Στο λιμάνι «γιορτάζουν» την «επέτειο» της προεδρικής δεκαετίας του μεγάλου αφεντικού, με την κοινή γνώμη να αντιδρά και να τους προειδοποιεί ότι ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσει τι κουβαλάνε στο δισάκι τους αυτά τα μαύρα χρόνια.
Είναι γνωστό, ως εκ τούτου μάλλον και αποδεδειγμένο, ότι οι επιτελείς του δαφνοστεφανομένου, μαζί τους το σύνολο της επιστημονικής (κατά Σαλιαρέλη) κοινότητας, με φωτεινή εξαίρεση κάποιους σοβαρούς οπαδούς της ομάδας του Πειραιά, δεν διακατέχονται ούτε εμφορούνται από υψηλόφρονα αισθήματα, πέραν των όσων τους επιτρέπει το «δόγμα Σπάθα» ή το αντίστοιχο του θεωρητικού και καθοδηγητή τους Τάκη Τσουκαλά.
Η χαλασμένη αυτή φάρα είναι εθισμένη να αποδέχεται και να αφομοιώνει άμεσα με απίστευτη άνεση ότι έκνομο, στραβό και σκοτεινό, δημιουργώντας και τα δικά της δεδικασμένα. Ένα εξ αυτών είναι ότι το φτύσιμο το θεωρεί ψιλόβροχο. Έτσι πρωτοστατούντων των πνευματικών ταγών και των επικοινωνιακών τους μισθοδοτούμενων κυμβάλων, βγήκαν στο ξέφωτο της επικαιρότητας για να προβάλουν και να γιορτάσουν μια «επέτειο» για την οποία κατά γενική ομολογία θα έπρεπε να ντρέπονται και να κρύβονται. Γιατί περί ντροπής και ανυπαρξίας ευθιξίας της συγκεκριμένης ποδοσφαιρικής κοινότητας πρόκειται.
Η οπαδική τύφλωση καλύπτει κάποια πράγματα μέχρις ενός σημείου. Πέραν όμως αυτού άβυσσος η ψυχή των επιτελών του λιμανιού, του ιδιωτικού στρατού τους και των αφελών και παρασυρόμενων οπαδών τους. Η κοινή γνώμη διατηρώντας ωστόσο την ψυχραιμία της και ακέραια τη μνήμη της στη συγκεκριμένη περίπτωση, παραμένει ήρεμη απέναντι σε αυτή την πρόκληση και δεν εξοργίζεται.
Θλίβεται απλά γιατί γνωρίζει και έχει βιώσει στο πετσί της όχι μια δεκαετία παρόμοια, αλλά και πολλές άλλες πανομοιότυπες με υμνολογίες και πανηγυρισμούς για γκρίζες κατακτήσεις και με προέδρους που αποθεώθηκαν και στο τέλος κατέληξαν στις φυλακές.
Από τον «θρυλικό» Κοσκωτά, τον εξίσου τιτανομέγιστο Σαλιαρέλη και τον ασύλληπτο σε πονηράδα και ίντριγκες «θείο», οι πρόεδροι του λιμανιού έχουν αφήσει παρακαταθήκες προειδοποίησης και συμμόρφωσης για τους επαγγελματίες αβανταδόρους της ερυθρόλευκης πιάτσας. Οι τελευταίοι, όπως όλα δείχνουν δεν έχουν το μυαλό να κρατήσουν και μια πισινή πριν σηκώσουν στους ώμους τους εκάστοτε ηγέτες τους.
Έτσι, έφτασαν στο σημείο να αποθεώνουν και να σηκώνουν στους ώμους τους, ακόμη και ληστές τραπεζών! Αυτή η πολύπειρη και πολύμαθη κοινή γνώμη λοιπόν η οποία έχει ζήσει, έχει λουστεί κι έχει υπομείνει τα πάντα σε αυτή την τελευταία δεκαετία, θα ήθελε να μάθει τι από όλα γιορτάζεται κι έχει σχέση με την ομάδα του λιμανιού. Μήπως το γεγονός της κατάκτησης των τίτλων;
Μα αυτό είναι ήδη γνωστό και καταγεγραμμένο πως διασφαλίζεται επί δεκαετίες και όχι μόνον στην τελευταία του σημερινού ηγέτη τους. Ή η περίπτωση ότι ο πρόεδρος τους δεν λείπει από καμία δίκη που είναι σε εξέλιξη κι έχει σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο, την κακουργηματική κακοποίηση του, τη σήψη και τη διαφθορά του;
Αισθάνονται περήφανοι και πανηγυρίζουν για το άθλιο θέατρο που έπαιξαν για να αποδράσουν χωρίς να παίξουν στην Τούμπα, υποχρεώνοντας τον τότε προπονητή τους να γίνει ένας θλιβερός θεατρίνος; Νιώθουν άνετα πληροφορούμενοι ότι πίσω από τις αποτρόπαιες πράξεις κατατρομοκράτησης, εκφοβισμού και λιντσαρίσματος διαιτητών, παραγόντων και δημοσιογράφων οι γνωστοί - άγνωστοι εντοπίζονται στον οικείο χώρο τους; Δυστυχώς και εν κατακλείδι, αυτή η δεκαετία για την οποία εσείς και ο σημερινός πρόεδρος σας πρέπει να γιορταστεί είναι μια δεκαετία για την οποία κατά κοινή ομολογία θα πρέπει να ντρέπεστε.
Και μαζί σας να ντραπούν και όλα τα διπλής όψεως λαμόγια και οι θεσμικοί καραγκιόζηδες (πολιτικοί, δικαστικοί, αθλητικοί) οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε θλιβερούς αχθοφόρους, που κουβαλάνε τα παντός είδους και με τον οποιοδήποτε τρόπο κατακτηθέντα τρόπαια σας. Πραγματικά έχετε πολύ μεγάλο θράσος για να πανηγυρίζετε για αυτά τα δέκα χρόνια. Η διαφορά από τα προηγούμενα άθλια των αποκαλύψεων της ιστορικής εκπομπής «Ζούγκλα» είναι μικρή, αν όχι ανύπαρκτη. Είσαστε ίδιοι και θα παραμείνετε ίδιοι, όσο θα υπάρχουν κυβερνήσεις που σας ανέχονται.