Ο Φέρεντς Πούσκας και ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο είναι οι μόνοι ποδοσφαιριστές που δεν πρόλαβα να ζήσω, από εκείνους που, σε όλες τις αξιολογήσεις διαχρονικά, μπαίνουν στην πρώτη 20άδα των κορυφαίων όλων των εποχών. Οι ασπρόμαυρες τηλεοπτικές εικόνες της εποχής τους είναι ελάχιστες, αλλά αρκούν για να δείξουν το μεγαλείο τους. Και χωρίς αυτές, θα σεβόμουν απόλυτα τις εκτιμήσεις των παλιότερων. Ωστόσο, δεν είναι λογικό να τους συμπεριλάβω στις δικές μου συγκρίσεις, στις δικές μου εκτιμήσεις, στη δική μου αξιολόγηση.
Από όλους τους ποδοσφαιριστές που γνώρισα, με έγχρωμη εικόνα πλέον, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ξεχωρίζω τον Μέσι. Είναι ο ένας και μοναδικός. Με δεύτερο τον Πελέ, τρίτο τον Μαραντόνα, τέταρτο τον Ροναλντίνιο, πέμπτο τον Κρόιφ, έκτο τον Μπεστ, έβδομο τον Ζιντάν, όγδοο τον Πλατινί, ένατο τον Ριβάλντο και δέκατο τον Ματέτους, ή τον Μπάτζιο, ή τον Εουσέμπιο. Ολοι τους και 10άρια και φορ και εξτρέμ και απ' όλα. Ολοι τους και σκόρερς και δημιουργοί. Ολοι τους μισή ομάδα μόνοι τους. Γιατί, προσωπικά, κορυφαίους θεωρώ αυτού του είδους τους ποδοσφαιριστές. Μετά ασχολούμαι με τους κλασικούς επιθετικούς και σκόρερς (Κριστιάνο Ρονάλντο, “Φαινόμενο” Ρονάλντο, Γκερντ Μίλερ, Ρομάριο, Κίγκαν, Φαν Μπάστεν, Στόιτσκοφ, Ιμπραήμοβιτς, Λεβαντόφκσι κλπ), με τους υπόλοιπους χαφ, τους αμυντικούς και τους τερματοφύλακες. Εκαστος στο είδος του και συγκρίσεις γίνονται μόνο μεταξύ ομοειδών μεγεθών.
Η δική μου κατάταξη δεν “βλέπει” κατακτήσεις τίτλων. Δεν τις υπολογίζει στην αξιολόγηση των κορυφαίων. “Βλέπει” όσα μας έδειξαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι άσοι. Κι αυτή την ποικιλία των ποδοσφαιρικών θαυμάτων που απολαύσαμε από τον Μέσι δεν την έδειξε κανείς άλλος. Συνεπώς, δεν περιμένω να κατακτήσει το φετινό Μουντιάλ με την Αργεντινή για να αναδειχθεί στη συνείδησή μου σε πρώτο των πρώτων. Τον έχω προ πολλού σ' αυτή τη θέση. Αλλά αυτό μας λένε κάποιοι, που, δεν ξέρω γιατί, δεν θέλουν να τον αναγνωρίσουν. “Αν πάρει και ένα Μουντιάλ, τότε ναι, είναι ο κορυφαίος”. Λες και αν το πάρει, θα το πάρει μόνος του. Κι αν ο Μέσι ήταν Βολιβιανός; Θα περιμέναμε να πάρει Μουντιάλ ή Βολιβία; Δεν θα μας έφταναν τα “μαγικά” που έχει κάνει με την Μπαρτσελόνα και τώρα με την Παρί Σεν Ζερμέν για να τον παραδεχτούμε;
Δεν τραβάω ζόρι για καμία Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ, από τη στιγμή που δεν είναι εκεί η Ελλάδα. Αντιπαθώ διαχρονικά τους Γερμαναράδες που δεν θέλω να κερδίζουν ποτέ και πουθενά, συμπαθώ Βραζιλία, Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, αλλά μέχρι εκεί. Μ' αφήνει αδιάφορο ποια θα είναι η μεγάλη νικήτρια, αλλά ειδικά αυτό το τρόπαιο θα ήθελα να το “σηκώσει” ο Μέσι. Για να βουλώσουν τα στόματα όσων τον αμφισβητούν, με το επιχείρημα-αποκούμπι ότι δεν κατέκτησε κανένα Μουντιάλ. Αλλά, κυρίως, γιατί το αξίζει αυτός ο κοντοπίθαρος μάγος...
ΥΓ. Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα για τον παικταρά που λέγεται Μπενζεμά και για τη Γαλλία, την οποία φαίνεται χτύπησε κατάρα. Μέχρι στιγμής, έξι οι μεγάλοι απόντες λόγω τραυματισμού: Καντέ, Πογκμπά, Μενιάν, Κιμπέμπε, Ενκουνκού και Μπενζεμά. Απίστευτο.
Ο Φέρεντς Πούσκας και ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο είναι οι μόνοι ποδοσφαιριστές που δεν πρόλαβα να ζήσω, από εκείνους που, σε όλες τις αξιολογήσεις διαχρονικά, μπαίνουν στην πρώτη 20άδα των κορυφαίων όλων των εποχών. Οι ασπρόμαυρες τηλεοπτικές εικόνες της εποχής τους είναι ελάχιστες, αλλά αρκούν για να δείξουν το μεγαλείο τους. Και χωρίς αυτές, θα σεβόμουν απόλυτα τις εκτιμήσεις των παλιότερων. Ωστόσο, δεν είναι λογικό να τους συμπεριλάβω στις δικές μου συγκρίσεις, στις δικές μου εκτιμήσεις, στη δική μου αξιολόγηση.
Από όλους τους ποδοσφαιριστές που γνώρισα, με έγχρωμη εικόνα πλέον, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και μετά, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ξεχωρίζω τον Μέσι. Είναι ο ένας και μοναδικός. Με δεύτερο τον Πελέ, τρίτο τον Μαραντόνα, τέταρτο τον Ροναλντίνιο, πέμπτο τον Κρόιφ, έκτο τον Μπεστ, έβδομο τον Ζιντάν, όγδοο τον Πλατινί, ένατο τον Ριβάλντο και δέκατο τον Ματέτους, ή τον Μπάτζιο, ή τον Εουσέμπιο. Ολοι τους και 10άρια και φορ και εξτρέμ και απ' όλα. Ολοι τους και σκόρερς και δημιουργοί. Ολοι τους μισή ομάδα μόνοι τους. Γιατί, προσωπικά, κορυφαίους θεωρώ αυτού του είδους τους ποδοσφαιριστές. Μετά ασχολούμαι με τους κλασικούς επιθετικούς και σκόρερς (Κριστιάνο Ρονάλντο, “Φαινόμενο” Ρονάλντο, Γκερντ Μίλερ, Ρομάριο, Κίγκαν, Φαν Μπάστεν, Στόιτσκοφ, Ιμπραήμοβιτς, Λεβαντόφκσι κλπ), με τους υπόλοιπους χαφ, τους αμυντικούς και τους τερματοφύλακες. Εκαστος στο είδος του και συγκρίσεις γίνονται μόνο μεταξύ ομοειδών μεγεθών.
Η δική μου κατάταξη δεν “βλέπει” κατακτήσεις τίτλων. Δεν τις υπολογίζει στην αξιολόγηση των κορυφαίων. “Βλέπει” όσα μας έδειξαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι άσοι. Κι αυτή την ποικιλία των ποδοσφαιρικών θαυμάτων που απολαύσαμε από τον Μέσι δεν την έδειξε κανείς άλλος. Συνεπώς, δεν περιμένω να κατακτήσει το φετινό Μουντιάλ με την Αργεντινή για να αναδειχθεί στη συνείδησή μου σε πρώτο των πρώτων. Τον έχω προ πολλού σ' αυτή τη θέση. Αλλά αυτό μας λένε κάποιοι, που, δεν ξέρω γιατί, δεν θέλουν να τον αναγνωρίσουν. “Αν πάρει και ένα Μουντιάλ, τότε ναι, είναι ο κορυφαίος”. Λες και αν το πάρει, θα το πάρει μόνος του. Κι αν ο Μέσι ήταν Βολιβιανός; Θα περιμέναμε να πάρει Μουντιάλ ή Βολιβία; Δεν θα μας έφταναν τα “μαγικά” που έχει κάνει με την Μπαρτσελόνα και τώρα με την Παρί Σεν Ζερμέν για να τον παραδεχτούμε;
Δεν τραβάω ζόρι για καμία Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ, από τη στιγμή που δεν είναι εκεί η Ελλάδα. Αντιπαθώ διαχρονικά τους Γερμαναράδες που δεν θέλω να κερδίζουν ποτέ και πουθενά, συμπαθώ Βραζιλία, Αργεντινή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, αλλά μέχρι εκεί. Μ' αφήνει αδιάφορο ποια θα είναι η μεγάλη νικήτρια, αλλά ειδικά αυτό το τρόπαιο θα ήθελα να το “σηκώσει” ο Μέσι. Για να βουλώσουν τα στόματα όσων τον αμφισβητούν, με το επιχείρημα-αποκούμπι ότι δεν κατέκτησε κανένα Μουντιάλ. Αλλά, κυρίως, γιατί το αξίζει αυτός ο κοντοπίθαρος μάγος...
ΥΓ. Κρίμα, χίλιες φορές κρίμα για τον παικταρά που λέγεται Μπενζεμά και για τη Γαλλία, την οποία φαίνεται χτύπησε κατάρα. Μέχρι στιγμής, έξι οι μεγάλοι απόντες λόγω τραυματισμού: Καντέ, Πογκμπά, Μενιάν, Κιμπέμπε, Ενκουνκού και Μπενζεμά. Απίστευτο.