Πάντα θα υπάρχουν ενστάσεις και γκρίνιες για την Εθνική ομάδα. Πάντα το ενδιαφέρον του μέσου Έλληνα φιλάθλου για την Εθνική θα είναι από περιορισμένο έως ανύπαρκτο εάν δεν παίζουν πολλοί παίκτες της ομάδας που υποστηρίζει, ή όταν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά και πάντα το ενδιαφέρον θα είναι μεγάλο εάν η Εθνική κάνει ωραία πορεία και βρίσκεται κοντά στην επίτευξη ενός στόχου, όπως συμβαίνει αυτή τη χρονική περίοδο.
Εδώ που τα λέμε, τα τελευταία χρόνια, ελάχιστους παίκτες μπορούν να βρουν στην Εθνική οι οπαδοί των μεγάλων ελληνικών ομάδων. Από τον Αρη, ας πούμε, δεν υπάρχει ούτε ένας, για δείγμα. Αλλά και από το Big 4 είναι ελάχιστοι. Πάρτε, για παράδειγμα, τους 11 που άρχισαν το ματς με την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ. Μόνο ο Ρότα, ο Μπακασέτας και ο Μασούρας ανήκουν σε ελληνικές ομάδες. Πάρτε και την αρχική 11άδα του αγώνα με την Ιρλανδία. Πάλι μόνο οι ίδιοι τρεις. Αρα το “δεν γουστάρω να βλέπω Εθνική επειδή δεν παίζουν παίκτες της ομάδας μου” τείνει, εκ των πραγμάτων, να εκλείψει. Ποιοι και πόσοι από τους “μεγάλους” του ελληνικού ποδοσφαίρου να παίζουν στην Εθνική; Αφού ό,τι καλό αναδεικνύουν από Ελληνάκια το εξάγουν και καλύπτουν τις περισσότερες ανάγκες τους εισάγοντας ξένους.
Μένει, λοιπόν, σχεδόν αποκλειστικά η γκρίνια με αφορμή κακές εμφανίσεις και αποτυχίες. Και τότε είναι που “φουντώνει” και η κριτική. Τότε είναι που “τσουβαλιάζουμε” εύκολα προπονητές και παίκτες. Εως ένα βαθμό λογικό είναι. Εδώ στην ομάδα του Euro 2004 βρίσκαμε κουσούρια και παίκτες ανάξιους, δεν θα βρίσκουμε στις αποτυχίες; Ο Φύσσας, ας πούμε, τι δουλειά είχε να είναι βασικός σ' εκείνη την ομάδα; Από κι ως πού να βρίσκεται, έστω στην αποστολή, ο Λάκης; Πιστεύω ότι όλοι θυμόμαστε πόσο επικρίθηκε ο Ρεχάγκελ επειδή είχε δημιουργήσει ένα κλειστό κλαμπ διεθνών και πόνταρε μόνο σ' αυτούς, κλείνοντας τα μάτια μπροστά σε κάποιους παίκτες που ήταν καλύτεροι από ορισμένους τους οποίους καλούσε και χρησιμοποιούσε σταθερά.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα κι ας “πετάει” η Εθνική από νίκη σε νίκη κι ας έκανε τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, επί της Αγγλίας, μετά τα θριαμβευτικά αποτελέσματα που οδήγησαν στον άθλο του 2004. Αλήθεια τώρα, πόσοι είναι αυτοί που δεν ξίνισαν με την επιμονή του Γιοβάνοβιτς να ποντάρει στα δύο πρώτα ματς της παρουσίας του στον πάγκο της Εθνικής στον Χατζηγιοβάνη; Ποιος δεν απόρησε με τη χρησιμοποίηση του Μπουχαλάκη;
Ποιος δεν είδε ότι ο Τσιμίκας είναι σκιά του παλιού καλού εαυτού του; Ή πόσοι, πλην οπαδών του Παναθηναϊκού, δέχονται σαν μεγάλη, τρανή και ακλόνητη αρχηγάρα τον Μπακασέτα; Πόσοι καταδέχονται να λένε ότι ο Σιώπης είναι βασικό και αναντικατάστατο μέλος αυτής της ομάδας που φιλοδοξεί να φτάσει στους στους τελικούς του Μουντιάλ;
Συμμερίζομαι αυτές τις ενστάσεις, “στραβώνω” κι εγώ με κάποιες επιλογές του Ιβάν (τον οποίο απεριόριστα εκτιμώ-και όχι μόνο ως προπονητή), αλλά για όλες υπάρχει μια αποστομωτική απάντηση:
“ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΕΣ. Και είναι περιορισμένες γιατί είναι πολύ στενή και πολύ ρηχή η δεξαμενή των Ελλήνων ποδοσφαιριστών που έχουν τα φόντα να φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής. Ζήτημα είναι αν βρίσκονται σ' αυτή τη δεξαμενή καμιά 40αριά παίκτες. Θέλει-δεν θέλει, ο κάθε Γιοβάνοβιτς ήταν και είναι υποχρεωμένος να επιλέγει ανάμεσα σ' αυτούς τους 40. Βγάλε τραυματίες και ντεφορμέ κατά περιόδους, τα περιθώρια στενεύουν ακόμη πιο πολύ.
Με παρηγορεί η παραγωγή ποδοσφαιριστών που γίνεται τα τελευταία χρόνια από τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό. Ναι, δεν παίζουν στον ΠΑΟΚ ο Γιαννούλης, ο Τζόλης, ο Πέλκας, ο Κουλιεράκης, αλλά ο ΠΑΟΚ τους ανέδειξε και, μαζί με τον Κωνσταντέλια, μπορεί να υπερηφανεύεται αυτή τη στιγμή ότι τροφοδοτεί την Εθνική με πέντε δικά του παιδιά.
Πρέπει, όμως, αυτό το παράδειγμα να το ακολουθήσουν σταθερά όλοι οι “μεγάλοι”. Ας βγάζουν παίκτες κι ας τους πουλάνε κάποια στιγμή. Αυτό καθόλου αρνητικά δεν θα επηρεάσει την Εθνική. Ίσα-ίσα, θα έχει τεράστιο όφελος. Διότι και πιο πολλοί θα είναι οι διαθέσιμοι Έλληνες και πιο καλά εκπαιδευμένοι, σε όλα τα επίπεδα, στις ξένες ομάδες στις οποίες θα ανήκουν. Είναι τραγικό μια μεγάλη ομάδα, όπως είναι ο Άρης, να μην έχει δώσει στην Εθνική ούτε μισό παίκτη εδώ και μια δεκαετία...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης