Αγαπητή Metrosport
Eίναι μονόδρομος για τον ΠΑΟΚ η προσπάθεια να βγάλει κέρδος από τη ζημιά. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να αφοσιωθεί στο Πρωτάθλημα και το Κύπελλο, για να εξασφαλίσει τουλάχιστον συμμετοχή στα προκριματικά του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ και να κατακτήσει ένα ακόμη τρόπαιο.
Με τον οδυνηρό αποκλεισμό στο Κόνφερενς Λιγκ προκύπτει υποχρεωτικά ένα όφελος. Η ομάδα δεν θα έχει φορτωμένο πρόγραμμα, δεν θα παίζει τρεις αγώνες σε οκτώ μέρες, δεν θα ταξιδεύει συνεχώς, οι παίκτες δεν θα κουράζονται υπερβολικά, δεν θα τραυματίζονται τόσο συχνά και κανείς δεν θα μπορεί να τα επικαλείται όλα αυτά ως δικαιολογίες σε κάθε αποτυχία, λες και μόνο ο ΠΑΟΚ είναι αναγκασμένος να τα υποστεί και όχι όλες οι μεγάλες ομάδες που έχουν στόχους σε τρεις (σε κάποιες χώρες και περισσότερες) διοργανώσεις.
Αυτή η “κανονικότητα” θα επιτρέψει να γίνει πιο άνετα, πιο ήρεμα, με λιγότερη πίεση, η δουλειά του “χτισίματος” της νέας ομάδας. Αντί για επιπλέον αγώνες στην Ευρώπη και “χαμένες” μέρες στα πήγαινε-έλα, περισσότερες εργατοώρες στη διάθεση του προπονητή και των παικτών για να “δέσουν” την ομάδα και να τη βελτιώσουν.
Αν αυτό είναι αρκετό για να πρωταγωνιστήσει ο ΠΑΟΚ και να διεκδικήσει με αξιώσεις το νταμπλ, θα το δούμε στην πορεία. Με βάση την άθλια εικόνα του στα δύο ματς με τη Λέφσκι, δεν υπάρχει άνθρωπος που να το πιστεύει, αλλά ας μην το αποκλείουμε εντελώς. Αλλωστε, δεν εξαρτάται μόνο από το επίπεδο στο οποίο θα κατορθώσει να βρεθεί ο ΠΑΟΚ, αλλά και από το αγωνιστικό πρόσωπο που θα εμφανίσουν οι υπόλοιποι διεκδικητές των εγχώριων διακρίσεων.
Για την ώρα, έχουν κριθεί και πήραν ένα τεράστιο μηδενικό ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Οι άλλοι τρεις μεγάλοι θριαμβολογούν. Ο μεν Αρης δικαιολογημένα γιατί ξεπέταξε την Γκόμελ με δύο νίκες και με καλό ποδόσφαιρο, οι δε άλλοι δύο, η ΑΕΚ και ο Παναθηναικός αδικαιολόγητα, γιατί ούτε αγωνίστηκαν, ούτε “μετρήθηκαν”. Απλώς πανηγυρίζουν γιατί έχουν ασπαστεί απολύτως τους ευσεβείς πόθους τους μετά τις “μεταγραφάρες” που θεωρούν ότι έκαναν. Αλλά πολύ σύντομα θα τους δούμε κι αυτούς…
Γεγονός είναι ότι ο ΠΑΟΚ κατάφερε να αυτοεγκλωβιστεί στη δίνη της εσωτερικής αμφισβήτησης. Οταν έχει πετύχει ένα γκολ σε δύο ματς με τη Λέφσκι Σόφιας και δεν έχει δημιουργήσει καμία κλασική ευκαιρία, ενώ έχει δεχτεί τρία κοροιδίστικα γκολ, ποιος να πιστέψει ότι αυτή η ομάδα είναι ικανή να πάρει Πρωτάθλημα ή Κύπελλο, ή και τα δύο; Κανείς. Ούτε καν ο προπονητής και οι παίκτες. Κι αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό πρόβλημα από τις δυσκολίες που εύλογα υπάρχουν στο να γίνει η ομάδα ομοιογενής και ανταγωνιστική με τόσους πιτσιρικάδες και τόσους καινούργιους παίκτες σε ένα παζλ με ετερόκλητα στοιχεία.
Με άλλα λόγια, ο Λουτσέσκου έχει τώρα διπλή υποχρέωση. Πρέπει να επαναφέρει στους παίκτες τη... σμπαραλιασμένη αυτοπεποίθησή τους και, ταυτόχρονα, να “χτίσει” ορθόδοξα για να δούμε έναν ΠΑΟΚ εντελώς διαφορετικό. Κι αν για το πρώτο θεωρείται αυθεντία, πρέπει να αποδείξει στην πράξη αν είναι ικανός και για το δεύτερο. Αν, δηλαδή, μπορεί να δημιουργήσει ομάδα από την αρχή και όχι απλά να καθοδηγήσει μια που την παρέλαβε έτοιμη.
Ενδεικτική της απόγνωσης που κυρίευσε τους πάντες στο γκρουπ και του εκνευρισμού που δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί ο Ρουμάνος, είναι η αποβολή του Βιειρίνια στη ρεβάνς με τη Λέφσκι. Ενώ από τη στιγμή που μπήκε στο γήπεδο δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του, ξαφνικά τον τσίμπησε μύγα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται κατά του διαιτητή.
Ο ποδοσφαιριστής που έβλεπε δύο γελοίους διαιτητές, τον Κομίνη και τον Ποντίκη, να κλέβουν ένα ολόκληρο Πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ, αλλά είχε το τεράστιο ηθικό ανάστημα να κουνήσει το δάχτυλο στον έξαλλο από οργή Ιβάν Σαββίδη για να προστατεύσει τα συμφέροντα του ΠΑΟΚ, αφήνει τώρα την ομάδα του με εννιά παίκτες στο 81’ και ενώ ακόμη υπάρχουν θεωρητικά ελπίδες να σώσει την παρτίδα με δύο γκολ.
Ο ψύχραιμος, ο νηφάλιος, ο ώριμος, ο αγέρωχος αρχηγός, στη μία περίπτωση, ο πιο επιζήμιος (μαζί με τον… αλαλούμ έτσι κι αλλιώς Αουγκούστο) για την ομάδα του, στην άλλη. Τρομακτική η διαφορά στην ψυχολογία του κι αυτή ακριβώς η κάκιστη ψυχολογική κατάσταση του εμβληματικού αρχηγού του ΠΑΟΚ είναι που “φωτογραφίζει” και αποτυπώνει ανάγλυφα την ατμόσφαιρα στα εσωτερικά της ομάδας.
ΥΓ. Πρέπει να λέμε εμείς κάθε μέρα ότι ο ΠΑΟΚ χρειάζεται κι άλλους καλούς παίκτες; Χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε ότι πρέπει να αποκτήσει πάση θυσία έναν φορ κλάσης, ένα δεκάρι σπουδαίο και έναν ακόμη χαφ ποιοτικό και έμπειρο για να αποκτήσει επιτέλους μια αξιόλογη μεσαία γραμμή; Οχι. Ολα αυτά είναι αυτονόητα και εύλογα. Τα βλέπουν και τα ξέρουν οι πάντες.
Δεν είναι δυνατόν να μη τα νιώθουν ο Λουτσέσκου και ο Μπότο. Οπότε, Αύγουστο και Σεπτέμβριο (στις μεταγραφές των ελεύθερων) πρέπει να “μιλήσει” ο Ιβάν. Αν θέλει, βέβαια, να μην κυλήσει μια σεζόν γεμάτη αναταράξεις και προβλήματα. Αν θέλει έναν ΠΑΟΚ που “χτίζεται” από την αρχή, αλλά που θα είναι και άξιος να κατακτήσει τίτλο ή τίτλους.
Προσωπικά πιστεύω ότι δεν ανέχεται ο δικός του ΠΑΟΚ να γίνει θλιβερός κομπάρσος. Και δεν το πιστεύω γιατί δεν ξεχνώ ποτέ τις δηλώσεις που έκανε τότε που του άρεσε να εμφανίζεται στο προσκήνιο, το οποίο εγκατέλειψε εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια: “Εγώ έχω πάντα μαξιμαλιστικούς στόχους...” και “θέλω να ανεβάσω τον ΠΑΟΚ στο κλαμπ των 20 κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης”. Αραγε τις ξέχασε ο ίδιος;