O Aρης έχασε την περασμένη Κυριακή έναν αγώνα που δεν είχε βαθμολογική αξία, αλλά από τη στιγμή που ο αντίπαλος του ήταν ο ΠΑΟΚ θα είχε κέρδη αν τελικά έριχνε τον αντίπαλό του στο καναβάτσο.
Οπως στην κανονική περίοδο ο Αρης έβγαλε για τα καλά το κεφάλι έξω από το νερό, μετά την ισοπαλία στην Τούμπα και τον θρίαμβο στο «Κλ. Βικελίδης», έτσι μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ υποχρεώθηκε να βουτήξει και πάλι το κεφάλι στα νερά της απαισιοδοξίας. Αυτό δεν είναι μόνο προϊόν της εσωστρέφειας του Αρη.
Είναι η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου, σ’ όλο τον πλανήτη. Η απογοήτευση μεγαλώνει στον Αρη, παρά τα διάφορα τσιτάτα που ακούγονται και προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα αισιοδοξίας για την επόμενη χρονιά, γιατί η ήττα ήρθε μετά τον αποκλεισμό από το Κύπελλο. Και δύο άσχημα γεγονότα μαζεμένα, δύσκολα διαχειρίζονται.
Υπάρχει όμως κι ένα τρίτο κακό νέο για τον Αρη. Το ενδεχόμενο να υποχρεωθεί στους επόμενους αγώνες των πλέι οφ να αγωνισθεί όχι απλώς με σύνθεση ανάγκης, αλλά χωρίς καν να συμπληρώνει αποστολή! Ποιος θα φταίει γι’ αυτό; Η διαχείριση από τον κ. Καρυπίδη, των παικτών οι οποίοι είναι ελεύθεροι σήμερα να φύγουν από την ομάδα, γιατί λήγουν τα συμβόλαια τους.
Το είχα γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου, ότι λόγω της αναβίωσης των χρεών της παλιάς ΠΑΕ, των ΒΑΝ της FIFA και των συμβολαίων που λήγουν, ο κ. Καρυπίδης ίσως θα έπρεπε να κάνει την καρδιά του πέτρα και να προχωρήσει στις ανανεώσεις, έστω και πληρώνοντας περισσότερα χρήματα. Κι αυτό γιατί δεν είχε κανένα διαπραγματευτικό ατού λόγω του BAN.
Ο κ. Καρυπίδης ούτε προσπάθησε να δημιουργήσει συνθήκες βελούδινου διαζυγίου, ώστε να αγωνιστούν οι παίκτες με τους οποίους δεν θα συμφωνούσε μέχρι το τέλος των πλέι οφ, ούτε προχώρησε σε ανανεώσεις.
Αν ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι και είναι σίγουρος ότι τελικά θα αρθεί το BAN και συγχρόνως έχει έτοιμες μεταγραφικές λύσεις, λίγο το κακό. Σε αντίθετη περίπτωση ο Αρης παίζει με τη φωτιά με κίνδυνο να καεί.
FOCUS
Στη Γ. Συνέλευση του ΣΕΓΑΣ που έγινε στα Τρίκαλα, σε απολύτως φίλα προσκείμενο στη διοίκηση περιβάλλον, προφανώς λόγω έλλειψης επιχειρημάτων, ακούστηκαν ιστορίες που χάνονται στο μακρινό 1997! Από επίσημα μάλιστα χείλη. Αναφορές που εκτιμήθηκαν κι ως ένδειξη μικροπανικού.