Μια 24χρονη Ουκρανή πρόσφυγας, βρήκε καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη και θέλησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της προς τον άνθρωπο που την βοήθησε, τον Ράζβαν Λουτσέσκου.
Πριν από 13 ημέρες, όταν οι γονείς της την ενημέρωσαν ότι ξεκίνησε ο πόλεμος, η Ναταλία πήρε το λεωφορείο για την πόλη Τρούσκαβετς (που απέχει 92 χλμ από το Λβιβ), κι από εκεί αποφάσισαν αυτή με τον αδερφό της να πάνε στη Ρουμανία, ώστε μετέπειτα να διαφύγουν στην Ελλάδα και να βρει καταφύγιο στη Θεσσαλονίκη.
«Είχα πολλές αναπάντητες κλήσεις από τους δικούς μου και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Μίλησα με τον πατέρα μου και μου είπε να πάω στο Λβιβ (πόλη που απέχει 545 χλμ από το Κίεβο) επειδή θα ήμουν πιο ασφαλής», διηγείται η Ναταλία. «Βγήκα στο δρόμο με ένα χαρτόνι στο οποίο έγραψα ”Λβιβ” και περίμενα αυτοκίνητο να με πάρει με οτοστόπ, δεν υπήρχε ούτε τρένο, ούτε λεωφορείο, όλα είχαν ‘’παραλύσει’’ με τη ρωσική εισβολή» εξήγησε η Ναταλία μιλώντας στο politic.gr.
H Ναταλία εξήγησε πως ο Ρουμάνος τεχνικός του ΠΑΟΚ τη βοήθησε προκειμένου να βρίσκεται ασφαλής στη Θεσσαλονίκη: «Είμαι πολύ ευγνώμων για το πόσο μας βοήθησε. Πλήρωσε τα αεροπορικά μας εισιτήρια από Ρουμανία για Θεσσαλονίκη και οργάνωσε τα πάντα. Είχε ολόκληρη ομάδα που επικοινωνούσαν μαζί μας διαρκώς. Δεν νιώθω σαν να διέσχισα μόνη μου τα σύνορα, αλλά σαν να με μετέφερε κάποιος μέσα στα χέρια του».
Παρά το γεγονός ότι από την Τετάρτη (02/03) βρίσκεται στη συμπρωτεύουσα μαζί με τον αδερφό της σε οικογενειακή τους φίλη στη Θεσσαλονίκη και είναι πλέον ασφαλείς, η Ναταλία αισθάνεται ακόμα τον πόλεμο.
«Νιώθω ότι έφερα τον πόλεμο μαζί μου. Θέλω λίγο χρόνο να καταλάβω ότι είμαι σε ασφαλές περιβάλλον και ότι όλα πάνε καλά», ανέφερε η Ναταλία και στη συνέχεια όπως είπε βρίσκεται σε καθημερινή επικοινωνία με τους γονείς της, οι οποίοι παραμένουν στο Τρούσκαβετς.
Σχεδιάζουν να πάνε στη Ζαπορίζια, είναι πολύ μακριά. Είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο να πάνε εκεί δεν ξέρω πως θα φτάσουν στην πόλη. Έχει παντού πυροβολισμούς, μάχες και πολλή κίνηση.
Έχω κάποιους φίλους που είναι στρατιώτες και ένα πολύ σημαντικό άτομο για εμένα που είναι στον πόλεμο στο Κίεβο. Κάθε μέρα, κάθε πρωί φοβάμαι επειδή ξυπνάνε στον κίνδυνο και κανείς δεν ξέρει αν θα ξυπνήσει την επόμενη μέρα», λέει η κοπέλα βαθιά συγκινημένη και προσθέτει «οι στρατιώτες μας προσπαθούν να προστατέψουν την εδαφική μας ακεραιότητα και τις οικογένειές μας. Είναι απαίσιο οι διαμάχες πολιτικών να λύνονται με αίμα.
«Νιώθω τον πόνο όσων είναι στην Ουκρανία ή όσων έχουν οικογένεια και φίλους εκεί» λέει η Ναταλία και προσθέτει πως «ήταν άνθρωποι που ούτε ήθελαν, ούτε περίμεναν τον πόλεμο και τώρα αντιμετωπίζουν αυτές τις νέες συνθήκες ζωής και επικινδυνότητας. Νιώθω πόνο για τα παιδιά που άφησαν τις ζωές τους και έγιναν ”παιδιά του πολέμου”».