Η μάστιγα – τη λέγαμε λαίλαπα, αλλά είναι μάστιγα – του κορωνοϊού εμφάνισε πολλά πρόσωπα. Ατόμων και συνόλων. Πολιτών και φορέων. Με κατά κανόνα ευχάριστες εκπλήξεις καθώς κυριαρχούν αποφάσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Παράδειγμα η απόφαση του Δήμου Θεσσαλονίκης να επιστρέψει αφαιρεθείσες πινακίδες.
Φυσικά δε θα σωθεί ο κόσμος. Φυσικά δε θα λυθεί το πρόβλημα. Φυσικά δε θα αλλάξει η κατάσταση. Ναι αλλά… Θα βοηθηθούν πολλοί! Θα εξυπηρετηθούν πολλοί! Είναι μία απόφαση η οποία αναδεικνύει το πρόσωπο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Αν μη τι άλλο, πως ο Δήμος «ψάχνεται» για να παράσχει κάθε δυνατή διευκόλυνση στους πολίτες. Και μπράβο του. Επιδοκιμάζεται η απόφαση του.
Δεν μπορούμε όμως, να κλείσουμε τα μάτια. Να μην δούμε ένα άλλο πρόσωπο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το ανάλγητο; Ρωτούμε. Ας μη βιαστούμε, να απαντήσουμε! Μην τυχόν – ποιος ξέρει – κι αδικήσουμε.
Κι εξηγούμεθα, για να μην παρεξηγούμεθα…
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης δέσμευσε σε τραπεζικούς λογαριασμούς ποσά χρόνιων οφειλών. Και πολύ καλά έκανε. Οι οφειλέτες δεν έκαναν καλά τόσα χρόνια. Από 100 – λέμε – μέχρι 2.100 ευρώ δεσμεύθηκαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Είχαν ευκαιρία και διορία μέχρι 31.12.2019 για διακανονισμό. Δεν την αξιοποίησαν. Ίσως – λέμε: Ίσως – να μην το ήξεραν. Ίσως – λέμε: Ίσως – να μην ενημερώθηκαν. Ίσως – λέμε: Ίσως – να τους χρέωσαν εκ παραδρομής !
Δεν είναι πάντως, αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι πως βρεθήκαμε όλοι σε εμπόλεμη κατάσταση. Με πολλά προβλήματα – τα οποία καθημερινά κι αντριεύουν και θεριεύουν - ανάμεσα στα οποία κι οικονομικά. Και τέτοιες δεσμεύσεις τη σήμερον ημέρα τα χειροτερεύουν. Τα καταστούν προβλήματα επιβίωσης. Ως εκ τούτου οι έχοντες ζητούν απεγνωσμένα λύση…
Αναρωτιόμαστε λοιπόν, μήπως θα έπρεπε ο Δήμος Θεσσαλονίκης, να αισθανθεί την απόγνωση τους; Μήπως θα έπρεπε, να αναζητηθεί μία λύση; Δίχως να χαθεί έστω και σεντ από τα δικαιώματα του. Μήπως;
Με την απόλυτη κατανόηση μας βεβαίως, βεβαίως πως… Κοντά στα χλωρά θα διευκολυνθούν και ξερά. Τι να κάνουμε; Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια.
Είμαστε πέρα για πέρα βέβαιοι πως ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, ο Γιώργος Ορφανός, ο Νίκος Ταχιάος κι οι άλλοι επικεφαλής των παρατάξεων δεν έχουν γνώση του θέματος. Εάν είχαν; Είμαστε πέρα για πέρα βέβαιοι, πως θα είχαν ήδη λύσει το πρόβλημα. Θα έδιναν ανάσες σε πολλούς σε μία εποχή κατά την οποία προκαλείται (κι) οικονομική ασφυξία. Και δε θα φθάναμε στην αναφορά περί άλλου (του ανάλγητου;) προσώπου του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει όμως, και με τις Τράπεζες. Στη περίπτωση τους – επιτρέψτε μας, να τονίσουμε την διαφορά – δίχως το ερωτηματικό στο επίθετο: Ανάλγητος! Κατά κανόνα τουλάχιστον. Έτσι;
Το Δημόσιο αισθάνθηκε το θέμα με τους οφειλέτες στην εμπόλεμη κατάσταση με τον κορωνοϊό. Αντιλήφθηκε την οικονομική ασφυξία η οποία προκαλείται. Κι έδωσε ανάσες με αναστολές πληρωμών. Οι Τράπεζες; Δεν την αισθάνθηκαν ανάλογα; Μέχρι την ώρα κατά την οποία καταθέταμε τη σημερινή (πάντα ταπεινή) άποψη μας μάλλον, όχι. Μάλλον; Ναι, επειδή μαθαίνουμε πως οι σκληρές μέχρι αναισθησίας (κι ουχί απλά, αναλγησίας) εισπρακτικές εταιρίες παύουν, να πιέζουν και ξερά και χλωρά…
Η ανθρωπιά κι η αλληλεγγύη σε τέτοιες ώρες είναι διέξοδοι έστω μερικής ανακούφισης. Κανόνας. Λίγες αλλά βαθιές ανάσες. Κι ο Δήμος Θεσσαλονίκης τουλάχιστον, ουδέποτε θα πιστεύαμε πως αποτελεί κανόνα του!
ΥΓ 1: Μη λησμονείτε. Εμπόλεμη είναι κι η κατάσταση στον Έβρο. Μάχες δίνουν κι εκεί ελληνικές ψυχές…
ΥΓ 2: Μην περιμένετε πολλά για αγωνιστικά. Εξάλλου η ΠΑΕ ΠΑΟΚ δίνει το καλό παράδειγμα παίζοντας (καλή) μπάλα στα κοινωνικά. Ξεχώρισε στον επικοινωνιακό πόλεμο κατά του κορωνοϊού.
ΥΓ 3: Εκκλησία του καθενός είναι η ψυχή του! Πίστη είναι το πνεύμα του…