Θαρρείς πως ήταν πρωταγωνιστές σε ταινία επιβίωσης χωρίς σκηνοθέτη και προσπαθούσαν να βρουν λύση με αυτοσχέδιες δημιουργίες. Οι φωνές τους αντηχούσαν στο γήπεδο αλλά η εικόνα των εγκαταστάσεων αφηγούνταν μια διαφορετική ιστορία. Η ένταση και το πάθος των αθλητών δεν μπορούσαν να κρύψουν την εγκατάλειψη που ήταν εμφανής γύρω τους.
Ένα αγωνιστικό τριήμερο για τους αθλητές ΑΜΕΑ που δεν θα μείνει στη μνήμη μόνο για τα ρεκόρ και τις σπουδαίες επιδόσεις αλλά για τις υψηλές θερμοκρασίες που άλλαξαν χρώμα στους παρευρισκόμενους, τις αυτοσχέδιες ράμπες και την αγωνία ακόμη και για το πως η πιο απλή ανάγκη θα γίνει πράξη.
Το ξυπνητήρι ήχησε νωρίς. Περπατώντας προς το Καυτανζόγλειο ο ήλιος άρχισε να καίει και οι πρώτες σκέψεις αν θα υπάρχει κάποιο σκέπαστρο για να μπορέσεις να προστατευτείς για τις επόμενες έξι ώρες άρχισαν να κάνουν βόλτα στο μυαλό. Μια πόρτα μισάνοιχτη σε οδηγούσε στον περιβάλλοντα χώρο και το πρώτο «ωχ» ακούστηκε. Μια μητέρα προσπαθούσε να βρει τρόπο να βάλει το παιδί της μέσα. Από πού μπαίνουν τα αμαξίδια ρωτούσε δεξιά και αριστερά. Είχε κάνει δύο φορές το γύρο του σταδίου για να βρει κάποιον υπεύθυνο και εν τέλει, βρήκε τη λύση.
Κοιτώντας τα χαρτιά με τις τελευταίες λεπτομέρειες για τους αγώνες, τα πρώτα βήματα μέσα στο κεντρικό στάδιο γέμισαν με απορία. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Δεν ήταν κανείς εκεί! Μόνο το βάθρο. Πού είχαν πάει; Μια φωνή από την απέναντι πλευρά μας τράβηξε προς το σημείο. Δεν μπορεί να ήταν αληθινό. Οι αθλητές ήταν στο βοηθητικό και το ακόντιο μόλις είχε αρχίσει. Οι ιθύνοντες βλέποντας τα προβλήματα του κεντρικού σταδίου, μετέφεραν την αγωνιστική δράση στο βοηθητικό.
Εκεί τα σκαλοπάτια είχαν καλυφθεί από αυτοσχέδιες ράμπες με παλέτες για να μπορούν τα αμαξίδια να κινούνται. Χρειάστηκαν αρκετά πάνω - κάτω στην κερκίδα που υπάρχει για να βρεθεί η κατάλληλη θέση. Οι επιλογές δεν ήταν πολλές καθώς οι περισσότερες θέσεις εκτός από σκονισμένες ήταν και σπασμένες. Οι τρύπες πάνω στα καθίσματα ήταν τέλεια θήκη για το νερό, όμως.
Η ώρα άρχισε να περνά και η θερμοκρασία ανέβαινε. Οι γονείς και οι φίλοι των αθλητών και των αθλητριών δυσανασχετούσαν με τις συνθήκες. Δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να χάσουν τις προσπάθειες των δικών τους ανθρώπων και αναζητούσαν απεγνωσμένα μια σκιά. Ο ήλιος έκαιγε και το νερό δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν στην εξωτερική πλευρά του γηπέδου, όπου υπήρχε μέρος σκιερό, και ας μην μπορούσαν να διακρίνουν καθαρά τα πρόσωπα. Τι να έκαναν; Το κεφάλι τους είχε αρχίσει να παίρνει φωτιά. Κάποιοι ήταν πιο τυχεροί καθώς χρησιμοποίησαν τις ξεχασμένες στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου ομπρέλες θαλάσσης. Μια ανακούφιση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους αφού θα έβλεπαν το παιδί τους από κοντά να αγωνίζεται.
Οι αθλητές; Εκείνοι ήταν κάτω από τον ήλιο για αρκετές ώρες κάνοντας προθέρμανση και μετέπειτα, τις προσπάθειες τους στο εκάστοτε αγώνισμα. Τα παιδιά του μήκους μετά από κάθε άλμα που τελείωνε, έβαζαν τις τσάντες τους ή κάποια μπλούζα στο κεφάλι για να προστατευτούν ενώ και τα αντηλιακά έκαναν βόλτες. Δεν είχε προνοήσει κανείς να δημιουργήσει επαρκή σημεία σκίασης για εκείνους. Και μπορεί οι σπρίντερ, όπως είπε ο Νάσος Γκαβέλας, να μην είχαν μεγάλο πρόβλημα καθώς έκαναν προθέρμανση, έτρεξαν και αποχώρησαν μετά την κούρσα τους αλλά για τους αθλητές του ακοντίου, του μήκους, του δίσκου, της σφαίρας το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο.
Ήταν αναγκασμένοι να μείνουν τρεις ώρες και ίσως και παραπάνω κάτω από τον ήλιο και ταυτόχρονα να διεκδικήσουν την πρωτιά στο αγώνισμα τους. Υπήρχε ο κίνδυνος ηλίασης ή ακόμη και θερμοπληξίας. Ήταν, μάλιστα, μεγαλύτερος αφού μιλάμε για ανθρώπους που μάχονται καθημερινά απέναντι σε μια πάθηση. Ευτυχώς, ο γιατρός του αγώνα ήταν σε ετοιμότητα και μόνο λίγες φορές χρειάστηκε. Τα τελικά αποτελέσματα δικαίωσαν τους αθλητές και έκαναν τους θεατές να νιώθουν περισσότερο περήφανοι για εκείνους. Κάποιοι θα πουν σιγά τι έκαναν, αθλητές είναι και πρέπει να αγωνίζονται με κάθε καιρική συνθήκη. Είναι εύκολο να κυνηγήσεις ρεκόρ με 30 βαθμούς και τον ήλιο να σου καίει το κεφάλι; Εκείνοι το έκαναν και το ένα πανελλήνιο ρεκόρ διαδεχόταν το άλλο ενώ μερικοί πέτυχαν και ευρωπαϊκή διάκριση.
Και εκεί που πίστευες ότι τα προβλήματα είχαν τελειώσει, στο γήπεδο ρίψεων τα χόρτα ήταν πιο ψηλά από το κανονικό και η αλήθεια είναι ότι η σκέψη ότι κάποια κότα θα κάνει την εμφάνιση της σε έκανε να γελάς και να λυπάσαι ταυτόχρονα. Και όχι δεν ήταν μόνο αυτό το θέμα. Οι αθλητές και οι αθλήτριες που κινούνταν με αμαξίδιο κλήθηκαν να βρουν λύση και για τη φυσική τους ανάγκη. Μετά από τόσες ώρες στο γήπεδο, ήταν φυσικό επακόλουθο ότι η ανάγκη για τουαλέτα τους χτύπησε την πόρτα. Πώς θα έφταναν στις τουαλέτες αφού δεν υπήρχε ράμπα και ο δρόμος είχε μια μεγάλη ανηφόρα που δύσκολα ανεβαίνεις μόνος σου; Μάλιστα, όπως εκμυστηρεύτηκε η Τάνια Κεραμυδά, υπάρχουν στιγμές που τόσο η ίδια όσο και άλλοι συναθλητές της χρειάζεται να τους πάρει κάποιος αγκαλιά για να μεταφερθούν είτε στον αγωνιστικό χώρο είτε στην τουαλέτα.
Οι ελλείψεις ήταν αρκετές και έγινε προσπάθεια να καλυφθούν με γρήγορες λύσεις. Άλλες πέτυχαν και άλλες όχι. Προβλήματα υπήρχαν και στον αγωνιστικό χώρο καθώς το ταρτάν σε μερικά σημεία είχε μπαλώματα και μικρές τρύπες που μπορούσες να σκοντάψεις καθώς περπατούσες. Σίγουρα, όμως, ήταν καλύτερος σε σχέση με εκείνον του κεντρικού σταδίου που δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του. Οι τρύπες, τα μπαλώματα, τα φουσκώματα και τα κενά σημεία του ταρτάν είναι αρκετά και αυξάνονται με το πέρασμα του χρόνου, τα χόρτα ομορφαίνουν τις γωνιές στα σκάμματα και το μόνο που λάμπει σα χρυσό είναι το νέο στρώμα του επί κοντώ.
Χωρίς υπερβολές το γήπεδο δείχνει να έχει εγκαταλειφθεί αλλά στην καρδιά του καίει η φλόγα των αθλητών και των αθλητριών που κάθε μέρα βάζουν στην άκρη τις ελλείψεις του και μάχονται προσπαθώντας να κατακτήσουν τη δική τους κορυφή. Ελπίδα οι υποσχέσεις των «μεγάλων» να πάρουν κάποια στιγμή σάρκα και οστά. Εξάλλου, το Καυτανζόγλειο είναι στολίδι για την πόλη και κάποια στιγμή πρέπει να φύγει η σκόνη από πάνω του.