Η μεγάλη γιορτή του αθλητισμού πλησιάζει και το metrosport.gr σας παρουσιάζει γνωστές και άγνωστες πτυχές των Ολυμπιακών Αγώνων.
Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να έχουν συνδεθεί με το πνεύμα της ομόνοιας και της ειρήνης, αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ολυμπιακός θεσμός υπέστη ανεπανόρθωτα πλήγματα, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε σκηνικό εκτρόπων και τραγικών συμβάντων.
Βερολίνο, 1936
Σε μια προσπάθεια να καλύψει το φασιστικό και μιλιταριστικό πρόσωπο της, η Ναζιστική Γερμανία διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, εκτοπίζοντας όλες τις πιθανές «απειλές».
Έτσι, οι αντισημιτικές αφίσες που γέμιζαν τους δρόμους της Γερμανίας, πριν τους Αγώνες εξαφανίστηκαν, οι μαύροι και οι Εβραίοι αποκλείστηκαν από κάθε άθλημα, ενώ οι Ρομά του Βερολίνου στάλθηκαν σε ειδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η Γερμανοεβραία Ελένα Μάγιερ, που αγωνίστηκε στην ατομική ξιφασκία γυναικών και δεν δίστασε, ανεβαίνοντας στο βάθρο, να χαιρετίσει ναζιστικά.
Μελβούρνη, 1956
Μόλις έναν μήνα πριν την έναρξη των Αγώνων, Λίβανος, Αίγυπτος και Ιράκ αποφάσισαν να αποσύρουν τη συμμετοχή τους, λόγω της γαλλοβρετανικής επέμβασης στο Σουέζ, ενώ η Ολλανδία, η Ισπανία και η Ελβετία αρνήθηκαν να στείλουν αθλητές στη Μελβούρνη, λόγω της συμμετοχής της Σοβιετικής Ένωσης, με την αιτιολογία ότι είχε εισβάλλει στην Ουγγαρία.
Βέβαια, τα μποϊκοτάζ, βέβαια, δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς η Κίνα αποφάσισε να μην εμφανιστεί στη διοργάνωση, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, επειδή θα συμμετείχε η Ταϊβάν.
Μεξικό, 1968
Με αίμα βάφτηκε η πόλη του Μεξικό, λίγες ημέρες μετά την ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν το καθεστώς του Γουστάβο Ντίας κατέπνιξε τη μεγάλη συγκέντρωση των φοιτητών στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών, που διαμαρτύροντας για τα υπέρογκα ποσά που θα ξοδεύονταν για τη φιλοξενία των Αγώνων, αντί για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών.
Η σφαγή στη συνοικία Τλατελόλκο οδήγησε περισσότερους από 350 νέους σε θάνατο, υπήρξε και ηθικό πλήγμα, μιας και η εν λόγω δολοφονική απόπειρα του καθεστώτος Ορδάζ, αποσιωπήθηκε στο βωμό του θεάματος των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ωστόσο, οι πυροβολισμοί διήρκησαν πολλές ώρες, με τους ήχους τους να φτάνουν στο Ολυμπιακό Χωριό, επιβεβαιώνοντας πως το ολυμπιακό πνεύμα είχε παραβιαστεί και πως το αίσθημα της ασφάλειας ήταν πλέον αμφίβολο.
Στο μεταξύ, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή αποφάσισε να αποβάλει από το στάδιο τους Αμερικανούς αθλητές Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος, που διαμαρτυρήθηκαν για τις φυλετικές διακρίσεις των εγχρώμων στις Η.Π.Α., υψώνοντας τις γαντοφορεμένες τους γροθιές, κατά τη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων.
Παράλληλα, η Αυστραλία τερμάτισε την καριέρα του Πίτερ Νόρμαν, ο οποίος έτρεξε πλάι στους Σμιθ και Κάρλος, τερματίζοντας δεύτερος.
Ο Νόρμαν, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπαραστάθηκε στους συναθλητές του, φορώντας την κονκάρδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τη χώρα να τον αποκλείει ως εκδίκηση από μελλοντικές διοργανώσεις, αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, το 1972.
Μόναχο, 1972
Η 20η Ολυμπιάδα του Μονάχου σημαδεύτηκε από ένα στυγερό έγκλημα που διεπράχθη εναντίον των Ισραηλινών Αθλητών, όταν τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου του 1972, κομάντο της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης», εισέβαλαν στο Ολυμπιακό Χωριό και έπιασαν έντεκα Ισραηλινούς αθλητές ομήρους.
Το αίτημά τους ήταν να απελευθερωθούν διακόσιοι φυλακισμένοι Παλαιστίνιοι, αλλά και οι τρομοκράτες της Κόκκινης Φράξιας, Αντρέας Μπάαντερ και Ούλρικε Μάινχοφ.
Τελικά, στην ανταλλαγή πυρών που προκλήθηκε μεταξύ των Γερμανών και των Παλαιστινίων, οι Παλαιστίνιοι σκότωσαν τους αθλητές, που πήραν για ομήρους, ενώ από τη συμπλοκή σκοτώθηκαν άλλοι δύο αστυνομικοί και πέντε από τους τρομοκράτες.
Μόντρεαλ, 1976
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ ξεκίνησαν τα διαδοχικά μποϊκοτάζ, με συνολικά 22 χώρες να αρνούνται να συμμετάσχουν στη διοργάνωση, εξ αιτίας της παρουσίας της Νέας Ζηλανδίας.
Κι αυτό γιατί η Νέα Ζηλανδία έστειλε την εθνική ομάδα ράγκμπι της σε τουρνουά της Νότιας Αφρικής, όπου ίσχυε η πολιτική του απαρτχάιντ.
Οι μόνες χώρες που δέχθηκαν να πάρουν μέρος, κανονικά, ήταν η Σενεγάλη και η Ακτή Ελεφαντοστού, ενώ η Αίγυπτος, το Καμερούν, το Μαρόκο και η Τυνησία αποχώρησαν, λίγο μετά από τη συμμετοχή τους σε κάποια αγωνίσματα, από τους Αγώνες.
Μόσχα, 1980
Στην 22η Ολυμπιάδα της Μόσχας, το 1980, Αμερικανικές χώρες και άλλα κράτη προχώρησαν σε μποϊκοτάζ με το πρόσχημα της εισβολής των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, το 1979.
Φυσικά, αυτή η στάση των αμερικανικών αλλά και των άλλων χωρών, που «συμπαραστάθηκαν», επικρίθηκε από πολλούς και θεωρήθηκε ένα πλήγμα κατά του ολυμπιακού πνεύματος, που προάγει την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών.
Από την πλευρά της, η ΕΣΣΔ έκανε λόγο για απαράδεκτη την άρνηση συμμετοχής των Η.Π.Α. και δικαιολογία με πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους, που υποβαθμίζουν τους Αγώνες, που έφεραν τη σοβιετική «σφραγίδα».
Λος Άντζελες, 1984
Τα μποϊκοτάζ δεν σταμάτησαν ούτε το 1984, με τους Σοβιετικούς, αυτή τη φορά, να αρνούνται κατηγορηματικά να συμμετάσχουν στη διοργάνωση του Λος Άντζελες, απόφαση με την οποία συμμορφώθηκε η πλειοψηφία των χωρών του ανατολικού μπλοκ, αλλά και η Κούβα.
Οι μόνες κομμουνιστικές χώρες, οι οποίες επέλεξαν να αψηφήσουν την πολιτική της Μόσχας ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Ρουμανία και η Κίνα.
Ως επίσημη αιτία της αποχής αναφέρθηκαν λόγοι ασφαλείας, εξ αιτίας του αντισοβιετικού μένους που υπήρχε τότε στις Η.Π.Α., αν και οι Αμερικανοί υποστήριξαν πως η κυβέρνησή τους είχε λάβει όλα τα μέτρα ασφάλειας και προστασίας των αθλητών, όπως και των συνοδών τους, χαρακτηρίζοντας την απόφαση των Σοβιετικών ως αδικαιολόγητη.