Στο ελληνικό ποδόσφαιρο το διακύβευμα ήταν πάντα η ΕΠΟ. Ολοι την στηλίτευαν και όλοι ήθελαν να την ελέγξουν.
Μόνο που σε άλλες εποχές ο έλεγχος της ΕΠΟ είχε αντίκρισμα. Η Ομοσπονδία διατηρούσε τις υπερεξουσίες της έναντι της διαιτησίας και της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης. Οπότε όποιος έβαζε πόδι στην ΕΠΟ, είχε τη δυνατότητα να επηρεάζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Ακόμη και ολόκληρα πρωταθλήματα κρίθηκαν επειδή οι σύμβουλοι της Ομοσπονδίας ήταν φίλα διακείμενοι με συγκεκριμένο σωματείο. Αξέχαστη έχει μείνει η φράση του τότε προέδρου της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση, ο οποίος ισχυρίστηκε πως η διαιτησία είναι γάγγραινα και θέλει να απαλλαγεί από αυτήν.
Δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε ο ίδιος ότι μερικά χρόνια αργότερα η FIFA και η UEFA θα επέβαλαν την αποκοπή της διαιτησίας από την Ομοσπονδία. Εδώ και τέσσερα χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ξένο αρχιδιαιτητή, ο οποίος συχνά – πυκνά ορίζει ξένους διαιτητές.
Παράλληλα ο πρώην υφυπουργός Αθλητισμού και μετέπειτα υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής συμφώνησε με τις υπερεθνικές ομοσπονδίες να έρθουν οι τακτικοί δικαστές και οι εν ενεργεία εισαγγελείς στην ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ο θεσμός λειτούργησε αρχικά με αδυναμίες, ενδυναμώθηκε από την αλλαγή του πειθαρχικού κώδικα και πήρε την τελική του μορφή μόλις φέτος που οι αθλητικοί δικαστές ορίστηκαν από τους φυσικούς τους προϊσταμένους και όχι από τη γενική συνέλευση της ΕΠΟ.
Αρα το ερώτημα είναι εύλογο: Γιατί καυγαδίζουν οι «μεγάλοι» για την ΕΠΟ, τη στιγμή που πλέον είναι τόσο αποδυναμωμένη; Μια Ομοσπονδία που δεν ελέγχει πλέον ούτε τη διαιτησία ούτε την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Μάλλον ο καυγάς γίνεται για να συντηρείται το κλίμα τοξικότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ενδεχομένως κάποιοι να θρέφονται από αυτό.
Όταν δεν έχεις να επιδείξεις ποιοτικό προϊόν, αναλώνεσαι σε κυνήγι μαγισσών. Δημιουργείς εχθρούς. Γιατί τους χρειάζεσαι ώστε να πείθεις τους αφελείς που σε ακολουθούν πως παράγεις έργο.
Σε αυτό το μοτίβο κινείται το ελληνικό ποδόσφαιρο και δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα όσο κάποιοι επιμένουν να δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα.