Είναι από τις φορές που δεν περισσεύει το καθαρό μυαλό για να εξηγήσεις αυτό που συνέβη στο “Κλεάνθης Βικελίδης”. Οι σκέψεις είναι διάσπαρτες και οι λέξεις με δυσκολία μπορούν να μπουν σε μια σειρά. Είναι από στιγμές που σκέφτεται “το ζήσαμε κι αυτό”. Παρόμοια συναισθήματα είχα να νιώσω από πέρυσι, πάλι σε αυτόν τον… καταραμένο θεσμό Κυπέλλου, στον δεύτερο ημιτελικό με την ΑΕΚ.
Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου τότε, λόγω της ποδοσφαιρικής αφέλειας των παικτών του Αρη χάθηκε μία τεράστια ευκαιρία να βρεθεί η ομάδα στον τελικό. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου και εχθές, ο Αρης γκρέμισε ό,τι έχτισε σε όλο το παιχνίδι. Το τέλειο σχέδιο πρόκρισης που εκπόνησαν ο Μάντζιος και οι παίκτες του πήγε στράφι από μια συγκυρία που θα τους ακολουθεί όλους για μια ζωή. Ο Αρης κρατούσε στα χέρια του μία μεγάλη και συνάμα ιστορική πρόκριση απέναντι σ’ έναν αντίπαλο που είχε να τον κερδίσει στον συγκεκριμένο θεσμό 49 ολόκληρα χρόνια και 20 σερί αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις.
Αν δεν γινόταν αυτή η τρομερή φάση στο τέλος θα είχε προκριθεί. Δεν άξιζε όμως τέτοιον αποκλεισμό.
Μέχρι το 87’ οι Κιτρινόμαυροι κρατούσαν στα χέρια τους το εισιτήριο για τα ημιτελικά κάνοντας υπερπροσπάθεια και χωρίς να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης κατάφερε να εγκλωβίσει τον Ολυμπιακό και να τον βγάλει έξω από τα νερά του. Ζήτημα στα 90 λεπτά η καλύτερη επίθεση της Ελλάδας να έβγαλε δύο “καθαρές” ευκαιρίες. Αυτή η υπερπροσπάθεια γκρεμίστηκε από ένα λάθος που σπάνια βλέπουμε, μοναδικό στα χρονικά. Κι όμως, στον Αρη όλα μπορούν να συμβούν. Το έχει η μοίρα του φαίνεται. Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά ο τρόπος που χάνει το χθεσινό παιχνίδι. Ούτε το περσινό με την ΑΕΚ, ούτε εκείνο με τη Μόλντε. Κοινός παρονομαστής και στα τρία, ο Χουλιάν Κουέστα ο οποίος σε όλα τα “μεγάλα” παιχνίδια έχει εξελιχθεί σε μοιραίο, όπως και κόντρα στην Κόλος Κοβαλίβκα.
Πιθανότατα μετά το χθεσινό λάθος του δεν θα ξαναβρεί στα κοντά παιχνίδι κάτω από την εστία του Αρη. Όχι εκδικητικά προφανώς, αλλά γιατί το μυαλό του θα είναι αλλού. Ο οργανισμός είναι υποχρεωμένος να τον στηρίξει, και θα το κάνει. Γιατί υπάρχει και το ανθρώπινο κομμάτι στην όλη ιστορία. Το χθεσινό του λάθος όμως ήρθε ως αποτέλεσμα της κακής του μέρας. Μπορεί να μην είχε τη μεγάλη φάση για να φανεί αυτό, αλλά νωρίτερα είχε υποπέσει σε άλλη γκέλα κινδυνεύοντας πάλι να δεχτεί γκολ. Στα…τσαλιμάκια που έκανε και στο διώξιμο της μπάλας πάνω στον Μπρούμα που ήταν έξω από την περιοχή. Για να τα λέμε όλα βέβαια, ο Μπουχαλάκης στη φάση του γκολ πέρα απ’ ότι σκαρφίστηκε κάτι αδιανόητο και τρομερά πονηρό, σίγουρα γνώριζε τις (κακές) συνήθειες του Κουέστα. Δεν είναι δα και δύσκολο εδώ που θα λέμε, αφού 9/10 φορές αφήνει την μπάλα κάτω αντί να πάει σε βολέ. Και να πεις ότι είναι καλός με τη μπάλα στα πόδια.
Εβγαλε τον Ολυμπιακό έξω από τα νερά του
Αγωνιστικά ο Αρης έχασε έναν μεγάλο στόχο τόσο άδικα γιατί με βάση τη ροή του αγώνα, και από τη στιγμή που ο Μάντζιος θωράκισε την άμυνά του για το τελευταίο 10άλεπτο, ο Ολυμπιακός δεν έδειχνε να μπορεί να βρει σημείο αντίδρασης και δεν είχε τρόπο έκφρασης επιθετικά. Ακόμα κι όταν ο Μαρτίνς αναγκάστηκε να επιστρατεύσει όλα τα βαριά του όπλα (βλ. Φορτούνη, Ελ Αραμπί, Καμαρά, Ν’ Βιλά), μήπως και σώσει το ματς, πάλι ο Ολυμπιακός έδειχνε ανήμπορος να διεκδικήσει την πρόκριση κόντρα στην υπερπροσπάθεια του Αρη. Με τη συνοχή που είχε μεσοαμυντικά έβγαλε τον αντίπαλο έξω από τα νερά του. Όταν πέτυχε τον στόχο του σκοράροντας με τον Γκάμα ο Αρης έκανε το παιχνίδι που ξέρει να παίζει καλύτερα φέτος από κάθε άλλη ομάδα στην Ελλάδα. Αυτόν τον αλάνθαστο τρόπο που λατρεύει να αμύνεται και αυτός είναι που τον διατηρεί μέχρι σήμερα στη 2η θέση της βαθμολογίας. Η ομάδα του Μάντζιου πίστεψε στην πρόκριση, έπαιξε εξαιρετική άμυνα και από απείχε μόλις 5’ να γίνει η πρώτη ομάδα στην Ελλάδα που θα κρατούσε το “μηδέν” με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Αλλά στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτε. Πότε μην λες ποτέ μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει λήξη. Μας το έχει αποδείξει κατά καιρούς η ιστορία αυτό, αλλά μας το υπενθύμισε με τον πλέον απίθανο τρόπο και εχθές το βράδυ.