Στην πρώτη του συνάντηση με τους διαιτητές ποδοσφαίρου, ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης δήλωσε ότι ντρέπεται για τα φαινόμενα εναντίον των διαιτητών. Φυσικά ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης δεν αρκεί να ντρέπεται. Γιατί με την ίδια λογική θα έπρεπε να ντρέπεται που στα τέλη του 2019 ο συνάδελφός του Λευτέρης Αυγενάκης είχε διαβεβαιώσει σε όλους τους τόνους ότι το θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα δεν έχει ρωγμές.
Άρα η κυβέρνηση επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια υποκρίνεται ότι έχει λύσει το πρόβλημα. Το ζήτημα με την πολιτική στην Ελλάδα είναι ότι και οι πολίτες έχουν κοντή μνήμη. Πετάει ένα «συγγνώμη» ο υπουργός και νομίζει ότι καθάρισε. Προφανώς γιατί ποντάρει ότι τα γεγονότα επικαλύπτονται και γρήγορα ξεχνιούνται.
Αν ο Γιάννης Βρούτσης ήθελε να είναι δίκαιος με τον εαυτό του, όφειλε να δηλώσει ότι ντρέπεται για την πολιτική υποκρισία. Οχι για τις συνεχιζόμενες επιθέσεις κατά διαιτητών, οι οποίες ούτως ή άλλως συνεχίζονται και επί των ημερών του. Ο ίδιος ανέλαβε το υπουργείο στα τέλη Ιουλίου και απέφυγε επιδεικτικά συναντήσεις με ποδοσφαιρικούς παράγοντες.
Έλεγε αριστερά και δεξιά ότι είναι υπουργός Αθλητισμού και όχι υπουργός Ποδοσφαίρου. Ηταν προφανές ότι ήθελε να αποφύγει στο διάβα του τους επιχειρηματικούς ογκόλιθους των ΠΑΕ. Οικονομολόγος ο ίδιος, ξέρει πολύ καλά ότι παγκοσμίως η οικονομική εξουσία είναι υπέρτερη της πολιτικής. Οπότε άφηνε το χρόνο να περάσει. Μέχρι που ήρθαν οι απειλές στον Παπαπέτρου και η δολοφονία στου Ρέντη. Ηταν καταδικασμένος να μετάσχει στη διϋπουργική με τον Γιώργο Φλωρίδη και τον Γιάννη Οικονόμου.
Στους διαιτητές προσπάθησε να δείξει ότι τα γήπεδα θα ανοίξουν σε ασφαλείς συνθήκες. Χωρίς να έχει δοκιμασθεί προηγουμένως κανένα μέτρο! Αυτή είναι και η αδυναμία της κυβερνητικής απόφασης για το κλείσιμο των κερκίδων. Δεν περιλαμβάνει κανένα μεταβατικό στάδιο. Πως θα λειτουργήσεις μια καινούργια διαδικασία, από τη στιγμή που δεν την έχεις δοκιμάσει; Διϋπουργικές επιτροπές έγιναν πολλές κατά το παρελθόν και όλα τα σχέδια πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι στην εφαρμογή. Αν δεν υπάρξουν στοχευμένα μέτρα με αυστηρές κυρώσεις, θα επανέλθουμε στην εποχή Αυγενάκη που πολλά έλεγε και τίποτα δεν έκαμνε. Οι διαιτητές θέλουν απλά πράγματα. Προστασία και σεβασμό του χώρου τους, εφαρμογή του πειθαρχικού πλαισίου για τις δυσμενείς κρίσεις των παραγόντων και διοικητικά πρόστιμα σε όποιον αξιωματούχο επιχειρήσει να τους πλήξει μέσω ακραίων δημόσιων ανακοινώσεων. Δεν λέει κανείς ότι πρέπει να βρίσκονται στο απυρόβλητο της κριτικής. Είναι διαφορετικό πράγμα να κρίνεις με μέτρο μια διαιτητική αστοχία και είναι τελείως διαφορετικό να θίγεις την προσωπικότητα και την υπόληψη ενός διαιτητή.