Στο περσινό Πρωτάθλημα μου είχε τρυπήσει το μυαλό η ακατάσχετη πωποφαρδία του Παναθηναικού. Στο τέλος χάρηκα που το πήρε η ΑΕΚ γιατί αυτό ήταν το πιο δίκαιο και το πιο φυσιολογικό. Δεν γουστάρω να καθορίζει η τύχη ένα Πρωτάθλημα, ούτε καν ένα ματς.
Φέτος, με την έναρξη της σεζόν στα προκριματικά των ευρωπαικών διοργανώσεων έχουμε… φεστιβάλ πωποφαρδίας από τις ελληνικές ομάδες, εκτός του Αρη, που έβγαλε τα μάτια του μόνος του στο Βουκουρέστι.
ΑΕΚ, Παναθηναικός, Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ έχουν προχωρήσει με MVP παίκτη τους την τύχη. Λιγότερο ο Ολυμπιακός, λίγο περισσότερο από τον Ολυμπιακό ο ΠΑΟΚ, αλλά ΑΕΚ και Παναθηναικός το τερμάτισαν. Εσπασαν τα κοντέρ.
Με τον τρόπο που προκρίθηκε ο Παναθηναικός σε βάρος της Μαρσέιγ σταυροκοπήθηκα. Πίστεψα ότι τα είδα όλα. Κι όμως. Την τελευταία λέξη την είπε η ΑΕΚ. Αυτά που έγιναν στη Νέα Φιλαδέλφεια με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ είναι ασύλληπτα. Εξωπραγματικά. Απλά, δεν γίνονται. Αλλά έγιναν.
Αν συνέβαιναν στο Πρωτάθλημα θα είχα τρελαθεί από τον θυμό. Δεν θέλω να κερδίζει ο ΠΑΟΚ από τύχη. Πώς να μη με εξοργίζει το να κερδίζουν οι ανταγωνιστές του; Στην Ευρώπη, όμως, δεν με ενοχλεί πλέον καθόλου. Λέω “πλέον”, γιατί χρειάστηκε αρκετός καιρός για να το δουλέψω στο κεφάλι μου και να διώξω τη ζηλοφθονία για τους τρεις της Αθήνας. Με βοήθησε πολύ σ’ αυτό η καλή πορεία του ΠΑΟΚ στο Κόνφερενς Λιγκ, τη σεζόν 2021-22. Μ’ αυτή την πορεία, ο ΠΑΟΚ βελτίωσε τη θέση της Ελλάδας στην ειδική βαθμολόγηση της ΟΥΕΦΑ.
Μ’ αυτή την πορεία, “έβγαλε” και δεύτερη ομάδα στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ουσιαστικά, βοήθησε τον εαυτό του. Γιατί, μέχρι τότε, μόνο ο Ολυμπιακός και ο ίδιος ήταν οι ομάδες που είχαν τα φόντα να κατακτήσουν τον τίτλο ή τη δεύτερη θέση. Αρα πίστεψα ότι είχε καπαρώσει τη συμμετοχή του στα προκριματικά του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ.
Αυτήν, όμως, την ευκαιρία που ο ίδιος δημιούργησε την πέταξε στα σκουπίδια. Αντί να ενισχυθεί αποδυναμώθηκε, ούτε καν διεκδίκησε το περσινό Πρωτάθλημα και έτσι ωφελημένος από την όλη ιστορία βγήκε ο Παναθηναικός. Ο Παναθηναικός, που μαζί με την ΑΕΚ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπήρχαν στην Ευρώπη. Οι λίγες παρουσίες τους ήταν σκέτη φύρα για την Ελλάδα. Κι αυτό είχε επιπτώσεις και σε βάρος του ΠΑΟΚ. Γιατί, ως δεύτερος, δεν είχε τη δυνατότητα να παίξει προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ.
Τώρα, λοιπόν, που ο ΠΑΟΚ δεν είναι από τα φαβορί στο Πρωτάθλημα, τώρα που ο ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να διακριθεί και στην Ευρώπη, αλλά ακόμη και να γίνει στην πορεία, γιατί να μη δουλέψουν οι άλλοι για λογαριασμό του; Γιατί να μη θέλω να προχωρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο οι τρεις της Αθήνας;
Τι θα κερδίσω σαν ΠΑΟΚτσής όταν φτάσουμε πάλι στο εξευτελιστικό σημείο να βγάζουμε μόνο μία ομάδα στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ και καμία στα προκριματικά του Γιουρόπα Λιγκ; Γιατί όταν ξαναπάρει ο ΠΑΟΚ Πρωτάθλημα ή βγει δεύτερος να μη βρει δύο θέσεις για Τσάμπιονς Λιγκ, ή αν βγει τρίτος, μία ή δύο για Γιουρόπα Λιγκ, επειδή θα έχουν μαζέψει βαθμούς η ΑΕΚ, ο Παναθηναικός και ο Ολυμπιακός; Ή γιατί, αν πάρει Πρωτάθλημα, να μην έχει να περάσει μόνο από έναν προκριματικό γύρο για να μπει σε όμιλο;
Ναι, στο ποδόσφαιρο δεν μπορούμε ποτέ να νιώσουμε χαρά με την επιτυχία των αιωνίων αντιπάλων, αλλά, αν το φιλοσοφήσουμε σοβαρά, θα καταλάβουμε ότι οι ομάδες μας στην Ευρώπη δεν είναι αντίπαλοι. Είναι συνέταιροι. Δουλεύοντας η κάθε μία για τον εαυτό της, δουλεύει και για τις άλλες. Εκτός κι αν βρεθούν αντιμέτωπες σε ημιτελικούς ή τελικό. Τότε, ναι, θα είναι αντίπαλοι. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει μάλλον να ζήσουμε 100 ζωές. Και αν...
ΥΓ. Για όποιον αντιτάξει “δεν θέλω προκοπή γι΄αυτούς, γιατί με καλή πορεία στην Ευρώπη γίνονται πιο δυνατοί οικονομικά”, η απάντηση είναι αυτονόητη: “Μπορείς εσύ σαν ΠΑΟΚ να είσαι δυνατός αγωνιστικά, μπορείς εσύ να βγαίνεις πρώτος ή δεύτερος, μπορείς εσύ να παίζεις Τσάμπιονς Λιγκ, άρα μπορείς εσύ να γίνεσαι όλο και περισσότερο δυνατός (και) οικονομικά”. Τον τρόπο τον ξέρουμε όλοι. Αρκεί να το αποφασίσει ο Ιβάν...