Σίγουρα δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις κακό τον ΠΑΟΚ. Όμως δεν σου δινει και το δικαίωμα να τον εξυμνήσεις. Ελαφρυντικά υπάρχουν, αλλά είναι ελάχιστα. Κι αυτό γιατί οι γηπεδούχοι για μια ακόμη φορά βγάζουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια. Συνήθεια που έδειχναν να την έχουν ξορκίσει τώρα τελευταία και που χθες όμως την ξαναθυμήθηκαν.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός να «προσφέρουν στο πιάτο» στους αντιπάλους τους, βαθμούς που δεν τους δικαιούνται με δικά τους παιδαριώδη λάθη και την ευκαιρία να βρίσκουν τρόπο από το πουθενά και με το τίποτα να ενισχύσουν την καθημαγμένη ψυχολογία τους.
Δώρο – γκολ , το ένα στο ξεκίνημα σχεδόν του αγώνα και το δεύτερο ίσως στο πιο κομβικό σημείο της αναμέτρησης. Αναμφίβολα οι δύο πρωτοπορίες στο σκορ από τους φιλοξενούμενους ήταν σοβαρά ψυχολογικά πλήγματα. Στα οποία μπορεί να υπήρχε διάθεση αντίδρασης, όμως η μετριότατη έως προβληματική απόδοση της μεσαίας γραμμής, έδειχνε αδύναμη – σχεδόν τροχοπέδι - στην ουσιαστική ανατροπή των δεδομένων. Κι όταν λέμε ουσιαστική, ασφαλώς εννοούμε την κατάκτηση της νίκης.
Οι Αθηναίοι εκμεταλλεύτηκαν ιδανικά την ατυχή έμπνευση του Πάμπλο να χρησιμοποιήσει τον άπειρο Περέιρα. Η πλευρά από την αρχή έμοιαζε αμυντικά σαν μπουκόπορτα και είχε όμως και την αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, με την απενεργοποίηση (σχεδόν αχρήστευση) του Τζόλη.
Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ο ΠΑΟΚ που είχε βγάλει στη σέντρα τον Γιαννούλη εδώ και καιρό, όχι δεν είχε φροντίσει να βρει αντικαταστάτη του, αλλά χάρη στον τιτανομέγιστο Γερμανό τεχνικό διευθυντή γύρισε την πλάτη στην έτοιμη λύση από έναν δοκιμασμένο και αξιόλογο αμυντικό, τον Φεράρι, ικανό να καλύψει και τις δύο πλευρές.
Περιέργως όμως ο κύριος Ολαφ Ρέμπε κι ενώ η ομάδα μπροστά της είχε δύο πολύ σημαντικά παιχνίδια με ΑΕΚ και Ολυμπιακό, ανέβαλλε αναιτιολόγητα την συμφωνημένη σχεδόν μεταγραφή, προκειμένου πιθανόν να την ματαιώσει και να φέρει στον ΠΑΟΚ έναν πατριώτη του. Στη κακοδαιμονία της προσφοράς δώρων στους αντιπάλους, χθες προστέθηκε και η διαιτησία του Σλοβένου, ο οποίος έκανε τα πάντα προκειμένου να φύγει αλώβητη απο την Τούμπα η ΑΕΚ.
Αγνόησε εξόφθαλμες παραβάσεις, δεν προσήλθε στο VAR όταν έπρεπε και όταν πήγε, διαφωνούσε μαζί του και επέβαλλε την δική του απόφαση, η οποία κατέληγε συνήθως κατά του ΠΑΟΚ, όπως στην περίπτωση του Ουάρντα ο οποίος με το παπούτσι στο χέρι από το πάτημα του Λόπες, τραβούσε τα μαλλιά του για την τυχαία αβλεψία του Σλοβένου εραστή της πορνοστάρ (σας ενημερώσαμε σχετικά με αυτό το θέμα).
Τέλος, η προσωπική μας άποψη δίχως ίχνος πρόθεσης να ανοίξουμε θέμα συζήτησης διαχείρισης του αγώνα από τον κόουτς, είναι μια διαφωνία για τις αλλαγές που έγιναν (σε χρόνο και σε πρόσωπα). Ασφαλώς όχι σε όλες. Σε ατομικό επίπεδο δύσκολα να βρεις κάποιους που περνούν σε υψηλά στάνταρ διάκρισης. Δύο που το δικαιούνται είναι ο Αντελίνο Βιεϊρίνια και ο Αμρ Ουάρντα. Το δίδυμο του κέντρου Ελ Καντουρί και Σβαμπ απογοήτευσε. Ο Ίνγκασον σε πολύ κακή μέρα. Ο Τζόλης ξεχασμένος και απομονωμένος όπως προαναφέραμε, δεν βρήκε την ευκαιρία να λύσει για μια ακόμη φορά τον γόρδιο δεσμό. Κάπως στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξαν από την πλευρά του και δημιουργήθηκαν φάσεις.
Φεύγοντας όμως από την Τούμπα επιβάλλεται να ρίξουμε μια ματιά στο Περιστέρι: Νέο έγκλημα! Νέα αποτρόπαια σφαγή! Προκλητική, κυνική, άθλια! Όσο κι αν προσπάθησε η NOVA να την υποβαθμίσει και να την συγκαλύψει. Οι πανέλληνες είδαν τι έγινε στη διάρκεια του αγώνα και κράτησαν τις πρωτογεννείς φάσεις στο μνημονικό τους, γιατί ήξεραν ότι δεν θα τις ξαναέβλεπαν από το συνδρομητικό κανάλι, σε κάποιες σοβαρές και υπεύθυνες αναφορές. Καραμπινάτο επιθετικό φάουλ πριν από το γκολ της νίκης.
Εξόφθαλμο πέναλτι υπέρ του Ατρομήτου και δύο κόκκινες καραμπινάτες σε Μπουχαλάκη και Μπα, με τη δεύτερη ιδιαίτερα περίπτωση να εκθέτει όχι ανεπανόρθωτα αλλά απόλυτα τον Τσαγκαράκη, ο οποίος όφειλε ο ίδιος να τον πάρει αγκαζέ και να τον βγάλει έξω από τον αγωνιστικό χώρο, τον ερυθρόλευκο ξυλοσχίστη. Βέβαια τα ΜΜΕ του λεκανοπεδίου σήμερα θα έχουν το γνωστό τους μοτίβο: Ακάθεκτος και ασυγκράτητος ο Ολυμπιακός. Τώρα με ποιο τρόπο; Ούτε τους ενδιαφέρει, ούτε έχει καμία σημασία για αυτούς. Οι τύποι είναι συνηθισμένοι στο φτύσιμο και όχι μόνο σε αυτό. Είναι εθισμένοι επίσης και στη θέα των θυμάτων τους όταν ψυχορραγούν, τη στιγμή της χειρουργικής επέμβασης χωρίς αναισθητικό.
ΥΓ: Σπουδαία η μεταγραφή – επιθυμία του Γιώργου Σαββίδη – με την άφιξη του Ιάπωνα Καγκάβα. Όμως το να μην έχεις φροντίσει την αντικατάσταση του Γιαννούλη έγκαιρα και όχι μόνον αυτό αλλά και να τορπιλίζεις μια αξιόπιστη λύση (όπως του Φεράρι) είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει την οικογένεια, για τον ρόλο προφανώς και για τις ικανότητες του Όλαφ Ρεμπε.