Η ανακοίνωση της επέκτασης της συμφωνίας του Λουτσέσκου με τον ΠΑΟΚ, με τον τρόπο που έγινε και στον χρόνο που έγινε, αλλά και τη διάρκεια της, ασφαλώς και σημαίνει… πολλά άλλα ενδιαφέροντα «συνακόλουθα», που αφορούν πρωτίστως την ολοφάνερη αναθέρμανση των συναισθημάτων του μεγαλομετόχου και σε δεύτερη φάση το τι προηγήθηκε, με συνέπεια να καταλήξουν οι δυο τους σε αυτήν την όντως εντυπωσιακή κίνηση.
Σε ότι αφορά την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος από πλευράς Ιβάν, εύκολα μπορεί να διαπιστωθεί με μία απλή σύγκριση (γυρνώντας λίγο πιο πίσω) και πριν επιτευχθεί και επιβεβαιωθεί η εξαιρετική πορεία της ομάδας, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ηγέτης του δικέφαλου είχε πάψει να ενδιαφέρεται, ακόμη και στα δύσκολα. Άλλο όμως - τελείως διαφορετικό θα προσέθετα – το να ενδιαφέρεσαι πιεζόμενος και εξ ανάγκης και άλλο από ενθουσιασμό και περηφάνια.
Κατά τη προσωπική μας άποψη η εν λόγο διαφορά, σε συνδυασμό με τις αισιόδοξες προοπτικές, οι οποίες αυτή τη στιγμή αποτελούν και ένα σημαντικότατο κίνητρο για τους όποιους επενδυτές, ήταν επόμενο να επηρεάσει τον αποδεδειγμένα παρορμητικό και οραματιστή (κατά δήλωση του) ειλικρινέστατο Πόντιο, ώστε να επιχειρήσει ένα τέτοιο άλμα όπως αυτό με την τριετή ανανέωση του συμβολαίου του προπονητή του.
Διερευνώντας τις προθέσεις του δεν μένεις στα πιο απλά, αλλά συγχρόνως και αυτονόητα, αλλά σε όσα συγκλίνουν και επικεντρώνονται στην φιλοδοξία του επενδυτή, η οποία προσεγγίζει κάποια άλλα επίπεδα πιο ψηλά και πιο μακριά. Με απλά λόγια σε στόχους διαφορετικούς: «Θέλω τον ΠΑΟΚ να μπει στο κλαμπ των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων», είχε εξαγγείλει και είχε υποσχεθεί στην ιστορική ομιλία του στο «Παλατάκι» ο Ιβάν. Ευδιάκριτος ο στόχος; Ναι! Εφικτός; Ο χρόνος θα δείξει. Δεν μπορούμε από την δική μας πλευρά να υποθέσουμε κάτι άλλο πέρα από τις ευχές μας να έρθουν όλα βολικά.
Παράλληλα και στο περιθώριο της επικαιρότητας, κινούμενος στις μεταγραφές ο ΠΑΟΚ ψάχνει για δεξί φουλ μπακ μετά την απώλεια του Γουίλιαμ, σε λύσεις όπως ο Ροζιέ της Μπεσίκτας και Χασιόκα της Σιντ Τρούιντεν. Στο λεκανοπέδιο είχαμε αναταραχές μεγάλες: Απόλυση Γιοβάνοβτις και πρόσληψη Τερίμ. Ο Αλαφούζος στην Κωνσταντινούπολη έκλεισε τη συμφωνία (άγνωστο ποιος έκανε το προξενιό) και προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, διερευνώντας τις προοπτικές να κάνει το «μπαμ» των μεταγραφών, φέρνοντας στη «Λεωφόρο» τον Μπακασέτα. Όσο για το λιμάνι, αβέβαιο φαίνεται πως είναι το μέλλον του Πασχαλάκη, με τον Καρβαλιάλ να επιθυμεί να φέρει δικό του τερματοφύλακα.
Πενθεί ο ΠΑΟΚ και η Ελλάδα
Θα τον «αποχαιρετήσω» παραφράζοντας ένα δικό του τραγούδι. Ένα από τα τόσα που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ: «Δεν πας πουθενά… πουθενά, εδώ θα μείνεις». Εδώ μαζί μας παρέα και συντροφιά με όσα υπέροχα μας χάρισες δεκαετίες ολόκληρες, τόσο σαν σπουδαίος καλλιτέχνης, όσο και σαν ξεχωριστός άνθρωπος. Αυτό το τελευταίο ασφαλώς το γνωρίζουν ελάχιστοι: «ο άρχοντας της νύχτας», ο «λαϊκός βάρδος» με την εκτυφλωτική καριέρα, παράλληλα ήταν και μια μεγάλη ψυχή. Χρόνια ολόκληρα παρέμενε η παρηγοριά και η ελπίδα για ανήμπορους και απελπισμένους. Από τη φύση του σεμνός και ταπεινός, είχε απαγορεύσει σε όλους τους στενούς συνεργάτες του να περνούν προς τα έξω, ότι είχε σχέση με τη φιλανθρωπική του δράση.
Ναι, ο Καρράς ήταν μια ζωή ολόκληρη ο αθόρυβος καλός Σαμαρείτης που βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη και όποιον χτυπούσε την πόρτα του. Λάτρευε τον ΠΑΟΚ με τις ατάκες του: «Καψούρα μου είναι ο ΠΑΟΚ» και… «για εμάς εδώ στη Θεσσαλονίκη ο ΠΑΟΚ είναι ο Θεός», έγραψαν ιστορία. Ο Βασίλης ήταν ψυχάρα. Το πένθος δεν είναι μόνο ασπρόμαυρο, αλλά και πανελλήνιο. Θα λείψει από όλους τους Έλληνες. Προσευχόμενος για την ανάπαυση της ψυχής του και συλλυπούμενος την οικογένεια του που την υπεραγαπούσε, του λέω τούτο μόνο: «Δεν πας πουθενά… πουθενά… εδώ θα μείνεις». Μέσα στην ψυχή μας.