Πλέον για τον Αρη οι λόγοι που χάνει βαθμούς είναι γνωστοί. Το ζήτημα που μπαίνει τώρα είναι το πώς θα καταφέρει να γυρίσει τα δεδομένα, ώστε η ομάδα να βρεθεί και πάλι μέσα στους στόχους της. Υπόθεση που έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας.
Θεωρητικά οι αλλαγές προπονητών επιδρούν θετικά σε μία ομάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται. Ενας νέος προπονητής αλλάζει την ψυχολογία των παικτών, τους βοηθάει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, βάζει τις δικές του πινελιές στην τακτική και προσπαθεί να πάρει το καλύτερο δυνατό.
Αυτά από έναν κανονικό προπονητή. Το πέτυχε ο Αστέρας Τρίπολης με τον Μάντζιο, σε μεγαλύτερο βαθμό ο ΟΦΗ με τον Νταμπράουσκας και εσχάτως ο Ιωνικός με τον Γρηγορίου. Οι τρεις ομάδες μετά την αλλαγή έχουν κάνει restart στο αγωνιστικό κομμάτι και βρήκαν τον δρόμο προς τον όποιο στόχο είχαν βάλει στο ξεκίνημα της χρονιάς.
Δεν εμπιστεύτηκαν τις τύχες της ομάδες σε προπονητές οι οποίοι είναι πρόθυμοι, αλλά όχι και τόσο χρήσιμοι. Το έγραψα και προχθές ότι μόνο ο κ. Καρυπίδης γνωρίζει τον λόγο που σύστησε στους ποδοσφαιριστές τον Τόλη Τερζή ως «τον προπονητή που θα είναι μέχρι το καλοκαίρι στον πάγκο». Ενέχει μεγάλο ρίσκο αυτή η απόφαση, αν τελικώς δεν αλλάξει.
Μπορεί ο κ. Τερζής να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα στην ομάδα, αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι κριτήριο για να επωμισθεί την ευθύνη 14 αγώνων μέχρι το τέλος και την υποχρέωση η ομάδα να πάρει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Θα ήταν περισσότερο χρήσιμο να προσληφθεί ένας προπονητής με προοπτική συνεργασίας σε βάθος χρόνου. Ο οποίος θα έχει εμπειρία, ισχυρή προσωπικότητα και θα ταιριάζει με το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας.
Είναι εύκολο, μόλις ολοκληρώνεται η συμφωνία με τον νέο προπονητή, να βγαίνει μία ανακοίνωση του τύπου «πείστηκε από το project του Αρη», αλλά στην πράξη ξέρουν όλοι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο Μπούργος για παράδειγμα έψαχνε μία θέση εργασίας στην Ευρώπη και ο Πάρντιου δεν είχε κάτι καλύτερο αποχωρώντας από την ΤΣΣΚΑ. Αρα δεν χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια από τη διοίκηση για να υπογράψουν.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να βρεθεί ένας προπονητής που απλώς ζητάει μία επαγγελματική ευκαιρία. Η ανάγκη είναι να προσληφθεί ένας προπονητής φιλόδοξος που θα έχει μάθει όλη την ιστορία της ομάδας και θα συνδέσει τα επαγγελματικά του όνειρα μ’ αυτά των διψασμένων για μία ανταγωνιστική ομάδα φίλους του Αρη. Θα συμφωνήσω ότι η πεμπτουσία της κάθε αγωνιστικής περιόδου είναι η κατάκτηση ενός τίτλου, αλλά η επιτυχία προϋποθέτει
η ομάδα να είναι ανταγωνιστική. Να μάχεται μέσα στο γήπεδο και να έχει κάνει τα πάντα ώστε να μειώσει τις πιθανότητες της αποτυχίας. Και οι ήττες είναι μέσα στον αγώνα. Το ζήτημα είναι πώς προετοιμάζεται μία ομάδα ώστε να μικρύνει τις πιθανότητες της αποτυχίας. Άλλες ομάδες πηγαίνουν ποντάροντας στις πιθανότητες της τύχης και άλλες προετοιμάζονται αναλύοντας και την τελευταία λεπτομέρεια. Και στη δεύτερη περίπτωση μπορεί να στραβώσει το αποτέλεσμα, αλλά οι πιθανότητες είναι μικρές.
Ο Αρης λοιπόν θα πρέπει να κάνει όλες τις κινήσεις που κάνουν τα οργανωμένα ποδοσφαιρικά κλαμπ της χώρας ώστε να μειώσει το ρίσκο της αποτυχίας. Η πρόσληψη του Ρόμπερτ Παλίκουτσα για τη θέση του τεχνικού διευθυντή, κλείνει μία «μαύρη τρύπα» που υπήρχε στον Αρη από την ημέρα που παραιτήθηκε ο Αγγελος Χαριστέας. Η πρόσληψη μπορεί να εξελιχθεί σε μία «τρύπα στο νερό», αν δεν του δοθούν τα απαιτούμενα «εργαλεία». Αν ο ρόλος του είναι απλώς εισηγητικός και οι προτάσεις του βρίσκουν τοίχο δουλειά δεν θα γίνει. Λογικά ο κ. Καρυπίδης θα πρέπει να έχει συζητήσει με τον Γερμανοκροάτη το πλαίσιο της συνεργασίας τους. Αν δεν το έχει κάνει είναι λάθος του, αν το έκανε και παραβεί τα συμφωνηθέντα θα έχει πράξει ένα μεγαλύτερο από το πρώτο λάθος. Στην περίπτωση τέλος ενός ακραίου σεναρίου, που ο Ρόμπερτ Παλίκουτσα (έχει αμφιλεγόμενο βιογραφικό) προσλήφθηκε για τα μάτια του κόσμου και θα έχει τίτλο αλλά όχι και ενεργό ρόλο, τότε τζάμπα ξοδεύεται ο κ. Καρυπίδης.