Την ώρα που οι αντιπαραθέσεις για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κορωνοϊός, αν πρέπει ή δεν πρέπει να φοράνε μάσκα τα παιδιά στο σχολείο, αν καλώς ή κακώς αυστηροποιούνται τα μέτρα σε κάποιες περιοχές, αν κινδυνεύουν λιγότερο ή εξίσου με τους μεγαλύτερους σε ηλικία οι νέοι, το σίγουρο είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες τα κρούσματα αυξάνονται, οι έχοντες ανάγκη νοσοκομειακής περίθαλψης, επίσης, καθώς και οι νοσηλευόμενοι στις ΜΕΘ.
Τα στοιχεία, στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη και στον κόσμο, είναι αδιαμφισβήτητα: ο ιός είναι εδώ, δεν υποχώρησε όπως θέλαμε να πιστεύουμε ότι θα συμβεί τους καλοκαιρινούς μήνες, ανεξάρτητα απ' το αν είμαστε ήδη ή οδεύουμε προς το δεύτερο κύμα της πανδημίας οι συνέπειες είναι εμφανείς στην καθημερινότητά μας.
Συνέπειες και ως προς το υγειονομικό σκέλος αλλά και ως προς το οικονομικό. Μετά από μια περίοδο χαλάρωσης, την οποία τόσο μεγάλη ανάγκη είχαν και οι πολίτες -μετά από το γενικό lockdown- και οι επιχειρήσεις για να αναπνεύσουν, είναι ξεκάθαρο ότι αρχίζουμε πάλι να μετράμε πληγές.
Τα μέτρα που λαμβάνονται για να περιοριστεί η εξάπλωση, έχουν κόστος για την οικονομία. Για τον τουρισμό, δεν το συζητάμε, η καταστροφή αυτό το καλοκαίρι είναι δεδομένη. Οι ζημίες είναι τεράστιες. Και για τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και για τους εργαζόμενους οι οποίοι έμειναν χωρίς δουλειά.
Ολοι αυτοί θα χρειαστούν στήριξη. Δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Οπως δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν ούτε οι ιδιοκτήτες και οι εργαζόμενοι στο χώρο της εστίασης και της διασκέδασης, ούτε πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι.
Ούτε όσοι διατηρούν μεν τις θέσεις εργασίας -ενταγμένοι όντες στο πρόγραμμα αναστολής ή στο συν-εργασία- αλλά με απώλεια εισοδημάτων αφού η κάλυψη είναι μέχρι ενός συγκεκριμένου ύψους.
Κι όσο τα περιοριστικά μέτρα θα συνεχίζονται, όσο η οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων και νοικοκυριών θα χειροτερεύει, τόσο και η ψυχολογία θα δημιουργεί ένα κλίμα απολύτως αρνητικό για την κατανάλωση.
Θυμάμαι που τον Απρίλιο και τον Μάιο μιλούσαμε για την ανάγκη να υιοθετήσει η ΕΕ ένα “νέο σχέδιο Μάρσαλ” και πόσος χρόνος χρειάστηκε έως ότου οι εταίροι μας συμφωνήσουν -έστω- στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν θα αρχίσει να εκταμιεύει χρήματα πριν τα τέλη του 2020.
Με αυτό που όλοι, νομίζω, βλέπουμε να έρχεται, πραγματικά, δεν ξέρω αν και ο διπλασιασμός των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης θα είναι αρκετός για να στηρίξει τις οικονομίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης...