη συγκυρία. Αν ο Όλσεν ήταν υποτυπωδώς ανεκτός, δεν θα υπήρχε Βελλίδης τώρα για τον ΠΑΟΚ. Αν ο Γλύκος ήταν υγιής, δεν θα υπήρχε τώρα Βελλίδης στον ΠΑΟΚ. Αν ο Μελίσσας είχε κάποιες παραστάσεις παραπάνω ή έβγαζε κανά δύο δύσκολα στα ματς που έπαιζε, επίσης μπορεί να μην υπήρχε Βελλίδης τώρα στον ΠΑΟΚ. Αυτή είναι η ζωή.
Ο Μάρκος Βελλίδης είναι ένας 28χρονος γκολκίπερ, που δουλεύει σωστά, δεν προκαλεί, προσπαθεί να βελτιώνεται. Άνοιξε γι΄ αυτόν η πόρτα της εθνικής ομάδας και μέσω του ΠΑΟΚ μπορεί να μονιμοποιηθεί. Την άνοιξε όμως από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Το επίτευγμα είναι ασφαλώς μεγαλύτερο. Ο Βελλίδης για την Θεσσαλονίκη του… νεόπλουτου σε μεγάλο βαθμό ΠΑΟΚ, όχι στα μάτια των διοικούντων, αλλά ακόμη και πολλών οπαδών και γενικά ανθρώπων της πόλης, είναι μία αμφιλεγόμενη λύση. Είναι ίσως ο Βελλιδάκος, που θα πρέπει να δείξει 50 πράγματα παραπάνω για να μας πείσει ότι είναι καλός. Θα πρέπει να μάθει να ζει με αυτή την αμφισβήτηση και ευτυχώς γι΄ αυτόν πέρασε από τον Άρη και ξέρει τι θα πει… αμφισβήτηση της Θεσσαλονίκης.
Θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος αν λεγόταν… Μάρκο Βελλίδιο και συστηνόταν ας πούμε σαν Ιταλός. Θα αναφερόμασταν στην καλή παράδοση που έχουν οι Ιταλοί, στην Γιουβέντους ή την Μίλαν που… κάποτε τον παρακολουθούσαν, στη μία συμμετοχή που μπορεί να είχε με την εθνική Ιταλίας σε έναν φιλικό αγώνα, στο γεγονός ότι τον… προλάβαμε πριν τον ανακαλύψουν άλλοι ευρωπαίοι και τον πάρουν. Ο Όλσεν για παράδειγμα, ήταν ο… γίγαντας που ερχόταν από την Μάλμε, που είχε διαπρέψει στο Τσάμπιονς Λιγκ και ήταν βασικός στην Σουηδία. Μπορεί το παιδί να μην μπόρεσε να μπολιαστεί στα ελληνικά πρότυπα. Δεν μου φαίνεται πολύ καλύτερος πάντως από αυτούς που έχουμε εδώ. Από τον Βελλίδη, τον Κυριακίδη, τον Σωτηρίου, τον Τσέναμο… Κάθε άλλο. Όμως ο Όλσεν ήταν επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Βελλίδης δεν είναι. Κι αυτό θα τον «κυνηγάει». Εύχομαι μόνο να μην τον φθείρει. Όπως συνέβη παλαιότερα με τον Μιχόπουλο, τον Χαλκιά, τον Γλύκο, τον Τοχούρογλου και τόσους άλλους. Χρειάζεται μπόλικη τύχη και γερό στομάχι…
