Την υπόθεση της πολυϊδιοκτησίας σε σμίκρυνση θύμισε η πειθαρχική περιπέτεια της ΑΕΚ στην Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ. Και οι δύο δικογραφίες, καταρρίφθηκαν με πάταγο.
Δεν θα επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε τη μία υπόθεση με την άλλη, καθώς είναι τόσο διαφορετικές. Όμως και οι δύο καταδεικνύουν πως μπορεί να στηθεί ένα αφήγημα, το οποίο να μην έχει καμία απολύτως βάση.
Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ αποφάνθηκαν οι τακτικοί δικαστές, οι εφέτες. Στην περίπτωση της ΑΕΚ τα πράγματα ξεκαθάρισαν από τον πρώτο βαθμό πειθαρχικής δικαιοσύνης, δηλαδή από τους πρωτοδίκες.
Αναρωτιέται η φίλαθλη κοινή γνώμη γιατί να ξοδεύεται τόσος χρόνος και να απασχολούνται τόσοι άνθρωποι με ζητήματα δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται ενώπιον της δικαιοσύνης. Η απάντηση είναι απλή: Παντού και πάντα υπάρχουν καλοθελητές.
Στην περίπτωση της ΑΕΚ υπήρχαν τουλάχιστον δύο πρόθυμοι μάρτυρες που ήθελαν να την εμπλέξουν στα εκλογικά των ποδοσφαιρικών Ενώσεων.
Χρησιμοποίησαν κάποιους αφελείς ερασιτέχνες παράγοντες ως κερασάκι στην τούρτα.
Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι τι θα γίνει σε επόμενη περίπτωση που θα επιχειρηθεί μια νέα τέτοια κατασκευή. Η δικαιοσύνη οφείλει να πάρει τα μέτρα της για να αποθαρρύνει όσους κρύβονται πίσω από ανώνυμες επιστολές και ανύπαρκτα σωματεία.
Η πειθαρχική περιπέτεια της ΑΕΚ προέκυψε από μία επιστολή που έστειλε ένα σωματείο. Οσο και να έψαχνε κανείς αυτό το σωματείο, δεν θα το έβρισκε πουθενά! Ούτε στα αθλητικά ούτε στα πολιτιστικά σωματεία!
Δεν ισχυριζόμαστε ότι κάθε ανώνυμη επιστολή είναι αβάσιμη. Όμως οι αθλητικοί δικαστές πρέπει να αξιολογούν τα στοιχεία που προσκομίζονται και είτε να αρχειοθετούν είτε να προχωρούν σε περαιτέρω έρευνα.
Η υπόθεση της ΑΕΚ απέδειξε ότι ο εισηγητής της Επιτροπής Δεοντολογίας διακατείχετο από υπερβάλλοντα ζήλο. Τουλάχιστον αυτό. Διότι αν βιάστηκε και υπέπεσε σε σειρά λογικών σφαλμάτων, τότε είναι ακατάλληλος για την Επιτροπή.