Πολύ σημαντική η φετινή σεζόν για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και το μπάσκετ. Και είναι μια σεζόν που καταλήγει με όλους τους “μεγάλους” στα δύο δημοφιλέστερα ομαδικά αθλήματα όχι μόνο να κερδίζουν τίτλο, αλλά και να τον αξίζουν. Η... σχεδόν όλους. Αλλά κι αυτοί που δεν κατέκτησαν τίτλο, δεν κατέκτησαν γιατί δεν τον άξιζαν.
Στο ποδόσφαιρο, μεγάλος θριαμβευτής ο ΠΑΟΚ, νικητής του πιο ανταγωνιστικού Πρωταθλήματος που έγινε ποτέ. Κατέκτησε ένα ασύγκριτο, με όλη τη σημασία της λέξης, Πρωτάθλημα και το άξιζε πέρα για πέρα.
Ο Παναθηναϊκός, που χωρίς να έχει τα φόντα, φαντασιωνόταν Πρωτάθλημα, αρκέστηκε στο Κύπελλο. Ολοι τους, παίκτες και οπαδοί, το πανηγύρισαν επειδή ανακουφίστηκαν μπροστά στον φόβο να μείνουν άτιτλοι και εκτός Ευρώπης και όχι γιατί θεωρούσαν σπουδαίο αυτό το τρόπαιο μετά από τόση πίκρα και απογοήτευση που δοκίμασαν, αποτυγχάνοντας στον βασικό (με τον νου τους) στόχο τους.
Εδώ, έχουμε μια εξαίρεση, βέβαια. Αξιζε στον Παναθηναϊκό να είναι κυπελλούχος; Προφανώς όχι. Τον βοήθησε, όμως, σκανδαλωδώς η τύχη στον δεύτερο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ, όπως τον βοήθησε και, μάλιστα, δύο φορές, ο... Αρης. Ο οποίος πρώτα κατάφερε να βγάλει από τη μέση την ΑΕΚ και ύστερα, στον τελικό, δεν έκανε τίποτε για να τον κερδίσει. Ακόμη, ο Παναθηναϊκός βοηθήθηκε και από την “παρατραβηγμένη” δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Νταρίντα από τη Γαλλίδα ρέφερι. Πολλές οι βοήθειες, πάρα πολλές, για να πει κανείς ότι άξιζε την κούπα.
Η “ΑΕΚάρα του μάγου Αλμέιδα”, όπως μας την παρουσίαζαν καθημερινά οι δικοί της, δεν πήρε απολύτως τίποτε, πέρα από μια (αυτονόητη) θέση στα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ. Δεν πήρε Πρωτάθλημα γιατί το άξιζε περισσότερο ο ΠΑΟΚ, δεν πήρε Κύπελλο γιατί σε δύο ματς με αντίπαλο τον Αρη “κατόρθωσε” να αποκλειστεί. Μόνο τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα άξιζε και αυτή πήρε.
Ο Ολυμπιακός ούτε άξιζε, ούτε προλάβαινε να κερδίσει τίτλο, αφού έγινε ομάδα μόνο μετά την εμφάνιση του Μεντιλίμπαρ. Στο Κύπελλο αποκλείστηκε νωρίς από τον Παναθηναϊκό στα πέναλτι μέσα στο Καραισκάκη, όσο για το Πρωτάθλημα, είχε μείνει αρκετά πίσω και ήταν αδύνατο να καλύψει τη διαφορά που είχε όχι από έναν αλλά από τρεις ανταγωνιστές. Και πολύ του ήταν η τρίτη θέση.
Ωστόσο, ο Ολυμπιακός, με τις δύο νίκες-έκπληξη επί της Αστον Βίλα, έχει αύριο την ευκαιρία να σηκώσει το τρόπαιο στον τελικό με τη Φιορεντίνα. Θα είναι προφανώς μεγάλη επιτυχία, η μεγαλύτερη για ελληνική ομάδα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν δεν τα καταφέρει, όμως, θα μείνει με την παρηγοριά της καλής πορείας και της εξασφάλισης μιας θέσης στα προκριματικά του επόμενου Κόνφερενς Λιγκ.
Οσο για τον Αρη, στο Πρωτάθλημα έκανε το αυτονόητο και το πολύ φυσιολογικό. Βγήκε πέμπτος γιατί, όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε ούτε τρίτος να βγει, ούτε έκτος. Ηταν μια κατηγορία μόνος του. Στο Κύπελλο, όμως, ενώ πέταξε έξω την ΑΕΚ και ενώ είχε άπλετο χρόνο μπροστά του να προετοιμαστεί για τον τελικό, αφού πέρασε εύκολα και το εμπόδιο του Παναιτωλικού, στην πιο κρίσιμη ώρα απέτυχε να νικήσει έναν Παναθηναϊκό που ήταν σκέτο ερείπιο. Και επειδή φέτος τα ευρωπαϊκά ειστήρια, μέσω Πρωταθλήματος, ήταν τέσσερα, μοιραία έμεινε εκτός Ευρώπης. Και ο Αρης πήρε τελικά ό,τι ακριβώς του άξιζε και ό,τι ακριβώς αναλογούσε στο αγωνιστικό μέγεθός του.
Για το μπάσκετ, δεν χωράει καμία συζήτηση. Ο Ολυμπιακός κατατροπώθηκε στους ημιτελικούς του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα από τη Ρεάλ, ενώ ο Παναθηναϊκός κατατρόπωσε τη Ρεάλ στον τελικό, αφού πρώτα είχε κατατροπώσει τη Φενέρμπαχτσε. Πανάξιος θρίαμβος του Παναθηναϊκού, απλή παρηγοριά για τον Ολυμπιακό η τρίτη θέση, μια που δεν είχε, όπως αποδείχτηκε, τα φόντα για την πρώτη. Αντε να δούμε τι θα γίνει και στο Πρωτάθλημα, το οποίο έτσι κι αλλιώς διεξάγεται (εδώ και πολλά χρόνια δυστυχώς) για να το κατακτά μόνο ο ένας από τους δύο και όλοι οι άλλοι να το βλέπουν μόνο στα πιο γλυκά όνειρά τους.