Ούτε ο Λιβάγια, ούτε ο Μπρέιθγουειτ, ούτε καν ο Μαντί Καμαρά είναι παίκτες που εντυπωσιάζουν τους οπαδούς του ΠΑΟΚ με την προοπτική της απόκτησής τους. Ο Λιβάγια είναι προχωρημένης ηλικίας, ο Μπρέιθγουειτ βολοδέρνει με την Εσπανιόλ στη Σεγκούντα Ντιβιζιόν και ο Καμαρά τα δύο τελευταία χρόνια ζεσταίνει τον πάγκο του Ολυμπιακού.
Σύμφωνοι. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Σίγουρα υπάρχουν, ανά την Ευρώπη και όχι μόνο, αρκετές καλύτερες επιλογές. Θεωρητικά μιλώντας πάντα, δεν μπορεί να μην είναι διαθέσιμοι και προσεγγίσιμοι μεσοεπιθετικοί καλύτεροι από τον Λιβάγια και τον Καμαρά και φορ πιο ποιοτικοί από τον Μπρέιθγουειτ. Το λέει η λογική. Αλλά η λογική λέει και κάτι άλλο. Οτι θα πρέπει να εμπιστευτούμε την κρίση του τμήματος σκάουτινγκ και του Ραζβάν Λουτσέσκου. Με την ελπίδα, φυσικά, να έχουν γίνει πιο σοφοί από τα λάθη που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια με μεταγραφές τύπου Νέλσον Ολιβέιρα και Σαμάτα, ή τύπου Μάρκος Αντόνιο.
Κι ύστερα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η απόκτηση ενός ξένου παίκτη που θα ενθουσιάσει τον κόσμο του ΠΑΟΚ δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Οχι μόνο γιατί ένας παίκτης από το πρώτο ράφι της ευρωπαικής ποδοσφαιρικής βιτρίνας δεν θα αποφασίσει εύκολα να έρθει να παίξει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, αλλά και γιατί η υπογραφή του θα κοστίσει μια μικρή περιουσία. Προσωπικά, δεν θα ήθελα ο ΠΑΟΚ να λειτουργήσει με τη λογική του Αλαφούζου “τα δίνω όλα κι ό,τι γίνει”, ούτε με τη λογική του Μαρινάκη “αγοράζω ό,τι περνάει από μπροστά μου και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα κάνω ομάδα”.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν είναι υποχρεωτικό να ξοδευτεί ένας πακτωλός εκατομμυρίων για να ενισχυθεί ο ΠΑΟΚ. Χρειάζονται απλώς στοχευμένες και έξυπνες επιλογές. Χρειάζεται έμπειρα μάτια και κοφτερά μυαλά να αξιολογήσουν σωστά περιπτώσεις τύπου Κοτάρσκι, Μπάμπα, Αντρια Ζίβκοβιτς, Μεϊτέ, Ντεσπόντοφ, για να μείνω στα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Τύπου Πρίγιοβιτς και Μίσιτς, για να πάω και σε παλιότερα. Λίγα χρήματα, πολύ καλοί παίκτες. Ικανοί να δημιουργήσουν έναν ΠΑΟΚ πρωταγωνιστή στην Ελλάδα και με αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη.
Η ιδιαιτερότητα φέτος είναι ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να προσέξει πάρα πολύ στις μεταγραφές και να μην καθυστερήσει, γιατί πρώτος χρονολογικά στόχος του είναι να περάσει στο stage των “36” του Τσάμπιονς Λιγκ. Και για να τον πετύχει η αληθινά ποιοτική και έγκαιρη αναβάθμιση του ρόστερ του είναι υποχρεωτική. Μιλάμε για τον πιο άξιο πρωταθλητή στο ασύγκριτο Πρωτάθλημα της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίου και για μια ομάδα που έφτασε στους “8” του Κόνφερενς Λιγκ, αλλά δεν ξεχνάμε ότι και αυτή η ομάδα είχε αρκετές “τρύπες” στο ρόστερ της.
Πρέπει να αδειάσουν θέσεις από παίκτες που δεν μπορούν να προσφέρουν και να γεμίσουν από παίκτες που θα είναι πολύ καλύτεροι. Δηλαδή, πάλι για παράδειγμα, δεν μπορώ ούτε καν να σκεφτώ παραμονή του Εκόνγκ και του Νάσμπεργκ. Θα είναι αδιανόητο να αρχίσει ο ΠΑΟΚ τη νέα σεζόν στο κέντρο της άμυνάς του με Κουλιεράκη, Κετζιόρα και μόνο με τον Μιχαηλίδη εναλλακτική λύση στη θέση του Κουλιεράκη και τον Κετζιόρα να παίζει συνεχώς αναγκαστικά γιατί όποιος και να τον αντικαταστήσει θα… τρέμει το φυλλοκάρδι προπονητή, συμπαικτών και οπαδών. Οπως δεν μπορώ να σκεφτώ και ΠΑΟΚ χωρίς τον Κοτάρσκι κάτω από τα δοκάρια, ή ΠΑΟΚ με φορ τον Σαμάτα.
Για να επανέλθω στους μεταγραφικούς στόχους: Λιβάγια και Καμαρά ξέρουν πολύ καλά το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ταχυδυναμικοί, είναι έμπειροι, είναι και δεξιοτέχνες. Σε φουλ φόρμα, είναι και οι δύο παίκτες που μπορούν να προσφέρουν πολλά. Μήπως, όμως, για φορ πρέπει ο ΠΑΟΚ να “ψαχτεί” περρισότερο; Μήπως υπάρχουν σήμερα και άλλοι… Πρίγιοβιτς; Μήπως, δηλαδή, υπάρχουν διαθέσιμοι φορ που μπορούν να κερδίζουν αγώνες μόνοι τους;
