Ανεξαρτήτου οπτικής γωνίας, τα συναισθήματα είναι αντικρουόμενα διότι ως εικόνα υπάρχει αυτή των ψυχικών αποθεμάτων, της αποφυγής ενός εμφράγματος με περαιτέρω παρενέργειες στον οργανισμό όπως φυσικά και το καλό ξεκίνημα στο Πρωτάθλημα καθώς στον επαγγελματικό αθλητισμό αυτό που κυριαρχεί είναι το αποτέλεσμα. Με την ίδια δύναμη όμως αλλά και αντίστοιχη έκταση υπάρχει και η κακοτεχνία των 55-60 αγωνιστικών λεπτών και μια ομάδα η οποία προφανέστατα παρείχε στοιχεία αμφισβήτησης για το κατά πόσο μπορεί να υπηρετήσει τον ρόλο που θέλει να διαδραματίσει στο Πρωτάθλημα.
Εκ των αλλαγών επιβεβαιώθηκε ότι το αρχικό πλάνο του Μίκαελ Ένινγκ μάλλον θα πρέπει να τοποθετηθεί στα έγγραφα προς… καταστροφή διότι ο Χαβιέρ Ματίγια δεν είναι έτοιμος για μια ομάδα η οποία μπορεί να παίξει σε high tempo, ο φιλότιμος Μαντσίνι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε ρόλο φορ περιοχής παρότι έτρεξε περισσότερο απ’ όλους και ότι ο Τζέγκο είναι προτιμότερο να αγωνίζεται μπροστά από τα στόπερ. Οι πρώτες επιλογές (προφανέστατα) μπέρδεψαν την ομάδα η οποία δεν είχε αρχή, μέση και τέλος και το αποτέλεσμα αναδείχθηκε μέσα από την κακοτεχνία του πρώτου ημιχρόνου.
Με την επιστροφή στην κανονικότητα – κανονικός φορ (Λόπεθ), δημιουργικός παίκτης (Μπερτόγλιο) – ξαφνικά όλοι αποδεσμεύτηκαν από τις αλυσίδες που κουβαλούσαν στο πρώτο ημίχρονο και εμφανίστηκε στο γήπεδο μια απαιτητική και προπάντων, ζωντανή ομάδα η οποία «κατάπιε» τον αντίπαλό της μέσα σε 6-7 αγωνιστικά λεπτά. Και θα μπορούσε να είχε πετύχει ακόμη και μια νίκη επιπέδου 5-1, αν συνυπολογίσουμε και τις δύο κάκιστες αντιδράσεις του Γιάννη Φετφατζίδη. Γενικώς, η εποχή δεν ενδείκνυται για πειράματα, διακυβεύονται υψηλοί στόχοι σε όλα τα επίπεδα κι αυτό ενδεχομένως διαπίστωσε και ο Μίκαελ Ενινγκ καθώς η φετινή χρονιά εμπεριέχει μεγαλύτερη πίεση και για τον ίδιο.
Το βασικό κέρδος για τον Άρη δεν είναι τόσο η νίκη, όσο το γεγονός ότι κέρδισε έναν παίκτη. Το πρόβλημά του στα φιλικά παιχνίδια ήταν τα γκολ και ο Λόπεθ σκόραρε στα πρώτα 20 λεπτά συμμετοχής του στο Πρωτάθλημα φτιάχνοντας την ψυχολογία του…