Πέρασε με «Χ» μέσα από την αντίπαλη έδρα και καλείται να κλείσει τον ανοιχτό λογαριασμό στην δική του. Το αν όμως θεωρεί ότι αυτός ο κάποιος αέρας που του δίνει η εκτός έδρας ισοπαλία, από μόνος του είναι αρκετός για να του δώσει την ευκαιρία να πάρει την πρόκριση, ασφαλώς κάνει λάθος υπολογισμό. Κι αυτό, γιατί όπως τουλάχιστον φάνηκε και προχθες, κάποιες αδυναμίες χτυπητές παραμένουν όρθιες και εμφανίζονται εκεί που δεν τις περιμένεις. Απλά και με δύο λόγια και για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί, τονίζουμε πως αυτές οι αδυναμίες θα πρέπει να περιοριστούν (αφού δεν μπορούν να εξαφανιστούν τελείως) στο ελάχιστο.
Που καταλήγουμε; Στο επίσης απλό και κατανοητό, ότι κρίνεται και θεωρείται νομοτελειακά επιβεβλημένο στη ρεβάνς να είναι όλα διαφορετικά, σε ότι αφορά την εικόνα των παικτών του Λουτσέσκου. Το ότι δεν έχασαν εκτός έδρας προχθες, ασφαλώς θεωρείται και είναι ένα θετικό βήμα. Όμως στον αντίποδα δεν θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στην εικόνα και στην απόδοση που είδαμε. Για να είμαστε ειλικρινείς, είδαμε έναν ΠΑΟΚ σοβαρό και κάπως κυρίαρχο μόνο για ένα 15λεπτο. Από εκεί και πέρα, οι φιλοξενούμενοι ανταγωνίστηκαν σε μετριότητα τους γηπεδούχους. Με ολόκληρο μάλιστα το β΄ ημίχρονο τον δικέφαλο να έχει περιοριστεί σε έναν παθητικό ρόλο, παρά το γεγονός ότι δεν είχε και κανένα μεγαθήριο απέναντι του.
Λογικό σαφέστατα να σφίξει την άμυνα του και να δέσει τις γραμμές του. Όμως κάτι τέτοιο το προσπάθησε, αλλά δεν το κατάφερε ή μάλλον δεν μπορούσε να το πετύχει, εξαιτίας μια γενικής «ακαταστασίας» στο σύνολο των παικτών του, οι οποίοι έκαναν το ένα μετά το άλλο ασυγχώρητα λάθη. Η Χάιντουκ πίεσε στο β΄ ημίχρονο, γιατί δεν υπήρχε σοβαρή και οργανωμένη αντίδραση από τους φιλοξενούμενους.
Οι τελευταίοι όπως τουλάχιστον έδειξαν με την τακτική τους και τις προσπάθειες τους, ήθελαν περισσότερο το «Χ» από το διπλό. Ο άξονας τους δεν λειτούργησε ποτέ σωστά, όπως το ίδιο δεν απέδωσε και ο ανορθόδοξος τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν χθες ακόμη και μερικοί πολύ έμπειροι παίκτες. Οι αλλαγές που έγιναν δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Η χημεία με Τσιγγάρα - Φελίπε Σοάρες μάλλον δεν βγήκε. Άλλωστε έπαιζαν για πρώτη φορά μαζί. Οι όποιες προσπάθειες ανάκαμψης γινόντουσαν έπεφταν στο κενό, από τη στιγμή που δεν υπήρχε ούτε υποψία προσχεδιασμού και συντονισμού.
Σε ατομικό επίπεδο ο Κοτάρσκι στάθηκε… στο ύψος του. Φιλότιμος αλλά και κάπως βραδύς ο Κετζιόρα. Επειγόντως πρέπει να επιστρατευτεί ο Λύρατζης. Ανεξήγητη η χαλαρότητα (πως αλλιώς να το εξηγήσουμε) που επιδεικνύει ο Μπάμπα, ο οποίος μετά την παρθενική εντυπωσιακή του εμφάνιση, είναι σαν να μην υπάρχει στην αριστερή πλευρά της άμυνας. Ανησυχία και προβληματισμός για τον αντικαταστάτη του Ίνγκασον. Καλός ο Κουλιεράκης, όπως το ίδιο και ο μαχητής Ζίβκοβιτς. Ο Τσιγγάρας για μια ακόμη φορά έτρεξε για όλους και έβγαλε το μεροκάματο του. Ο Φελίπε Σοάρες έδωσε μάχες, δεν είχε όμως ρυθμό και ευκολία συνεννόησης με τους συμπαίκτες του. Ο Νάρεϊ για πρώτη φορά τόσο τσαπατσούλης. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε στην «προσφορά» (ή μάλλον στην παρουσία) του Τόμας. Δεν μπήκε στο παιχνίδι ποτέ ο Τάισον.
Τέλος, είχαμε και το κερασάκι στην τούρτα, με τον Μουργκ να αντικαθιστά τον Κωνσταντέλια και τους έχοντες κοινόν νου και γνωρίζοντες ελάχιστο ποδόσφαιρο να αναρωτιούνται: Όταν η αντίπαλη ομάδα είναι όλη μπροστά και ο αιφνιδιασμός της αντεπίθεσης δίνει τις μεγάλες ευκαιρίες για να πετύχεις γκολ, βγάζεις τον παίκτη που είναι ιδανική περίπτωση για να εκμεταλλευτεί το ανοιχτό γήπεδο; Αν πάση περιπτώσει και κλείνοντας το σχόλιο μας, αισθανόμαστε το χρέος να το κάνουμε με έναν επίλογο αισιόδοξο. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την πρόβλεψη πως την επόμενη Πέμπτη οι ΠΑΟΚτσήδες θα δουν τον σοβαρό ΠΑΟΚ των υπερβάσεων και των μεγάλων αποστολών. Στο κάτω – κάτω είναι ικανοποιημένοι και από το χθεσινό αποτέλεσμα.