Οσοι νόμοι κι αν έγιναν για την οπαδική βία, δεν ευδοκίμησαν. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι νομοθέτες ποτέ δεν ενστερνίστηκαν το γεγονός πως πρόκειται για κοινωνική και όχι οπαδική βία.
Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το νέο νομοσχέδιο που τέθηκε σε διαβούλευση. Περιορίζεται σε διατάξεις που ψηφίστηκαν και στο παρελθόν και σε νεωτερισμούς που θα αποδειχτούν ανεφάρμοστοι. Η διάταξη για τα επεισόδια στο μπάσκετ ή στο βόλεϊ, όπου θα τιμωρούνται οι ΠΑΕ (!), είναι ενδεικτική της αδυναμίας των συντακτών του νόμου να κατανοήσουν το αθλητικό πλαίσιο της βίας.
Εδώ και πολλά χρόνια οι κυβερνώντες ασχολούνται με τους συνδέσμους φιλάθλων και ουδέποτε πέτυχαν να υλοποιήσουν σοβαρές πρακτικές αντιμετώπισης του προβλήματος. Μετονόμασαν τους συνδέσμους σε λέσχες, προσπάθησαν να τακτοποιήσουν το ζήτημα και να μετακυλίσουν τις ευθύνες στις ομάδες.
Μάλιστα το σημερινό νομοσχέδιο προβλέπει ότι θα υπάρχει μία και μοναδική λέσχη, η οποία θα αδειοδοτείται αποκλειστικά και μόνο από την ΠΑΕ. Είναι προφανές ότι επιδιώκουν να καταδείξουν ην αντικειμενική ευθύνη της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Είναι έτσι;
Όχι, φυσικά. Τα περισσότερα και τα πλέον αιματηρά επεισόδια έγιναν εκτός γηπέδων. Σε πολλές περιπτώσεις οι δράστες ανήκαν σε παρέες οπαδών και όχι σε απαραίτητα σε συνδέσμους. Πως θα τιμωρήσεις μια ανώνυμη εταιρία για όσα κάνουν μεμονωμένοι παραβατικοί;
Το νομοσχέδιο Βρούτση θα σκοντάψει εκεί ακριβώς που σκόνταψε ο νόμος Κοντονή. Η εφαρμογή του αποκλείεται να έχει διάρκεια. Γίνεται μόνο για να εντυπωσιάσει, έχει καθαρά επικοινωνιακά χαρακτηριστικά και δεν αφουγκράζεται την ανάγκη της αθλητικής κοινότητας.
Κανείς δεν έκλεισε το σχολείο ή το πανεπιστήμιο γιατί γίνονται συμπλοκές μεταξύ ανηλίκων μαθητών ή γιατί οι μπαχαλάκηδες εισβάλουν στο χώρο των σπουδών.
Η γενίκευση του προβλήματος οριοθετεί και την αδυναμία της κυβέρνησης να επιλύσει το ζήτημα. Το παιχνίδι χάθηκε από τη στιγμή που έκλεισαν τα γήπεδα. Τώρα που θα ξανανοίξουν, ποιος εγγυάται την εφαρμογή των αποσπασματικών μέτρων του νέου νομοθετήματος;