Την απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση πήρε ο Βασίλης Τοροσίδης μετά το τέλος του τελικού ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ.
Ο Έλληνας αμυντικός ευχαρίστησε όσους γνώρισε στην πορεία του, θυμήθηκε το πρώτο του τέρμα και αναφέρθηκε στον πατέρα του προκαλώντας συγκίνηση.
Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ο πατέρας μου έλεγε πάντα μην ξεχάσεις ποτέ από που ξεκίνησες.... Κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου... Αφού έχουν εκπληρωθεί τα παιδικά μου όνειρα και μόλις πριν λίγες ώρες ζώντας την ευτυχία ενός ακόμα τίτλου, ήρθε η ώρα με γεμάτη την καρδιά να αφήσω αυτό που αγάπησα να κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να παίζω ποδόσφαιρο....
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου... Θα μπορούσα να γράφω ώρες για να αναφερθώ ονομαστικά στους ανθρώπους που με στήριξαν σε αυτήν την μεγάλη διαδρομή και να τους ευχαριστήσω, από την ποδοσφαιρική ακαδημία μέχρι και την χθεσινή τελευταία μέρα της καριέρας μου... Τους προπονητές, τις ομάδες μου και τις διοικήσεις τους, τους γιατρούς, τους φυσιοθεραπευτές και το υπόλοιπο προσωπικό που δούλευε μανιωδώς για να είμαστε έτοιμοι σε κάθε προπόνηση και κάθε αγώνα....
Ακόμα περισσότερο τους ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ μου σε συλλογικό και διεθνές επίπεδο που μου έδωσαν τόσα πολλά...! Δεν χωράνε όμως σε μια ανάρτηση και υπάρχει ο φόβος να παραβλέψω κάποιον και δεν το θέλω... Σας ευχαριστώ όλους, τα κομμάτια που μου προσφέρατε συνέθεσαν αυτή την συναρπαστική διαδρομή....! Ξεχωριστά θέλω να ευχαριστήσω όμως την οικογένεια μου, τη σύζυγό μου Σοφία και τα παιδιά μου Κάλλια και Κωνσταντίνο που είναι το καθημερινό μου καταφύγιο και η συνεχής φροντίδα μου...
Την μητέρα μου Καλλιόπη και τα αδέλφια μου Κώστα, Μανώλη και Μαρία, που ήταν από την αρχή οι άνθρωποι που συμπαραστάθηκαν στο όνειρο μου και μοιραστήκαμε λύπες και χαρές... Κλείνοντας... Στο βίντεο που συνοδεύει την ανάρτηση είναι το πρώτο μου γκολ ως επαγγελματίας... Εκείνη την μέρα αφιέρωσα το γκολ σε αυτόν που για χάρη του ξεπέρασα κάθε εμπόδιο και έδινα όσο μπορούσα κάτι παραπάνω...Το μυστικό στο παιχνίδι μου ήταν ότι τον κουβαλούσα κάθε στιγμή μέσα στην καρδιά μου και πάντα έβαζα λίγο παραπάνω προσπάθεια σαν να ήταν εκεί και να με έβλεπε...Σαν να είμαι στο ξεκίνημα ακόμα παιδί και να μου φωνάζει "πάμε"...και ας μην ήταν πια στην κερκίδα... Πατέρα μου Στάθη, όσο και αν μου λείπεις, ποτέ δεν έλειψες από την ζωή μου, ήσουν και είσαι πάντα εδώ...Ποτέ δεν ξέχασα και πότε δεν θα ξεχάσω...».