Έχει την όρεξη ενός μικρού παιδιού και κυνηγά κάθε δευτερόλεπτο τον στόχο του. Λατρεύει τη φύση και κάθε αγώνας του δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσει κάθε κρυφή πτυχή της. Οι υπεραποστάσεις είναι κουραστικές αλλά παράλληλα, είναι το όπλο του απέναντι στο χάος του μυαλού. Έχει βρει το κλειδί για να κατακτά την κορυφή και να διατηρεί την ισορροπία.
Ο Φώτης Ζησιμόπουλος έχει κερδίσει το Σπάρταθλον δυο φορές (2022,2023) και ήταν και ο νικητής του Διεθνούς Μαραθωνίου της Θεσσαλονίκης κάνοντας, μάλιστα, και ρεκόρ διαδρομής. Το Metrosport.gr ήρθε σε επαφή με τον 42χρονο αθλητή, ο οποίος ξετύλιξε το κουβάρι της πορείας του στις υπεραποστάσεις, τις δυσκολίες που κρύβουν οι διαδρομές στο βουνό καθώς και τη νέα πρόκληση που έθεσε στον εαυτό του.
Επιπλέον, μας εξήγησε πόσο τον έχει ωφελήσει το τρέξιμο των πολλών ωρών, τους κινδύνους που συναντάς τρέχοντας στο βουνό αφού η βοήθεια απουσιάζει ενώ μας εκμυστηρεύτηκε τον αγώνα που τον έκανε να σκεφτεί να μην τρέξει ξανά ποτέ.
«Πρόκληση να τρέξω και να πάρω κάτι σε Σπάρταθλον και Μαραθώνιο της Αθήνας την ίδια χρονιά»
Τι κρατάς από τη συμμετοχή σου στον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης;
«Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μετά από εκείνον της Αθήνας και ήθελα να τρέξω. Είχαμε κανονίσει να συμμετέχουμε σε έναν άλλον αγώνα στο εξωτερικό αλλά κάτι προέκυψε και αποφασίσαμε με τον προπονητή μου να τρέξουμε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν έκτακτη η συμμετοχή μου. Ήταν ένας όμορφος αγώνας, μια όμορφη διαδρομή. Πίεσα σε όλη τη διαδρομή και το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Ήθελα να δοκιμάσω σε τι επίπεδο είμαι γιατί κάνω υπεραποστάσεις και τρέχω σε βουνό συνήθως. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αντί να δω σε τι επίπεδο είμαι, έφυγα με ερωτηματικά για το τι μπορώ να κάνω».
Ποια ερωτηματικά δημιουργήθηκαν;
«Συνήθως τρέχω μεγαλύτερες αποστάσεις και αυτές οι διαδρομές με βγάζουν εκτός. Ήταν μια έκτακτη συμμετοχή και έκανα αυτόν τον χρόνο. Δεν προπονούμαι για αυτές τις αποστάσεις, αν το κάνω δεν ξέρω τι μπορώ να πετύχω».
Δεδομένου ότι τρέξεις υπεραποστάσεις, σε προβλημάτισε κάτι για τον Μαραθώνιο;
«Υπάρχει μεγάλη διαφορά με το Σπάρταθλον. Πέφτεις πολλές φορές και πρέπει να σηκωθείς άλλες τόσες. Στον Μαραθώνιο η απόδοση μου δεν έπεσε καθόλου σε όλη τη διαδρομή. Περίμενα να δω πώς θα είμαι στο 30ο χιλιόμετρο, εκεί πίεσα περισσότερο, αύξησα τη διαφορά μου με τον δεύτερο και πέτυχα αυτό το αποτέλεσμα. Δεν το περίμενα πίστευα θα είμαι κοντά στο 2.25 με 2.26. Φοβόμουν γιατί δεν είχα τρέξει στις ταχύτητες του Μαραθωνίου. Πήγαν όλα, όμως, πολύ καλά».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Θα συμμετέχω στο Πανελλήνιο, σε έναν αγώνα στη Γαλλία, στην Αυστρία και σίγουρα θα τρέξω το Σπάρταθλον. Σκέφτομαι να συμμετέχω και στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Είναι εμπειρία να τερματίζεις στο Καλλιμάρμαρο. Είναι φοβερή η ατμόσφαιρα. Θέλω να κερδίσω το Σπάρταθλον και να τρέξω και στον Μαραθώνιο της Αθήνας την ίδια χρονιά. Είναι πρόκληση για εμένα. Θα το κυνηγήσω».
«Μια μορφή διαλογισμού οι υπεραποστάσεις – Μοιάζει να έχεις μαγικό ραβδί και να βρίσκεις τις ισορροπίες σου»
Πώς άρχισες το ταξίδι στις υπεραποστάσεις;
«Άρχισα το 2017 για πλάκα να τρέχω στα βουνά. Η φύση μου άρεσε πάντα και ήθελα να δοκιμάσω. Ένας φίλος μου πρότεινε να συμμετέχω σε έναν αγώνα και κάπως έτσι άρχισε το ταξίδι μου».
Γιατί επέλεξες τις υπεραποστάσεις;
«Πάντα ενθουσιαζόμουν με τους αθλητές που έτρεχαν πολλά χιλιόμετρα. Αναρωτιόμουν πως μπορεί το σώμα να αντέξει; Όταν άρχισα να τρέχω και εγώ κατάλαβα ότι το τρέξιμο ήταν μια μορφή διαλογισμού. Γνώρισα τον εαυτό μου καλύτερα, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα. Όταν τρέχεις υπεραποστάσεις, μοιάζει να έχεις ένα μαγικό ραβδί που τα λύνεις όλα και βρίσκεις τις ισορροπίες σου. Δεν θέλω να τα παρατήσω, είναι κουραστικό αλλά βοηθάει πολύ στο μυαλό».
Στα σημεία που «χαλάει» το μυαλό σου στον αγώνα, πώς βρίσκεις ξανά το κίνητρο;
«Κάθε απόσταση είναι διαφορετική. Ο καθένας έχει τα όπλα του στα ultra. Όταν είμαι χάλια, δεν σκέφτομαι τίποτα, πηγαίνω σαν ζόμπι. Κλειδώνω και απλά τρέχω. Κοιτάω να είναι καλά οι βασικές λειτουργίες του σώματος μου και δεν σκέφτομαι τίποτα. Είμαι κενός. Υπάρχουν και φορές που σκέφτομαι κάποιο πρόβλημα που με απασχολεί και περνάει ο χρόνος».
Ποιες είναι οι δυσκολίες που κρύβονται στα ultra;
«Η προπόνηση είναι διαφορετική και πρέπει να το θέλεις πολύ. Όσο ανεβαίνουν τα χιλιόμετρα, αυξάνεται η προπόνηση. Πρέπει να έχεις χρόνο να κάνεις προπόνηση, να ξεκουραστείς, να φας καλά και σωστά. Δεν τις επιλέγεις, σε επιλέγουν. Μπορεί το μυαλό να μην ακολουθεί και το σώμα να θέλει. Για αυτό και δεν ασχολούνται πολλοί αθλητές με τις υπεραποστάσεις. Φαντάσου να τρέχεις όλη την ημέρα με κάθε συνθήκη. Όσο περνά η ώρα, αλλάζει το στομάχι σου, μπορεί να σηκώσεις πυρετό, να κάνεις εμετό, να αλλάξει ο καιρός. Κάθε φορά που σκέφτεσαι ότι βρήκες λύση, κάτι άλλο θα εμφανιστεί και προσπαθείς από την αρχή».
«Είχα διαλυθεί τελείως και δεν ήθελα να τρέξω ξανά μετά τη Βαρκελώνη»
Ποια είναι η πιο δυνατή σου εμπειρία;
«Έχω ζήσει πολλές όμορφες στιγμές σε αυτό το ταξίδι. Δεν θέλω να κρατήσω μια νίκη. Οι νίκες είναι το τέλος της διαδρομής και μετά βλέπεις ότι είσαι κενός. Είναι όλες οι δυσκολίες που περνάς στη διαδρομή, τα προβλήματα που εμφανίστηκαν και τα έλυσες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια νίκη απλά ή μια απόσταση. Είναι τόσες οι θυσίες που γίνονται. Έχω βιώσει τόσες στιγμές και εμπειρίες. Έτρεχα μέσα σε κρύο, προχωρούσα και έκανα εμετό, είχα αιματοουρία. Τα ultra έχουν πολλά και δεν μπορείς να πεις ότι κρατάω κάτι.
Σε «ψήνουν», όμως, οι δυσκολίες αυτές. Κάποιοι θα πουν ότι είμαι τρελός και ότι καταστρέφομαι αλλά μαθαίνεις τον εαυτό σου. Μοιάζει τρελό αλλά κερδίζεις κάθε δευτερόλεπτο. Φαντάσου ότι ήμουν ένας νευρικός και αντιδραστικός άνθρωπος και με βοήθησε να βρω τις ισορροπίες μου. Ζω μέσα από το τρέξιμο και χαίρομαι που έχω τους ανθρώπους μου γύρω μου. Έμαθα να ζω πιο έντονα την κάθε στιγμή. Το έντονο τρέξιμο και ο πρωταθλητισμός, όμως, είναι για τώρα. Δεν μπορεί να κρατήσει για μια ζωή. Μετά θα τρέχω κάποια χιλιόμετρα σαν τρόπος ζωής».
Υπάρχει κάποια διαδρομή που σε «διέλυσε» ψυχολογικά;
«Είχα διαλυθεί τελείως και δεν ήθελα να τρέξω ξανά μετά τη Βαρκελώνη. Το βίωσα τόσο έντονα, είχα πιστέψει ότι θα τα καταφέρω. Μετά το τέλος του αγώνα, τα πόδια μου ήταν διαλυμένα για δύο ημέρες, δεν μπορούσα να περπατήσω και δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Έβλεπα την κατάσταση τόσο αρνητικά που σιχάθηκα το τρέξιμο. Βέβαια, σιγά σιγά βρήκα τα πατήματα μου και έκανα καλύτερα πράγματα. Με προσγείωσε ο αγώνας αυτός και με έκανε να πάω πιο ψηλά».
Τι περιλαμβάνει η προπόνηση σου;
«Μπορούμε να κάνω ακόμη και 400χλμ την εβδομάδα σε βουνό και ευθεία, κάνουμε διαλειμματική, ποδήλατο. Μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα και να ξεφεύγω στις αποστάσεις. Μπορεί να τρέξω και οχτώ ώρες μέσα στην ημέρα. Προπονήσεις κάνουμε στον Αγρίνιο, ανεβαίνω και στον Όλυμπο, στα Ζαγοροχώρια. Όρεξη και πόδια να έχεις και έχουμε βουνά (γέλια)».
Πόσο σε άλλαξε ο προπονητής σου, Δημήτρης Κασίμης;
«Παίζει καθοριστικό ρόλο. Με είδε στο Olympus Marathon και κάπως έτσι άρχισε η συνεργασία μας. Είμαστε φίλοι, ταιριάζουμε και μιλάμε ακόμη και για τα προβλήματα μας. Οι υπεραποστάσεις είναι χαρτογράφηση, πρέπει να προσεγγίσεις τον αθλητή ως άνθρωπο και να αναγνωρίσεις τις ικανότητες του. Το αναρχικό μου τρέξιμο απέκτησε σωστό πλάνο. Με πήρε από έναν απλό αθλητή και με έβαλε στον πρωταθλητισμό».
«Έπεσα με το κεφάλι σε μια προπόνηση – Δεν έχεις βοήθεια στο βουνό»
Ποιος είναι ο απαραίτητος εξοπλισμός για τους αγώνες στο βουνό και στο δρόμο;
«Στους αγώνες βουνού έχεις ένα γιλέκο για να κουβαλάς νερό και τροφή. Κουβαλάς ρουχισμό όπως αντιανεμικό, αδιάβροχο γιατί δεν ξέρεις τι θα σε βρει στο βουνό. Δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και να πεις ελάτε να με πάρετε. Μόνο το ελικόπτερο μπορεί να σε προσεγγίσει. Πρέπει να μπορείς να προβλέψεις καταστάσεις που θα σου εμφανιστούν. Στο δρόμο είσαι πιο ελεύθερος, μπορείς να πεις και κάποιον να σε ακολουθεί με το αυτοκίνητο και να κουβαλά τροφή και νερό».
Τι κινδύνους κρύβει το βουνό;
«Πρέπει να εξοικειωθείς πρώτα με το βουνό. Να μάθεις τη διαδρομή και να αρχίσεις να τρέχεις σιγά σιγά. Δεν πρέπει να βιάζεσαι. Είναι σημεία που σκαρφαλώνεις με χέρια και με πόδια, είναι απότομες κάποιες ανηφόρες. Έχω πέσει με το κεφάλι σε μια προπόνηση».
Και τι έκανες;
«Έσφιξα το καπέλο και συνέχισα να τρέχω. Μετά πήγα στο νοσοκομείο και έκανα ράμματα. Θα μπορούσαν τα είναι χειρότερα τα πράγματα. Δεν έχεις βοήθεια. Αν πέσεις και χτυπήσεις, μετά από ώρες θα αρχίσουν να κινητοποιούνται. Αν χτυπήσεις και χάνεις αίμα, είναι τεράστιο το πρόβλημα».
Ποια είναι η στάση της οικογένειας σου στην πορεία σου;
«Με στηρίζουν όλοι, με αγαπούν και με προσέχουν. Φοβούνται γιατί ταλαιπωρούμαι. Μετά το Σπάρταθλον ειδικά, πρέπει να επουλώσεις τα τραύματα σου. Μπορεί να έχεις πυρετό, σπασμούς, κρυάδες, φλεγμονές σε όλο το σώμα. Μου λένε να προσέχω και αναρωτιούνται τι παραπάνω θέλω. Πάντα γίνεται αυτή η κουβέντα. Είναι λογικό να υπάρχει και μου αρέσει αυτό. Όσο μπορώ, θα συνεχίσω να τρέχω. Θα προσέχω πιο πολύ και για εκείνους».
Τα παιδιά σου πως ζουν τους αγώνες σου;
«Όταν μπορώ τα παιδιά τα παίρνω μαζί μου στους αγώνες. Χαίρονται όταν με βλέπουν να τερματίζω και να έχω τα μετάλλια. Βέβαια, με έχουν δει και σε άσχημες στιγμές και φοβήθηκαν. Στεναχωρήθηκαν αλλά είναι όλα μέσα στη ζωή. Δεν υπάρχει πάντα χαρά. Καταλαβαίνουν ότι δύσκολα κατακτάς αυτό που θέλεις και παίρνουν ερεθίσματα».
Τι περιλαμβάνει η αποκατάσταση σου;
«Την επόμενη ημέρα τρέχω ξανά. Κάνω κάποια χιλιόμετρα χαλαρά. Σίγουρα χρειάζεται μια εβδομάδα με ήπιο τρέξιμο γιατί οι φλεγμονές είναι πολλές στα πόδια. Καλό φαγητό και ξεκούραση».
Γνωρίζοντας καλύτερα τον Φώτη
Πρότυπο: «Έχω πολλούς και κανέναν συγχρόνως. Αντλώ πράγματα από τον καθένα και βλέπω πως μπορώ να το εντάξω σε εμένα αν μου ταιριάζουν».
Αγαπημένο φαγητό: «Εδώ και τρία χρόνια είμαι χορτοφάγος. Τρώω πολλές σαλάτες, όσπρια και φρούτα. Νιώθω πιο ανάλαφρος και δεν μου λείπει το κρέας. Δε τρώω γλυκά καθόλου. Μου αρέσουν πολύ τα όσπρια, ρεβίθια, φασόλια».
Αγαπημένο τραγούδι: «Ακούω τα πάντα, δεν έχω κάποιο πρόβλημα».
Αγαπημένη ταινία: «Η Πόλη του Θεού».
Ελεύθερος Χρόνος: «Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Κάνω προπόνηση, πάω στη δουλειά και περνάω χρόνο με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Μου αρέσει να ασχολούμαι μαζί τους και να τους δίνω ερεθίσματα. Μου αρέσει να πηγαίνω για ψάρεμα. Συχνά παίρνω και τα παιδιά μαζί μου. Κάνουμε και πεζοπορία μαζί».
Γούρι: «Κάνω τον σταυρό μου και έχω ένα αστέρι που έχω φτιάξει και φοράω στο μυαλό. Στο Καρπενήσι εμείς έχουμε την Παναγιά την Προυσιώτισσα, η οποία έχει τα αστέρια γύρω της. Ο Καραϊσκάκης ήταν άρρωστος, και είχε κάνει τάμα στην Παναγία για να βγει νικητής. Έχω κάνει ένα για εμένα και ένα για τη γυναίκα μου. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, θα τους τα δώσουμε».
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/φράση: «Νιώθω παιδί. Είμαι τρελός (γέλια). Σκέφτομαι ώριμα αλλά έχω την όρεξη ενός μικρού παιδιού. Δεν μπορώ να κάθομαι σε μια καρέκλα και να περιμένω να περάσει ο καιρός. Θέλω να κάνω πράγματα».