Του Δημήτρη Μπούζα
Μικρά υστερόγραφα και λίγες «ακραίες»
σκέψεις από την τελευταία αγωνιστική,
αλλά και από τη γενική εικόνα που
παρουσιάζει μέχρι σήμερα ο χώρος του
ποδοσφαίρου.
Πιστεύω πως η πείρα των αρκετών δεκαετιών της ενασχόλησης μου με την αθλητικογραφία (επιμελώς αποφεύγω τον οποιοδήποτε άλλο χαρακτηρισμό δηλώνοντας όμως ότι διατηρώ το σεβασμό μου σε όσους απέμειναν να τιμούν το λειτούργημα της δημοσιογραφίας), μου δίνει το δικαίωμα, ίσως και τη δυνατότητα να προχωρήσω ένα βήμα περισσότερο, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσω και να καταδείξω κάποια πράγματα, που ενώ αποτελούν τις σοβαρότερες αιτίες για την «κακοδαιμονία» του χώρου, περνάνε σχεδόν απαρατήρητα και παντελώς ασχολίαστα.
Κι ας είναι η πηγή των περισσότερων δεινών και εκφυλιστικών και παθογενών φαινομένων. Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια να συγκεντρώσω κάποιες απόψεις, να τις κωδικοποιήσω και να τις τεκμηριώσω.
Το ίδιο αλήθεια είναι επίσης ότι στην προσπάθεια της αξιολόγησης τους, είχα συγχρόνως και την ευκαιρία της επιβεβαίωσης των όσων ακραίων κι επίφοβων συναισθημάτων με πολιορκούσαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα: «αλήθεια που πάμε;» και πως είναι δυνατό να αλλάξει αυτή η τραγική κατάσταση, όταν εκείνοι που την εξέθρεψαν και την διατηρούν, παραμένουν αδιαμφισβήτητα αφεντικά, διαθέτοντας τρομακτική ισχύ, με κονέ πάντοτε στα ρετιρέ της εξουσίας;
Και δεν είναι λίγες οι φορές (ίσως να είναι και περισσότερες) που αναζητώ εξηγήσεις για αυτή την εκτρωματική και απεχθέστατη χούντα των ΜΜΕ που έχει καθίσει στο σβέρκο μας και μπλοκάρει κατά παραγγελία την κοινή γνώμη, επιχειρώντας να την αποπροσανατολίσει και να την χειραγωγήσει με κυνικό τρόπο.
Αλήθεια που πάμε με τους ιδιωτικούς στρατούς, τα μίσθαρνα δημοσιογραφικά όργανα, τους αφιονισμένους εγκάθετους και κάποιους εξαρτημένους και τυφλωμένους οπαδικά να υιοθετούν το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» καλώντας τους επιτελείς των ομάδων τους να υποταχθούν και να συναλλαγούν με το μεγάλο αφεντικό;
Η καλώς εννοούμενη αντιπαλότητα, έχει παραχωρήσει την θέση της στην εχθροπάθεια, στο μίσος, στη μοχθηρία και στην εξόντωση. Ασφαλώς όλες αυτές οι επισημάνσεις δεν αφορούν το σύνολο. Έχουν όμως σχέση με εκείνες τις οργανωμένες επικίνδυνες μειοψηφίες που ελέγχονται σε απόλυτο βαθμό από μεγαλόσχημους παράγοντες, οι οποίοι τη συγκεκριμένη στιγμή διώκονται μάλιστα για κακουργηματικές πράξεις με συμμετοχή σε εγκληματικές συμμορίες που καταδυναστεύουν το χώρο.
Μειοψηφίες που δρουν ανεξέλεγκτα. Πρόσφατα στο διαδίκτυο αλλά και σε ραδιοφωνικές εκπομπές, όπως και σε έντυπα οπαδικά, παρατήρησα ότι υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται υποστηρικτές της άποψης, η ομάδα τους να ενταχθεί στις προστατευόμενες, ενός συγκεκριμένου ισχυρού του χώρου, να εκτελεί τις εντολές του, ακόμη και να την θεωρεί δεδομένη στις μεταξύ τους συναντήσεις, αρκεί αυτός να βοηθούσε στην εξόντωση συγκεκριμένου ανταγωνιστή τους! Κατά το…«σφάξε με αγά μου να αγιάσω».
Το οποίο βέβαια αφορά και αναφέρεται σε όσους δεν έχουν το συναίσθημα της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας, αλλά διακατέχονται από σκοτεινές και άνομες επιδιώξεις. Φτάσαμε λοιπόν σε τέτοιο σημείο εκφυλισμού με παρόμοιες ακραίες κι επικίνδυνες καταστάσεις να ιντριγκάρουν, να προκαλούν αλλά και να φοβίζουν.
Με αυτές τις
επιλεκτικές, επιτομικές και λίγες
διαπιστώσεις μου, είμαι υποχρεωμένος
να δηλώσω πως δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος
για το αύριο. Θα κλείσω με το εξής: Ενώ
μέχρι τώρα το μότο της ερυθρόλευκης
παντοδυναμίας ήταν η ιστορική ατάκα
του πατέρα Σπάθα με το: «Ο Ολυμπιακός
και το Αιγάλεω να κερδίζουν και όλοι οι
άλλοι να πάνε να γαμ...» επιβάλλεται τώρα
να προσθέσουμε και το «σφάξε με αγά μου
να αγιάσω». Και τα δύο αφορούν την ίδια
κατάσταση και τους ίδιους πρωταγωνιστές.
ΥΓ1: Κατέθεσα
στο χθεσινό σχόλιο τις απορίες μου για
τον τρόπο που χειρίστηκε το VAR ο Πειραιώτης
Παπαπέτρου. Και τόνισα ιδιαίτερα την
αμφισβήτηση μου για τις προθέσεις του,
στην προσπάθεια του να ακυρώσει το πρώτο
γκολ του ΠΑΟΚ. Κάτι που δεν είδα πολλούς
να το επισημαίνουν και μάλιστα αρκετούς
να το προσπερνούν και να υπερθεματίζουν
για την αντικειμενικότητα του. Διαβάστε
τι έγραφε ο Στέλιος Γρηγοριάδης την
ίδια μέρα που κατέθετα την απορία μου
και τις ενστάσεις μου: «Και βέβαια μιλάμε
για ένα γκολ πεντακάθαρο και για την
εγκυρότητα του οποίου ένας Θεός ξέρει
γιατί χρειάστηκαν 5 ολόκληρα λεπτά για
να αποφασίσουν ο διαιτητής και το VAR».
Ταύτιση απόψεων, ανεξαρτήτως των όσων
διακίνησαν νεαροί, άπειροι, αλλά και
κάποιοι από τη συγκεκριμένη ομάδα των
αφ΄ υψηλού κινουμένων που προσπαθούν
να κερδίσουν πόντους, προβάλλοντας μια
περίεργη και ως ένα σημείο πρόχειρη
θεώρηση των πραγμάτων.
ΥΓ2: Κάποιοι αφελείς περίμεναν στο παιχνίδι του Φαλήρου οι οικοδεσπότες να φανούν φιλόξενοι, ίσως και λόγω των καλών σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στα δύο σωματεία. Δυστυχώς όμως τους φιλοξενούμενους τους πέρασαν πριονοκορδέλα με τους Τζοβάρα και Κομίνη, αποδεικνύοντας ότι οι επιτελείς του λιμανιού τις φιλίες τις έχουν στο γόνατο, στο ίδιο γόνατο που σφάζουν και όσους πιστεύουν σε αυτούς.