Γράφει η Αλίκη Μίντση
“Η βία αναφέρεται στις πράξεις της επιθετικότητας και της κατάχρησης που προκαλεί ή σκοπεύει να προκαλέσει τον εγκληματικό τραυματισμό ή τη ζημιά στα πρόσωπα, και (σε μια μικρότερη έκταση) τα ζώα και την περιουσία.”
Η βία γεννάει βία. Η βία είναι γύρω μας. Στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στις δουλειές μας. Είναι στα γήπεδα, στους δρόμους. Μας δείχνει τα δόντια της, προκαλεί πόνο. Υπήρχε μάλλον από τότε που εμφανιστήκαμε εμείς οι άνθρωποι στη γη και κάποιοι αποφάσισαν ότι θέλουν να επιβληθούν με τη δύναμή τους.
Από την άλλη υπήρχαν πάντα οι αδύναμοι: σωματικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, ταξικά, οικονομικά, με όποια συνθήκη τέλος πάντων βρεθήκαμε κάποια στιγμή σε δύσκολη και μη προνομιούχα θέση.
Το αντίδοτο ήταν πάντα η κοινωνικότητα, η παιδεία, ο πολιτισμός. Για να προλάβεις πριν γίνει το κακό, πριν εκπαιδευτεί κάποιος να γίνει κακός. Δείχνοντας τη χαρά του να συνυπάρχεις, να σέβεσαι και να σε σέβονται, να είσαι ευγενικός και να σου φέρονται με ευγένεια. Να κάνεις παρέα απλά. Να χαίρεσαι τη ζωή.
Όταν παρόλα αυτά δεν προλαβαίνεις το κακό, προσπαθείς να σωφρονήσεις. Να συμμορφώσεις. Και πάλι προσπαθείς να δείξεις το καλό, τη χαρά της ζωής. Όχι να τιμωρήσεις, όχι να δείξεις τα δόντια σου, όχι να αντιδράσεις και εσύ με βία. Να μπεις στα παπούτσια του άλλου, να δεις από που προέρχεται, τι κουβαλάει μαζί του. Τι μπορείς να διορθώσεις.
Έχουμε λοιπόν και συζητάμε για τα περιστατικά βίας ανηλίκων. Βλέπουμε θύματα και θύτες, που είναι τα δικά μας παιδιά, να βρίσκονται σε έναν κύκλο βίας χωρίς διέξοδο. Και εμείς τι κάνουμε;
Η Πολιτεία παρεμβαίνει και φέρνει λέει αυστηροποίηση ποινών. Σκληρότερη τιμωρία δηλαδή. Αδιέξοδο.
Γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς, φίλοι, κοινωνία, βλέπουμε να συμβαίνει και νιώθουμε ανήμποροι. Αλλά δεν είμαστε. Αν σκεφτούμε ότι και η μια και η άλλη πλευρά είναι ακόμη παιδιά, έχουν δηλαδή ακόμη ελπίδες, τότε έχουμε μια άλλη οπτική. Αρκεί να παρέμβουμε. Να προλάβουμε, πριν μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά και διοχετεύσουν αυτή τη βία που δίνουν ή παίρνουν στα δικά τους σπίτια.
Γιατί “αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα” όπως έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος.