Δε νομίζω πως υπάρχει αμφιβολία για το τι πρόκειται να δούμε από εδώ και πέρα με την επιστροφή στο εθνικό μας πρωτάθλημα. Πιστεύω ότι οι εμπειρίες είναι τόσο στέρεες και απόλυτα παγιωμένες, ώστε δεν επιτρέπουν ούτε υποψία αμφισβήτησης. Ότι δηλαδή θα είμαστε στο ίδιο έργο θεατές!
Άλλωστε αυτό το έχουμε πει και το έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές, όμως μπορούμε να προσθέσουμε ότι το «θέμα» αναδεικνύεται διαρκώς και από μόνο του. Από τη στιγμή που το έργο παίζεται στο ίδιο θέατρο (ελληνικό ποδόσφαιρο) με τους ίδιους πρωταγωνιστές (τους χαλίφηδες του ΠΟΚ). Ολοφάνερη η μάχη των τελευταίων για το ποιος θα πάρει το «πάνω χέρι» σε ότι έχει σχέση με την ΕΠΟ και κατ΄ επέκταση (ίσως και το βασικότερο), τον έλεγχο της διαιτησίας.
Δεκαετίες ολόκληρες ως γνωστόν το λιμάνι είχε επιβληθεί στον χώρο απολυταρχικά και βάρβαρα, ελέγχοντας τους πάντες και τα πάντα. Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα οι προθήκες στο λιμάνι να είναι γεμάτες από τρόπαια. Η εύνοια ήταν σκανδαλώδης και προκλητική. Συνεχίζοντας θα ήθελα να ζητήσω την ανοχή σας, γιατί θα επαναλάβω πράγματα που υποθέτω ότι σας είναι πολύ γνωστά. Το αποτολμώ για να «δέσω» το κείμενου του σχολίου και για να προχωρήσω ένα βήμα παρακάτω.
Να υπενθυμίσω δηλαδή ότι κάποια στιγμή και με πρωτοβουλία του Ιβάν, η ερυθρόλευκη επικυριαρχία είχε λήξει, με την αλλαγή να δίνει την ευκαιρία – όχι δυστυχώς στον ΠΑΟΚ – στον πανέξυπνο ηγέτη της ΑΕΚ. Ο οποίος είναι αλήθεια ότι βοήθησε στην εκπαραθύρωση των Σαρήδων και των Γκιρτζίκιδων. Ο Μελισσανίδης εκμεταλλεύτηκε με ιδανικό τρόπο την κατάσταση όπως είχε διαμορφωθεί και απέκτησε προσβάσεις σε σημαντικά θεσμικά όργανα.
Οι του λιμανιού που έχασαν την ΕΠΟ ωστόσο διατήρησαν και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό τον έλεγχο της διαιτησίας με δεδομένη την παρουσία και την ενεργό ανάμειξη σε διεθνοποιήσεις όλα τα συναφή του υψηλόβαθμου στην ΟΥΕΦΑ παιδιού τους, Θόδωρου Θεοδωρίδη. Επιστρέφοντας στο σήμερα, βλέπουμε ότι ο στόχος της ανατροπής της σημερινής διοίκησης της ΕΠΟ, αποτελεί κυρίαρχη επιδίωξη του προέδρου της Σούπερ Λίγκα, ο οποίος στον πόλεμο που συνεχίζει, έχει και την συμπαράσταση ενός παντελώς απρόβλεπτου συνοδοιπόρου.
Και λέμε απρόβλεπτο διότι ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως ένα διαχρονικό, αβυσσαλέο προσωπικό κι επιχειρηματικό μίσος ανάμεσα τους, μεταλλάχθηκε σε μία ανίερη όπως τουλάχιστον την χαρακτηρίζουν οι οπαδοί τους, συμμαχία. Ωστόσο για να μην σας κουράζω και νιώθοντας άβολα γιατί αναφέρομαι σε γνωστά χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα πράγματα, θα κλείσω με τις τελευταίες εξελίξεις οι οποίες μάλλον δεν είναι εξελίξεις, αλλά μία από τα ίδια. Απλά είχαμε την αλλαγή του αρχιδιαιτητή και να ισχύει η πρόθεση τα ντέρμπι να τα σφυρίζουν ξένοι και όλα τα υπόλοιπα να τα αναλαμβάνουν τα λεβεντόπαιδα της παράγκας. Οι εξαρτημένοι – και όχι ανίκανοι – Έλληνες. Η εικόνα ίδια και απαράλαχτη.
Το ίδιο όπως φαίνεται ίδια θα είναι η μοίρα και του φετινού πρωταθλήματος. Απαισιοδοξία; Όχι, μια απλή και ψύχραιμη εκτίμηση και θεώρηση των πραγμάτων. Αν θέλετε και ένα δείγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, το έχετε μπροστά σας με όσα παιχνίδια έχουν διεξαχθεί. Αν συναντήσετε κάποια δυσκολία στην έρευνα σας, ρωτήστε τον ΠΑΟΚ που τα έχει βιώσει.