Όπως όλοι οι άνθρωποι του αθλητισμού, έτσι κι εγώ είμαι, σαφώς, υπέρ της διεξαγωγής των πρωταθλημάτων, υπέρ της, με κάθε τρόπο, αποφυγής μιας νέας, οριζόντιας, διακοπής τους, εξαιτίας της έξαρσης των κρουσμάτων που είναι εκρηκτική το τελευταίο διάστημα.
Όμως, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το νόημα να μένει ανοιχτός ο αθλητισμός, όταν έχουμε τόσα πολλά διαπιστωμένα κρούσματα, όταν έχουμε τόσο πολλούς αγώνες που είναι αδύνατο να διεξαχθούν, όταν έρχονται αγωνιστικές που το 80 και το 90% των αγώνων που υπάρχουν στο πρόγραμμα αναβάλλονται.
Θεωρώ ότι δεν κερδίζει κάτι ο αθλητισμός έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα. Το μόνο που συμβαίνει είναι να υπάρχει μια νόθευση των πρωταθλημάτων, μια ανορθογραφία η οποία δεν εξυπηρετεί κάτι, μόνο κακό κάνει.
Διότι έτσι όπως γίνονται τα πρωταθλήματα, κάποιοι ευνοούνται και κάποιοι πλήττονται. Οταν διεξάγεται ένα παιχνίδι στο οποίο η μια ομάδα (στο ποδόσφαιρο π.χ) έχει έξι κρούσματα και τρεις τραυματίες ή τιμωρημένους και η άλλη ομάδα τυχαίνει να έχει μόνο δύο κρούσματα και κανέναν τραυματία ή τιμωρημένο, δεν είναι άδικο, δεν είναι μια αναμέτρηση στην οποία δεν εκκινούν οι δύο ομάδες από την ίδια αφετηρία;
Ή, όταν μια ομάδα παίζει με ένα σωρό προβλήματα και μια άλλη δεν παίζει λόγω κρουσμάτων και θα αγωνιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον πλήρης δεν χάνει η πρώτη και κερδίζει σημαντικό πλεονέκτημα η δεύτερη;
Πιστεύω ότι το σωστότερο και το δικαιότερο θα ήταν, όπως έγινε σε κάποια αθλήματα, να αποφασιστεί μια αναβολή μιας ή δύο εβδομάδων, όσο πιεστικά κι αν είναι τα προγράμματα και οι ημερομηνίες, ώστε να ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις να γίνονται κανονικά τα παιχνίδια, ή αν υπάρχουν κάποιες αναβολές να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.