Τα ελληνικά γήπεδα είναι... ξέφραγο αμπέλι. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο δεν θέλουν οι -εκάστοτε- κυβερνήσεις στη χώρα μας και οι ισχυροί του ποδοσφαίρου μας.
Νομίζω ότι κανέναν δεν εξέπληξε αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Η ρίψη κροτίδας, από την οποία προκλήθηκε ο τραυματισμός του Χουάνκαρ, δεν ήταν κάτι πρωτοφανές. Δεν έγινε για πρώτη φορά σε ελληνικό γήπεδο. Το έχουμε δει πάρα πολλές φορές να συμβαίνει.
Ένα σωρό παρόμοιες περιπτώσεις, με την σωματική ακεραιότητα των ποδοσφαιριστών να τίθεται σε πολύ σοβαρό κίνδυνο. Ένα σωρό περιπτώσεις όπου η σωματική ακεραιότητα, η ζωή, ίσως, πάρα πολλών από αυτούς που πηγαίνουν στο γήπεδο -υποτίθεται για- να χαρούν και να διασκεδάσουν, απειλείται, επειδή κροτίδες, καπνογόνα, δεν ξέρω κι εγώ τι άλλα, πετιούνται ακόμη και σε κλειστά γήπεδα, ακόμη και εντός μιας θύρας οργανωμένων οπαδών.
Όμως, κανενός το... αυτί δεν ιδρώνει. Κανένας δεν ευαισθητοποιείται. Όταν συμβαίνει, μόνο, το γεγονός, κάποιες δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων και ανακοινώσεις μέτρων που θα καταπολεμήσουν το πρόβλημα και μετά από κάποιες μέρες τα πάντα ξεχνιούνται, έως ότου να έρθει το επόμενο γεγονός.
Και κάθε... επόμενο γεγονός, φυσικά, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι κανένα σοβαρό μέτρο δεν λήφθηκε, καμία δικλείδα ασφαλείας δεν υπήρξε, στα λόγια μόνο έμειναν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι θεσμικοί φορείς του ποδοσφαίρου.
Μόλις δύο μήνες πέρασαν από την συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ, Αλεξάντερ Τσέφεριν, παρουσία των εκπροσώπων του Big 4.
Μόλις δύο μήνες από την ανακοίνωση, δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού της χώρας μας, ότι η ελληνική αστυνομία θα έχει το ρόλο να ελέγχει την είσοδο των οργανωμένων φιλάθλων στις θύρες, ότι θα τοποθετηθούν κάμερες ασφαλείας σε όλα τα γήπεδα, θα δημιουργηθεί παρατηρητήριο βίας, κι ότι αν δεν αποδώσουν όλα τα προηγούμενα θα υποχρεωθεί ο κ. Μητσοτάκης να κλείσει τις θύρες των οργανωμένων και να αποκλείσει τους ελληνικούς συλλόγους από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Τι έγινε αυτούς τους δύο μήνες; Ελέγχει η αστυνομία την είσοδο των οργανωμένων; Κι αν, ναι, πώς περνάει το «πολεμικό υλικό»; Αν δεν τους ελέγχει, γιατί; Τοποθετήθηκαν κάμερες ασφαλείας; Κι αν, ναι, ποιο είναι το υλικό που υπάρχει και από ποιον αξιολογείται; Αν δεν τοποθετήθηκαν οι κάμερες, γιατί;
Ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα υπάρξει καμία απάντηση στα ερωτήματα. Ξέρω ότι το πιθανότερο είναι πως δεν έγινε σχεδόν τίποτε, για να μην πω απολύτως τίποτε, από αυτά που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης στις 23 Αυγούστου.
Ξέρω, από την εμπειρία τόσων χρόνων, ότι δεν υπάρχει βούληση για να σπάσει αυτό το απόστημα. Γι' αυτό και θα πρέπει, μάλλον, να λέμε... δόξα τω Θεώ που δεν κάηκε ακόμη ζωντανός κάποιος ποδοσφαιριστής από κάποιον πυρσό, ή δεν έμεινε στον τόπο από κάποια κροτίδα...