Για όσους δεν κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν και για όσους ασχολούνται επιδερμικά, δυστυχώς ανάμεσά τους και οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας και βάλε, έχουμε νέα: Κάθε προέλευσης ξένοι, κυρίως Βαλκάνιοι, ιδιώτες και επιχειρηματίες, αγοράζουν συνεχώς σε όλη τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη όχι μόνο από διαμερίσματα μέχρι πολυκατοικίες, αλλά και από καταστήματα μέχρι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες.
Προφανώς, το ίδιο συμβαίνει και στην Πιερία, την Καβάλα, τη Θάσο, ακόμη και στην Αλεξανδρούπολη και στα νησιά του Βόρειου Αιγαίου, σε όλες δηλαδή τις παραθαλάσσιες περιοχές, στις οποίες είναι εύκολη η πρόσβαση, είτε για διακοπές, είτε για μπίζνες, για όλους τους Βαλκάνιους γείτονες. Ρουμάνους, Βούλγαρους, Σέρβους, Σκοπιανούς, διάφορα “γενόσημα” της πρώην Γιουγκοσλαβίας, συν ολίγους Τούρκους...
Για τον τουρισμό, ουδέν πρόβλημα. Μολονότι οι καταστηματάρχες μαρτυρούν ότι μόνο οι Ρουμάνοι “αφήνουν χρήματα” και όλοι οι άλλοι κουβαλάνε μαζί τους ακόμη και κονσέρβες για να τη “βγάλουν φθηνά”, καλύτερα να έρχονται παρά να μην έρχονται, μια που, στη συντριπτική πλεικονότητά τους, οι… κανονικοί τουρίστες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν ρίξει προ πολλού μαύρη πέτρα στους βορειολαδίτικους θερινούς παραδείσους. Λίγο τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, λίγο (πολύ λίγο όμως...) τα σούπερ μάρκετ, λίγο (ακόμη πιο λίγο όμως…) οι ταβέρνες και αρκετά τα μπιτς μπαρ, κάτι γίνεται και αυτό το “κάτι” είναι προτιμότερο από το καθόλου.
Από εκεί και πέρα, όμως, όσοι έχουμε τη δυνατότητα να ζούμε από κοντά τι ακριβώς συμβαίνει και να διαπιστώνουμε τις αλλαγές από καλοκαίρι σε καλοκαίρι, ειδικά στη Χαλκιδική, αναρωτιόμαστε πλέον πάρα πολύ σοβαρά σε πόσα λίγα χρόνια άραγε εμείς οι Ελληνες θα αποτελούμε μειονότητα στη δική μας χώρα. Πίνουμε έναν καφέ και μαθαίνουμε ότι το μαγαζί ανήκει σε Βούλγαρο, μένουμε σε ένα δωμάτιο που νοικιάζει Ρουμάνος, τρώμε σε μια ταβέρνα που ανήκει σε Σέρβο ή Σκοπιανό. Και όσοι έχουμε μια εξοχική κατοικία, συστηνόμαστε κάθε καλοκαίρι με καινούργιους νέους γείτονες. Επίσης, Βούλγαρους, Σκοπιανούς, Σέρβους, Ρουμάνους και διάφορους άλλους, κατά κανόνα Βαλκάνιους. Για τους Αλβανούς, προφανώς δεν χωράει καν συζήτηση. Οσοι δεν επέστρεψαν στην πατρίδα τους στα χρόνια της βαθιάς οικονομικής κρίσης, είναι αραχτοί στις δικές τους βίλες και δουλεύουν τα δικά τους καταστήματα...
Καταλαβαίνουμε όλοι ότι πάντα θα βρίσκονται εύποροι Βαλκάνιοι για να αγοράσουν όσα δεν μπορούν να αγοράσουν πολλοί Ελληνες, ή πουλάνε όσα δεν μπορούν να κρατήσουν. Αλλά οι κυβερνήσεις τι παριστάνουν; Δεν γίνεται να μένουν αμέτοχες και αδρανείς στην εξέλιξη του... αφελληνισμού περιουσιών. Ναι, χρειάζονται οι ξένες επενδύσεις στην ελληνική οικονομία, ναι είναι καλοδεχούμενοι ξένοι κολοσσοί που θα επενδύσουν προσφέροντας θέσεις εργασίας και ζεστό χρήμα για το ελληνικό κράτος μέσω της φορολόγησης και όχι μόνο, αλλά εκεί μιλάμε για υψηλό επίπεδο. Και, βέβαια, όταν θα επενδύσει μια ξένη εταιρεία στην Ελλάδα, ούτε πλήθος καταστημάτων, ούτε πλήθος οικοπέδων και κατοικιών θα οικειοποιηθεί. Ομως, στο χαμηλότερο επίπεδο, παραχωρώντας οικόπεδα, κατοικίες και καταστήματα σε ξένους μικροεπιχειρηματίες και οικογένειες ξένων, ξένοι θα γίνουμε τελικά εμείς και, μάλιστα, πολύ σύντομα, πάνω στα δικά μας, τα ελληνικά χώματα.
Δεν είμαι ειδήμων για να προτείνω τη λύση. Απλώς καταγράφω το πρόβλημα, απορώ για ποιο λόγο δεν αγγίζει τους... ειδήμονες και, με όση φωνή διαθέτω, ζητώ εδώ και τώρα να μπει ένα φραγμός στον αφελληνισμό της ελληνικής γης και της ελληνικής αγοράς. Τους τρόπους θα τους βρουν αυτοί, που, θέλουμε-δεν θέλουμε, εκλέγουμε. Αρκεί να ευαισθητοποιηθούν, να νιώσουν και να ασχοληθούν σοβαρά.
ΥΓ. Το θέμα της... γαϊδουρινής συμπεριφοράς και της κραυγαλέας ασέβειας των περισσότερων Βαλκάνιων τουριστών ως προς την καθαριότητα στις ακτές και τη συνύπαρξή τους με τους Ελληνες, είναι τεράστιο, αλλά ας μην το ανοίξουμε κι αυτό τώρα. Δεν είναι της παρούσης.
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης