Για εκείνους που παρακολουθούν τον Αρη σε όλο τη διάρκεια της φετινής σεζόν κάτι τέτοιο δεν προξενεί έκπληξη, απ’ ότι φαίνεται όμως δεν προβληματίζει (όσο θα έπρεπε τουλάχιστον) και τους ιθύνοντες του αγωνιστικού τμήματος.
Εδώ και καιρό η εικόνα της ομάδας θυμίζει μια ευθεία γραμμή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και μικρών διαστημάτων σε κάποιους αγώνες. Θα περίμενε κανείς ότι η ισοπαλία και η ειδικά που την πήρε από τον Ολυμπιακό θα έδινε ένα αγωνιστικό και ψυχολογικό μπουστάρισμα στους Κιτρινόμαυρους στο ματς με τον Παναθηναϊκό. Αντί αυτού, όμως, με την εικόνα που παρουσίασαν οι δύο ομάδες φάνηκε ξεκάθαρα ποια είχε σχέδιο, ποια το υπηρέτησε σωστά και ποια ήταν εκείνη που το ήθελε και το πίστεψε περισσότερο. Κι αυτή δεν ήταν σίγουρα ο Αρης, που έκανε μάλλον το χειρότερο φετινό ημίχρονο. Ασύνδετος, ακίνδυνος, επιπόλαιος.
Το παιχνίδι του Αρη χαρακτηρίστηκε από τη σωρεία τρανταχτών και αδικαιολόγητων λαθών που έγιναν σε φάση άμυνας και την παντελής έλλειψη δημιουργίας στην επίθεση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η στατιστική κατέγραψε μηδέν (!) τελικές προσπάθειες εντός της αντίπαλης περιοχής. Αν αυτό δεν στοιχειοθετεί πρόβλημα για μία ομάδα που έχει επενδύσει εκατομμύρια στη μεσοεπιθετική της γραμμής και στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος βρέθηκε στην πρώτη τετράδα της σχετικής κατηγορίας με 312 τελικές προσπάθειες, τότε τι άλλο μπορεί αν είναι πρόβλημα;
Σίγουρα και τα πολλά λάθη που γίνονται σε κρίσιμες φάσεις σε συνεχίζουν να κοστίζουν. Βάσει της στατιστικής προχθές η ομάδα έκανε συνολικά 34, με τον Ολυμπιακό 51 και με τον ΠΑΟΚ είχε 41 λάθη. Και πόσα ακόμη “μικρότερα” που δεν τα... πιάνει η στατιστική.
Ο Αρης των τριών αγωνιστικών των playoffs δεν εμφανίζει καμία ουσιαστική βελτίωση και οι επιδόσεις του στα ντέρμπι παραμένουν κάκιστες, ενώ ακόμη και ποδοσφαιριστές που σήκωσαν το βάρος μέσα στη σεζόν εμφανίζουν κατακόρυφη πτώση με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους Νταρίντα, Φαμπιάνο, Ετέμπο και Ματέο Γκαρσία. Σε τρεις αγωνιστικές, ήτοι σε 270 αγωνιστικά λεπτά, ζήτημα οι Κιτρινόμαυροι να έπαιξαν βάσει δυνατοτήτων συνολικά σε 65’-70’. Ενα καλό μισάωρο με τον ΠΑΟΚ, ένα καλό πρώτο τέταρτο προχθές και ένα 20άλεπτο στο Καραϊσκάκης.
Ο προπονητής, με το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, λόγω του χρονικού σημείο που ανέλαβε, οφείλει να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα και να βελτιώσει την εικόνα της αλλά και την νοοτροπία της προκειμένου να μη χαθεί εντελώς η σεζόν. Κακά τα ψέματα, μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να δώσει το κάτι παραπάνω και να “πατήσει” στις δυνατότητες του ρόστερ, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η διαχείριση παικτών (βλ. Κουέστα) και ρόστερ (βλ. καταρτισμό 11άδας στο α’ ημίχρονο με τον Ολυμπιακό, οι αλλαγές στο προχθεσινό με τον Παναθηναϊκό) δεν έχουν βοηθήσει την ομάδα και από παιχνίδι σε παιχνίδι, από ημίχρονο σε ημίχρονο, παρουσιάζει πολλά σκαμπανεβάσματα.
Ο Αρης των τριών αγωνιστικών των playoffs έχει εμφανιστεί στο γήπεδο σαν μία ομάδα που έχει εξασφαλίσει τον στόχο της (ή μοιάζει σίγουρα για αυτόν) και δεν έχει να περιμένει κάτι. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Γεγονός που ρισκάρει επικίνδυνα και τον τελευταίο στόχο της σεζόν, που είναι το ευρωπαϊκό εισιτήριο καθώς ο Βόλος βρίσκεται πίσω με μόλις έναν βαθμό και όπως φαίνεται, αν ο Αρης δεν αλλάξει τη νοοτροπία και την εικόνα του, η 5η θέση θα κριθεί στα δύο 90άλεπτα με την ομάδα της Μαγνησίας.
Με ό,τι κινδύνους -αγωνιστικά και μη – κρύβει αυτό.