Το ποδόσφαιρο είναι πλέον και επιστήμη. Δεν αρκεί μόνο το ταλέντο και το καλό χτύπημα της μπάλας. Σε ατομικό επίπεδο θέλει δουλειά στην σωματοδομή, στην ταχύτητα, στην έκρηξη, στο άλμα. Σε ομαδικό, απαιτεί να δουλεύεις και με βάση την στατιστική, να χρησιμοποιείς γνώσεις γεωμετρίας, συστήματα βγαλμένα από άλλα αθλήματα. Μία δουλειά πολύπλευρη.
Ωστόσο, δεν παύει να είναι ποδόσφαιρο. Κι αυτό ως βασιλιάς των σπορ έχει τους δικούς του κανόνες και κυρίως την δική του «κοινή λογική»: ο καθρέφτης είναι πάντα το γήπεδο και τις λύσεις πρέπει να τις βρίσκεις με βάση αυτό που βλέπεις πάνω στο τερέν και όχι μόνο ακολουθώντας κατά γράμμα τα βιβλία προπονητικής. Κάπως γενικόλογος ο πρόλογος και ενδεχομένως κουραστικός. Σωστά. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος πηγαίνοντας εκεί που ήθελα να καταλήξω από την αρχή:
ΠΑΟΚ-Αϊντχόβεν: Ο Πάμπλο Γκαρσία είχε εκπονήσει ένα πλάνο πριν το παιχνίδι, βασισμένο στο νέο σύστημα με την τετράδα στην άμυνα και τους τρεις μέσους. Η λογική του σωστή, το μείγμα ενδεκάδας δεν λειτούργησε όμως, Αποτέλεσμα; 0-1 η Αϊντχόβεν και παραλίγο να πάει και με δύο γκολ προβάδισμα στα αποδυτήρια.
Ο Ουρουγουανός «διάβασε» σωστά το πρόβλημα, παρατηρώντας προσεκτικά το παιχνίδι: «Δεν έχουμε ταχύτητα, δεν παίζουμε κάθετα».
Ποια ήταν η «θεραπεία»; Μέσα οι ταχυδυναμικοί Τζόλης και Σφιντέρσκι, έξω ο Μπίσεσβαρ και ο Τσόλακ, εντολή για να συγκλίνουν οι εξτρέμ προς τον άξονα για να πιέζουν και να αρχίσουν οι επιθέσεις λίγων δευτερολέπτων στους κενούς χώρους που δημιουργούνται όταν μία ομάδα ανακτά κατοχή μπάλας.
Ο ΠΑΟΚ μεταμορφώθηκε άρδην με την επανέναρξη. Προφανώς, βοηθήθηκε πολύ από το γεγονός ότι ουσιαστικά στην πρώτη φάση, με το στημένο που έφερε το γκολ του Σβαμπ, ακύρωσε το προβάδισμα της ολλανδικής ομάδας. Όμως την τύχη σου την προκαλείς κι αν πιστεύεις στις δυνάμεις σου την πιάνεις από τα μαλλιά. Κι αυτό έκανε ο ΠΑΟΚ. Θα ήταν άδικο να μην επισημάνουμε ότι το τρίτο και το τέταρτο γκολ ουσιαστικά θύμισαν τα ματς με Μπεσίκτας και Μπενφίκα στην ταχύτητα με την οποία βγήκε ο ΠΑΟΚ στην επίθεση (και άρα είναι και έργο του Φερέιρα), όμως, εκεί ακριβώς είναι που φαίνεται και η διαφορά με τον Γκαρσία.
Ο 43χρονος τεχνικός δεν είχε κανένα λόγο να μην πατήσει πάνω στο ατού που παρέλαβε για γρήγορες επιθέσεις. Εκεί που διαφοροποιήθηκε από τον προκάτοχό του είναι στην αποφασιστικότητα που έδειξε στο κοουτσάρισμα. Μπορεί και να μην του έβγαιναν οι αλλαγές των Τζόλη και Σφιντέρσκι (κάθε αλλαγή την κάνει καλή ή κακή πρώτα ο ίδιος ο παίκτης με την απόδοσή του), όμως ο ίδιος δεν χρονοτρίβησε.
Δεν κοίταξε το μπλοκάκι του να δει αν είχε προαποφασίσει να κάνει αλλαγές στο 60', δεν περίμενε κι άλλο να δει αν θα τον δικαίωνε η αρχική επιλογή του σε πρόσωπα, δεν σκέφτηκε οτιδήποτε άλλο παρά μόνο πώς θα έβγαζε τον ΠΑΟΚ από την δύσκολη θέση που ουσιαστικά θα σήμαινε πρόωρο αποκλεισμό.
Εκανε και κάτι άλλο ο Γκαρσία. Έφτιαξε την ψυχολογία των παικτών του: Το παράδειγμα του Σφιντέρσκι είναι απολύτως κατατοπιστικό. Δεν τον θυμάμαι ποτέ τόσο ζωηρό στο παιχνίδι. Να «γκρινιάζει» εμφανώς στον Τζόλη που δεν του ‘σπασε την μπάλα σε φάση που έγινε μετά το 1-1, να πάει και να τον αγκαλιάζει μόλις σκόραρε, να δείχνει κεφάτος και δραστήριος. Στην δική του περίπτωση η αλλαγή τεχνικής ηγεσίας επέδρασε άκρως καταλυτικά. Και δεν ήταν ο μόνος. Ο Τζόλης ήρθε φουριόζος από τον πάγκο, ο Ζίβκοβιτς ήταν άλλος παίκτης στο δεύτερο μέρος, η ομάδα συνολικά έβγαζε και νεύρο και θέληση για την ανατροπή.
Δεν θα κρίνω από τώρα προπονητικά τον Γκαρσία, όμως, μπορώ να δω το ξεκάθαρα το αποτέλεσμα της έως τώρα παρουσίας του και των διαδοχικών τετ-α-τετ που κάνει.
Ο «Κανάριο» έδειξε και με τις δηλώσεις του επί διήμερο ότι ποντάρει πολύ στην καλή σχέση με τους παίκτες. «Εχουμε νικητές στα αποδυτήρια, ακολουθούν τον προπονητή, είμαστε όλοι μαζί κι αυτό είναι το πιο σημαντικό», είπε και προφανώς κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι στοχεύει λάθος.
Όταν Τζόλης, Σβαμπ και Ζίβκοβιτς είναι καλά...
Περί παικτών, λοιπόν. Θεωρώ πώς δεν είναι πλέον νωρίς και έχουμε ένα καλό δείγμα αγώνων για να υποστηρίξουμε ότι ο νέος ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει βαρόμετρα. Θυμηθείτε τα καλά παιχνίδια του ΠΑΟΚ και θα δείτε ότι υπάρχουν τρεις συν ένας παίκτες που όταν παίζουν καλά είναι όλος ο ΠΑΟΚ καλά. Πρώτος και πολύ ανερχόμενος, ο πιτσιρικάς Τζόλης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο πιο παραγωγικά ευρωπαϊκά παιχνίδια του σε γκολ ήταν MVP της ομάδας. Χθες διέλυσε όλη την δεξιά πλευρά της Αϊντχόβεν. Σε σημείο που ο Σμιντ αντικατέστησε και τους δύο παίκτες που είχε αντιπάλους απέναντί του. Ο 18χρονος επιθετικός έχει όλο το πακέτο (κουβάλημα μπάλας, ντρίμπλα άμεση και με ουσία και πάνω απ' όλα εκτέλεση) και όταν μας το έδειξε όπως, χθες τρίβαμε τα μάτια μας.
Ο δεύτερος είναι ο Σβαμπ και όχι ο Ελ Καντουρί. Ο Μαροκινός εκεί που πάει να σε πείσει ότι είναι το κομμάτι του παζλ που καταφέρνει να ενώνει άριστα άμυνα-επίθεση, βγάζει έναν τραυματισμό και σε αναγκάζει να τον χαρακτηρίσεις απλά πολύ καλό παίκτη. Αντίθετα, ο Σβαμπ έχει βάλει πολύ έντονα την σφραγίδα του. Όταν ο Αυστριακός πατάει γερά στην μεσαία γραμμή, τότε όλος ο ΠΑΟΚ μοιάζει μία καλοκουρδισμένη μηχανή. Όταν κουράζεται, τότε και ο Δικέφαλος μεταμορφώνεται προς το χειρότερο. Κάτι τέτοιο συνέβη και χθες. Στο πρώτο μέρος οι επιλογές του με την μπάλα στα πόδια ήταν κακές, ενώ έκανε και ένα τουλάχιστον αχρείαστο πέναλτι πάνω στον Μαρλέν.
Στο δεύτερο πήρε μπρος και ήταν ουσιαστικά ένας από τους βασικούς λόγους για να πάρει ο ΠΑΟΚ την μάχη της μεσαίας γραμμής και να βγαίνει συνεχώς απειλητικά στην επίθεση. Αν καταφέρει να παίζει περισσότερα από 45 λεπτά σε κάθε ματς πολύ καλά, τότε ο ΠΑΟΚ πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες να πετύχει κάτι μεγάλο.
Ο τρίτος της παρέας είναι ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Στον ανοιχτό χώρο είναι απίστευτος εκτελεστής και το είδαμε και χθες κόντρα στην Αϊντχόβεν, όπως το είχε δείξει και κόντρα στην πρώην ομάδα του, την Μπενφίκα. Το δικό του «αλλά» είναι μάλλον ψυχολογικό. Χθες στο πρώτο μέρος, ο ΠΑΟΚ ήταν εντελώς ακίνδυνος και στο δεύτερο ήταν από τους παίκτες που ηγήθηκαν της αντεπίθεσης.
Η ιδιαίτερη περίπτωση του Γιαννούλη
Αν ήμασταν στην εποχή Φερέιρα και επιχειρούσαμε να προσεγγίσουμε το κεφάλαιο παίκτες-βαρόμετρα μετά την χθεσινή νίκη, θα στεκόμασταν πρώτα και κύρια στον Γιαννούλη. Το σύστημα και η τακτική του Αμπέλ ήταν ιδανικά για τα ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Κατερινιώτη και το παράδειγμα του αγώνα με την Μπενφίκα είναι κατατοπιστικό. Χθες, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Ο Γιαννούλης ήταν αριστερός μπακ στην τετράδα και τις κούρσες του τις έκανε ο Τζόλης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικά παίκτης κλειδί γι' αυτόν τον ΠΑΟΚ. Με την παρουσία του σε τετράδα στην άμυνα θα μπορέσει να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και ανασταλτικά και μετά δεν θα μπορεί να πει κανείς σύλλογος στην Ευρώπη «ναι μεν, αλλά», για εκείνον.