Η αμυντική λειτουργία
δεν είναι το μοναδικό αγωνιστικό πρόβλημα
του φετινού ΠΑΟΚ, ίσως είναι, όμως, το
πιο κομβικό, εκείνο που απαιτεί επειγόντως
λύση. Γιατί, με αντίπαλο μια μικρομεσαία
ομάδα, την Μπεϊτάρ, φάνηκαν ξεκάθαρα οι
αδυναμίες, τόσο στον αέρα όσο και στο
έδαφος.
Πάμε πρώτα στον αέρα: Κορμιά υπάρχουν. Δεν υπάρχουν σωστές τοποθετήσεις, άλματα και βοήθειες. Εκόνγκ, Μιχαηλίδης και Κουλιεράκης δεν υστερούν σε ύψος. Συχνά, όμως, είτε δεν βρίσκονται στην πορεία της μπάλας, είτε πηδούν και δεν τη φτάνουν, είτε δεν πηδούν καθόλου. Και, πάντα, δεν έχουν δίπλα τους άλλα κορμιά για να “γεμίζουν” το κέντρο άμυνας. Ποιοι θα πάρουν την κεφαλιά από υψηλόσωμους ή αλτικούς αντιπάλους; Ισως μόνο ο Κεντζιόρα και ο Μπάμπα, αλλά αυτοί, τουλάχιστον στις σέντρες, καλύπτουν τις θέσεις τους και δεν βρίσκονται μπροστά στον Κοτάρσκι.
Από όλους τους
υπόλοιπους, μόνο ο Σβαμπ μπορεί να
βοηθήσει. Ούτε καν οι φορ, όπως βοηθούσε
ο Ολιβέϊρα. Τώρα, με τον Οζντόεφ, θα
υπάρχει ένα ακόμη κορμί για το ψηλό -και
όχι μόνο- παιχνίδι. Αλλά πρέπει όλοι
όσοι και όποτε αμύνονται να μη “χάνουν”
ούτε την μπάλα, ούτε τους αντιπάλους
και, κυρίως, να κάνουν την προσπάθεια
για να αποκρούσουν και όχι να το αφήνουν
σε κάποιον συμπαίκτη τους ή την τύχη.
Δεν γίνεται να μην πηδάει κανείς σε μια
σέντρα, σε ένα φάουλ, ή σε ένα κόρνερ,
αλλά να αποκρούει μόνο όταν η μπάλα
έρχεται πάνω του. Αυτό συμβαίνει πολύ
συχνά και αν ξαναδείτε με την ησυχία
σας τα δύο ματς με την Μπεϊτάρ θα το
διαπιστώσετε εύκολα.
Πάμε και στο έδαφος: Η μορφή και των δύο αυτών αγώνων ήταν τέτοια που οι αμυντικοί και οι χαφ του ΠΑΟΚ δεν χρειάστηκε να… προπονούν τον Κοτάρσκι γυρίζοντάς του την μπάλα, ούτε να την αλλάζουν συνεχώς μεταξύ τους, αφού η Μπεϊτάρ δεν πίεζε ψηλά και περίμενε πίσω για να “κλέψει” κατοχές και να βγει σε αντεπιθέσεις. Να, όμως, που, ακόμη και τις λίγες φορές που το έκαναν, έγινε το μεγάλο λάθος από τον Σβαμπ, με συνέπεια να προκύψει η αποβολή του Αουγκούστο και το πέναλτι που ευτυχώς απέκρουσε ο Κοτάρσκι.
Δηλαδή,
αποδείχτηκε, για πολλοστή φορά, ότι οι
ανούσιες πασούλες στα καρέ του ΠΑΟΚ,
από τους ίδιους τους παίκτες του, βλάπτει
σοβαρά την υγεία. Και επειδή ο ΠΑΟΚ θα
αντιμετωπίσει στη συνέχεια και στην
Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, ομάδες πολύ
ανώτερες από την Μπεϊτάρ, πρέπει να
εμπεδώσει καλά ο Λουτσέσκου ότι όταν
δεν διαθέτεις μεσοαμυντικά Πικέ, Ντάνι
Αλβες, Τζόρντι Αλμπα, Μπουσκέτς, Τσάβι
και Ινιέστα στα ντουζένια τους, το
αποφεύγεις το “τσίκι-τσίκι” ακριβείας
γιατί, πολύ απλά, οι παίκτες σου δεν
μπορούν να το υπηρετήσουν. Και λέω για
τον Λουτσέσκου γιατί είναι γνωστό ότι
εκείνος επιμένει στο κυριαρχικό παιχνίδι
με επιθέσεις που πρέπει να “χτίζονται”
από πίσω. Είναι προτιμότερο, πάνω στην
πίεση από τον αντίπαλο και τη… σαστιμάρα
που σου προκαλεί, να διώχνεις την μπάλα
όπως-όπως μακριά κι ας μην είναι ελκυστικό
στο μάτι, παρά να του επιτρέπεις να σε
“χτυπήσει” με ένα γκολ που εσύ του
πρόσφερες επειδή επέμενες να τη
στριφογυρίζεις κοντά στην εστία σου.
ΥΓ. Μια που μιλάμε για την άμυνα, διαβάζω γνώμες που λένε ότι ο Εκόνγκ χρειάζεται χρόνο για να προσαρμοστεί. Μακάρι έτσι να είναι. Διότι, μολονότι τον ακολουθεί ένα αρκετά ενδιαφέρον βιογραφικό, με θητεία σε Αγγλία, Σκωτία, Ολλανδία, Ιταλία, Τουρκία, Βέλγιο και Εθνική Νιγηρίας, το οποίο, αν μη τι άλλο, προδίδει παραστάσεις πάσης φύσεως και πλούσια εμπειρία, δεν μου “γεμίζει” το μάτι. Τον βρίσκω… soft για στόπερ, χωρίς πληθωρική παρουσία στον αέρα και “λίγο” με την μπάλα στα πόδια. Αν όντως δεν έχει να δείξει κάτι άλλο από αυτά που έδειξε μέχρι σήμερα, Ινγκασον θα λέμε και θα κλαίμε. Μακάρι να πέφτω πολύ έξω.