Φεύγοντας από το Ισραήλ, ο Αρης μάλλον θα πρέπει να επισκεφθεί ξανά τα Ιεροσόλυμα για να ανάψει μια λαμπάδα στο μπόι του Χουλιάν Κουέστα, ίσως ακόμη ψηλότερη από τα 200 εκατοστά του ύψους του Ισπανού. Γιατί αν υπάρχει ένας λόγος επιβίωσης των «κίτρινων» στο παιχνίδι της πρόκρισης είναι ο Ισπανός τερματοφύλακας. Από πρώτα δευτερόλεπτα θύμισε νοικοκυρά που κυκλοφορεί μ’ ένα σφουγγαρόπανο στα χέρια για να μαζέψει τα απόνερα από τις ζημιές των παιδιών της γιατί τα λάθη που έγιναν ήταν αμέτρητα και δεν τα κάνουν ούτε ερασιτέχνες.
Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί οι γραμμές παρέμεναν τόσο ψηλά με τόσο κακό παιχνίδι από την τετράδα της άμυνας και με υποτυπώδη παρουσία (στο μεγαλύτερο διάστημα) των τριών κεντρικών χαφ. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που η Μακάμπι δεν έδειξε απλά μια ομάδα ανώτερης ταχύτητας αλλά ακόμη και με το μάτι, οι παίκτες του Αρη δυσκολευόντουσαν να ακολουθήσουν τις κινήσεις των αντιπάλων τους. Τόσο κακό παιχνίδι από τους Φαμπιάνο, Μπράμπετς δεν έχω ξαναδεί, ενώ σε τρικυμία ήταν και οι πλάγιοι μπακ. Το παιχνίδι επιβεβαίωσε επίσης κάτι που είναι φανερό από τους αγώνες με την Γκόμελ. Απ’ όσους παίκτες αποχώρησαν το καλοκαίρι, ο Αρης δεν βρήκε τα τρεξίματα του Λούκας Σασα στον άξονα της μεσαίας γραμμής και θα πρέπει επειγόντως να τα βρει γιατί η ταχύτητα δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό των αμυντικών χαφ.
Εν τέλει, ο Αρης τη γλίτωσε πολύ φθηνά στο Τελ Αβίβ και θα έχει την ευκαιρία του στη Θεσσαλονίκη αρκεί να παρουσιάσει κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση μ’ αυτό που έδειξε στο Ισραήλ γιατί με τέτοια αποκαρδιωτική εμφάνιση δεν πάει πουθενά. Θα μπορούσε να είχε βελτιώσει τη θέση του στην τελευταία φάση του αγώνα με τον Καμάτσο η οποία ήρθε προς επιβεβαίωση του δόγματος που θέλει (στο ποδόσφαιρο) όλα να μπαίνουν και να χάνονται. Κι επειδή επίσης τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στον δεύτερο αγώνα με την Γκόμελ οι «κίτρινοι» είχαν εχθρική διαιτησία, το ίδιο συνέβη και στο Τελ Αβίβ.