Γράφει η Αλίκη Μίντση
Την Παρασκευή θα (ξανα) συνεδριάσουν οι υπεύθυνοι για να δουν τι θα κάνουν με αυτή τη δύσμοιρη διοργάνωση του τελικού κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Όταν η ημερομηνία της 24ης Μάη είναι γνωστή σε όλους αλλά κανείς δεν ξέρει το πού θα διεξαχθεί αυτός ο περίφημος τελικός, η συζήτηση έχει πάει σε άλλο επίπεδο.
Μετά το αρχικό “όχι” που απάντησε ο δήμαρχος Βόλου στην ερώτηση αν δίνει το στάδιο του Βόλου -ενώ έτσι είχε προ-συμφωνηθεί στην προκήρυξη της διοργάνωσης- ο τελικός έμεινε ορφανός.
Οι υπεύθυνοι κινήθηκαν άμεσα. Πέρασαν σύνορα, ηπείρους, θάλασσες, ψάχνοντας για γήπεδο.
Αλλά όχι. Κανείς δεν μπορεί να φιλοξενήσει αυτό το παιχνίδι. Ούτε τους φιλάθλους που θέλουν να παραβρεθούν. Κανείς δεν μπορεί ή δε θέλει.
Ξαναγύρισαν Ελλάδα. Ξαναχτύπησαν την πόρτα του Μπέου. Πήραν σβάρνα όσες πόλεις έχουν ένα ικανοποιητικό γήπεδο. Αναστάτωσαν τοπικές κοινωνίες, δημάρχους, τοπικές αστυνομικές διευθύνσεις. Τίποτα.
Είπαν ακόμη να το κάνουν αυτό το έρμο παιχνίδι χωρίς φιλάθλους. Καμία λύση.
Σ’ αυτή τη χώρα που ζούμε, στην ένδοξη Ελλάδα μας, γελάμε με τα χάλια μας. Όταν στραβώσει όμως το πράμα από την ανοργανωσιά, κλαίμε κιόλας. Από πού να μας πιάσεις και τι να αφήσεις, χωρίς να λερωθείς. Η εικόνα του ποδοσφαίρου είναι η εικόνα της χώρας μας. Προχειρότητα και επιβίωση μόνο χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων.
Αυστραλία, Κύπρος, Αγγλία, Γερμανία, Σερβία, Ρουμανία, Πολωνία, Αλβανία.
Συνεχίστε παιδιά, καλά το πάτε. Έχει και άλλες ηπείρους. Μπορείτε να δείτε και Αφρική (προσοχή μόνο στους εμφύλιους).
Έχουμε ακόμη δύο εβδομάδες, ολόκληρες, χαλαρά.
Μόνο μην ξεχάσετε χάρτη να πάρετε.
Και αν θέλετε και βελάκια, να στοχεύσετε.
Πάμε. Και όπου πάει.