Βιωματική αφήγηση για εκείνον τον Μάη του ’80 δεν στέκεται καθότι ήμουν δεν ήμουν τεσσάρων ετών κι έτσι κάθε είδους πληροφορία και εικόνα περιορίζεται στα λόγια των άλλων με την όποια υπερβολή εμπεριέχει ο λόγος του καθενός. Κατά γενική ομολογία, σ’ εκείνο το μπαράζ με τον Ολυμπιακό μια σπουδαία ομάδα δεν προστατεύτηκε, ίσα-ίσα που ρίχθηκε με εγκληματική αφέλεια στον Καιάδα και τώρα θα αναζητήσει την «Ανάστασή» της.
Τούτο μπορεί να ξεπερνά τα όρια της υπερβολής, όμως, έτσι το νιώθω κι αυτό οφείλω να γράψω. Γιατί το ενδεχόμενο κατάκτησης του Κυπέλλου είναι κάτι παραπάνω από ευεργετικό. Περισσότερο και από σωτήριο μπροστά στην απελπισμένη προσπάθεια ενός οργανισμού και μιας κοινωνικής μάζας η οποία έπαψε να αρέσκεται στις εφήμερες χαρές και αναζητά κάτι σπουδαιότερο.
Ο Αρης δεν έχει λόγο να φοβηθεί αλλά να παίξει αυτό που μπορεί και να σεβαστεί (τον αντίπαλο) στο μέτρου του επιτρεπτού. Προφανώς θα προτιμούσε να είχαν αποφευχθεί οι ριζοσπαστικές αλλαγές στον Παναθηναϊκό και να τον βρει εντός της «λαίλαπας» Τερίμ όπου ένας Χίο τραβούσε κι άλλος για Μυτιλήνη. Τώρα θα τον βρει πιο σοβαρό, συγκροτημένο και (ως ένα βαθμό) απεγκλωβισμένο από την εσωστρέφεια. Ο Αρης δεν έχει λόγο να φοβηθεί γιατί φέτος τον κέρδισε δύο φορές με διαφορετικούς προπονητές και σε μεγάλο βαθμό, η εξέλιξη των αγώνων ήταν προϊόν της δικής του απόδοσης. Είτε μπουν σε πρώτο πλάνο το 2-0 του «Κλ. Βικελίδης» και το 0-1 της Λεωφόρο, είτε πιάσουμε τις ήττες.
Η σοβαρή αγωνιστική συμπεριφορά παράλληλα της αξιοποίησης των στιγμών στο παιχνίδι μετάβασης είναι το «Α» και το «Ω» ανεξαρτήτως της απόφασης που θα πάρει ο Ακης Μάντζιος για τον τρίτο κεντρικό χαφ. Ο Αρης νίκησε τον Παναθηναϊκό με την τριάδα των Ζουλ-Βερστράτε-Νταρίντα αλλά και με τον Μανού Γκαρθία παρόντος. Κοινός παρονομαστής των νικών ήταν η αξιόπιστη αμυντική λειτουργία μαζί με τα περισσότερα κλεψίματα και ο περιορισμός της δημιουργικής ικανότητας του αντιπάλου, όπως και το παιχνίδι γρήγορης μετάβασης.
Θαρρώ όμως ότι όλα θα κριθούν στον ψυχολογικό παράγοντα γιατί αγωνιστικά οι διαφορές δεν δημιουργούν αξιόλογη διαφορά. Γι’ αυτό επιμένω ότι ο Αρης δεν έχει λόγο να φοβηθεί αλλά να παίξει έχοντας τη γνώση ότι όλα θα εξαρτηθούν από τη δική του απόδοση. Κι αν το κάνει, τότε ναι, στον Βόλο θα «αναστηθεί».