Λάτρεψε το ποδόσφαιρο αλλά όταν κατάλαβε ότι στην Ελλάδα ως γυναίκα θα έμενε στην αφάνεια, επέλεξε να πρωταγωνιστήσει στο τατάμι. Η Μαρία Στόλη μετά από παραίνεση του πατέρα της έβγαλε τα ποδοσφαιρικά της παπούτσια και έβαλε τη στολή του καράτε. Βέβαια, η αγάπη για τη στρογγυλή θεά δεν έσβησε και έτσι, έβαλε τη σφυρίχτρα στο στόμα.
Η νεαρή αθλήτρια μίλησε στο metrosport.gr για το χάλκινο μετάλλιο που κέρδισε στην παγκόσμια διοργάνωση Premier League Matonsihos του Καράτε στην Πορτογαλία, τους επόμενους στόχους της και τη συμβολή του πατέρα και του αδερφού στην πορεία της.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στη ελάχιστη χρηματοδότηση, στην ανάγκη που υπάρχει να εργάζεται ώστε να μπορεί να βγάζει τα έξοδα για τους αγώνες της και στις εμπειρίες της όντας διαιτητής σε αγώνες τοπικού πρωταθλήματος.
«Στην Πορτογαλία νόμιζα ότι κάποιος θα με ξυπνήσει, το μυαλό μου ήταν στο pre game»
Στην Πορτογαλία κατέκτησες το χάλκινο μετάλλιο. Ήταν ο στόχος σου;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν στόχος μου να πάρω μετάλλιο ακόμη σε αυτή τη διοργάνωση. Ήθελα απλά να βρω τα πατήματα μου για το Ευρωπαϊκό και να καταφέρω να κερδίσω ένα τουλάχιστον μεγάλο όνομα».
Ανέβηκες, όμως, στο τρίτο σκαλί του βάθρου…
«Μου πήρε λίγες μέρες αλλά τώρα το έχω συνειδητοποιήσει».
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν ανέβηκες στο βάθρο;
«Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Νόμιζα θα έρθει και θα με σκουντήσει κάποιος και θα ξυπνήσω. Νόμιζα ότι ήταν ένα όνειρο. Είχα σχεδιάσει να έρθει στα επόμενα δύο χρόνια αλλά όταν έβαλα το μετάλλιο, σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να γίνει και αυτό».
Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μίλησες μετά την κατάκτηση της τρίτης θέσης; Τι σου είπε;
«Μίλησα με τον αδερφό μου. Μου είπε ότι το ήξερε πριν φύγω ότι θα τα πήγαινα καλά. Τα μοιραζόμαστε όλα. Προπονούμαστε μαζί».
Στα ημιτελικά τι πήγε λάθος και δεν βρέθηκες στον τελικό;
«Ίσως να φταίει ότι δεν είχα καταλάβει ότι βρέθηκα εκεί. Νομίζω με επηρέασε αυτό. Δεν ήμουν τόσο συγκεντρωμένη όσο θα έπρεπε. Το μυαλό μου ήταν στο pre game».
«Ζήλευα τον αδερφό μου, ήθελα να κερδίζω ακόμη και στα μήλα»
Πώς άρχισες να παίζεις καράτε;
«Ο πατέρας μου ήταν αθλητής και έβλεπα αγώνες και τα μετάλλια του από μικρή. Ενθουσιαζόμουν. Η αλήθεια είναι ότι το καράτε δεν μου άρεσε εξαρχής, γενικά μου άρεσε ο αθλητισμός. Μετά άρχισα να ζηλεύω τον αδερφό μου, που είχε ήδη αρχίσει το άθλημα, και έτσι άρχισα και εγώ».
Πρωταθλητισμό πώς αποφάσισες να κάνεις;
«Τον ευγενή ανταγωνισμό τον έχω στο αίμα μου. Ότι και αν έπαιζα από μικρή από μπάλα έως και τα μήλα, ήθελα να κερδίζω. Έτσι, έγινε και με το καράτε».
Έχεις στερηθεί κάποια πράγματα για να μπορείς να προπονείσαι;
«Δεν θα το έλεγα στέρηση. Η καθημερινότητα μου είναι διαφορετική σε σχέση με μια κοπέλα στην ηλικία μου που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Οι έξοδοι είναι απειροελάχιστοι, η διατροφή είναι συγκεκριμένη, τα κιλά που σε δεσμεύουν και οι διακοπές που καθορίζονται με βάση τους αγώνες. Δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα, όμως!».
Ήταν εύκολο να συνδυάσεις σχολείο και προπονήσεις;
«Άρχισα πρωταθλητισμό λίγο μεγάλη. Δηλαδή κάπου στην Τετάρτη – Πέμπτη δημοτικού, μετά έκανα ένα κενό και μετά άρχισα πάλι. Το πρώτο μου πανελλήνιο το έπαιξα στην Τρίτη γυμνασίου. Στο λύκειο υπήρχαν υποχρεώσεις γιατί εκεί ουσιαστικά ξεκινά το βαρύ πρόγραμμα αλλά θεωρώ ότι με σωστό προγραμματισμό μπορείς να τα καταφέρεις όλα. Δεν είχα κάποιο πρόβλημα, λοιπόν».
Ποια ήταν και είναι η στάση της οικογένειας σου;
«Είμαι από αθλητική οικογένεια και με στηρίζουν σε όλους τους τομείς. Η στήριξη τους είναι τεράστια».
«Αυτός ήταν ο σημαντικότερος αγώνας μου»
Ποιο ήταν το μετάλλιο που πανηγύρισες περισσότερο και γιατί;
«Νομίζω ότι αυτό που κέρδισα στην Ισπανία φέτος τέλη Ιανουαρίου. Ήταν και το πιο σημαντικό μου μετάλλιο στην κατηγορία γυναικών στο Παγκόσμιο Καράτε».
Ποια μάχη που δεν θα ξεχάσεις;
«Το παιχνίδι με την Ισπανίδα στην Πορτογαλία».
Ο λόγος;
«Ήταν αρκετά πιεστικός σε σύγκριση με το 4-1. Δεν είχα την αίσθηση αυτή, η αντίπαλος με πίεζε. Επίσης, πρώτη φορά έπαιζα στο κεντρικό τατάμι. Με έβλεπαν αθλητές που ζητούσα να βγάλουμε φωτογραφία. Ένας ακόμη λόγος ήταν ότι με την Ισπανίδα έχουμε κάνει αρκετές προπονήσεις μαζί και ήταν δύσκολο ψυχολογικά. Θεωρώ ότι ήταν ο πιο σημαντικός αγώνας μου».
«Ο πατέρας μου είναι χαλαρός, μου λέει φάει σαν άνθρωπος»
Προπονητής σου είναι ο πατέρας σου. Πόσο εύκολη είναι η συνύπαρξη σε σπίτι και στους αγώνες;
«Ναι, προπονητής είναι ο μπαμπάς μου. Τα τελευταία χρόνια και ο αδερφός μου. Είναι δύσκολο. Προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τους ρόλους και επειδή το θέλουμε όλοι μας, πετυχαίνει, δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα. Υπάρχει τεράστιο δέσιμο και αυτό βοηθάει στους αγώνες».
Υπάρχει κάτι που σου απαγόρευσε;
«Όχι. Θα ήθελα γιατί είναι χαλαρός (γέλια). Φαντάσου μου λέει βγες λίγο έξω, μην κάνεις τόση προπόνηση, φάε σαν άνθρωπος. Στην προπόνηση διαφωνούμε κάποιες φορές αλλά τα βρίσκουμε στο τέλος».
Ποια είναι η πιο χρήσιμη συμβουλή που έχεις δώσει;
«Να παίζω με την ψυχή μου και έως το τέλος».
«Ελάχιστη η χρηματοδότηση, πέντε – έξι φορές δεν έβαλα χρήματα»
Είσαι ευχαριστημένη με τη χρηματοδότηση που υπάρχει στο άθλημα;
«Όχι, είναι ανύπαρκτη. Είναι κάτι που μας δυσκολεύει στην καθημερινότητα. Δεν είναι μόνο ο αγώνας που θα παίξεις. Μέχρι να φτάσεις εκεί χρειάζεται προετοιμασία, όπου εκεί υπάρχουν έξοδα. Έτσι, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε. Το μόνο που έχουμε είναι η βοήθεια για τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Είναι ελάχιστη, βέβαια».
Υπάρχουν χορηγίες;
«Κατά καιρούς τοπικοί επιχειρηματίες με έχουν βοηθήσει με τα εισιτήρια ή με κρατήσεις σε ξενοδοχείο. Με έχουν βοηθήσει».
Έχεις βάλει χρήματα δικά σου για να αγωνισθείς;
«Φυσικά. Αυτό συμβαίνει συχνά. Θυμάμαι τις φορές που δεν χρειάστηκε να βάλουμε χρήματα. Ήταν πέντε μπορεί και έξι.».
Θα ήθελες να βελτιωθεί κάτι;
«Είναι όνειρο να βελτιωθεί κάτι. Βέβαια, τώρα που δεν είμαστε πια ολυμπιακό άθλημα, είναι δύσκολο».
Εσύ δουλεύεις κάπου;
«Κάνω personal και δουλεύω στη σχολή μας με γκρουπάκια με παιδάκια»
Τα χρήματα σε βοηθούν για τους αγώνες;
«Ναι, αυτό! Μόνο για αυτό δουλεύω ».
Είσαι ευχαριστημένη με το χώρο που προπονείσαι;
«Προπονούμαι στην Ηγουμενίτσα και μου καλύπτει τις ανάγκες που έχω. Είμαι πολύ καλά».
«Στην Ελλάδα οι διαιτητές φταίνε πριν βγούνε»
Πώς προέκυψε η ανάγκη να γίνεις διαιτητής;
«Αγαπούσα και αγαπώ το ποδόσφαιρο. Περπάτησα από οχτώ μηνών και είχα μια μπάλα αγκαλιά. Κάποια στιγμή όταν άρχισα με το καράτε, ο μπαμπάς με πίεσε να αφήσω το ποδόσφαιρο. Είχε ένα δίκιο καθώς το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι αρκετά υποβιβασμένο και η καλύτερη να γινόμουν, θα ήμουν ένα τίποτα για τα δεδομένα μου. Με είχε ζητήσει μια ομάδα να πάω να παίξω χωρίς απολαβές αλλά επειδή ήταν μακριά, μου το απαγόρευσε. Έτσι, από αντίδραση του είπα ότι θα πάω να γίνω διαιτητής (γέλια)».
Δεν σκέφτηκες να φύγεις στο εξωτερικό;
«Όχι δεν το σκέφτηκα. Ήμουν μικρή και αυτό ήταν ένα μακρινό όνειρο. Εχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο έξω και υπάρχουν πολλές ποδοσφαιρίστριες».
Η διαιτησία σου αρέσει;
«Μου άρεσε πολύ, το συνέχισα και μου αρέσει αρκετά».
Έχεις σφυρίξει ποτέ ως πρώτη; Και αν ναι σε τι παιχνίδια;
«Ναι, σε τοπικό επίπεδο. Η εμπειρία ήταν πιο ωραία από τη θέση του βοηθού. Ζεις τον αγώνα διαφορετικά».
Έχεις ακούσει κάποια σχόλια από την κερκίδα;
«Ναι, η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν. Στο εξωτερικό υπάρχει σεβασμός, στην Ελλάδα φταίμε πριν μπούμε στο γήπεδο. Στο τοπικό με σέβονται και με το παραπάνω. Έχει τύχει να ακούσω κάποια σχόλια».
Δηλαδή;
«Άστο τώρα. Δεν μας παίρνει. Χυδαιότητες ποτέ (γέλια)».
Έχεις έρθει ποτέ σε αντιπαράθεση με κάποιον αθλητή;
«Καταλαβαίνω ότι ο αθλητής έχει 190 παλμούς και δεν είναι σε θέση να μιλήσει ή να επικοινωνήσει».
«Στόχος να είμαι στις πέντε πρώτες θέσεις»
Μεγάλος στόχος σου είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Τουρκία. Έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα;
«Είχα μια εξάμηνη προετοιμασία που πήγε πολύ καλά. Είμαι πανέτοιμη»
Σε τι στοχεύεις;
«Στόχος μου είναι να είμαι μέσα στις πρώτες πέντε θέσεις το λιγότερο».
Ποια είναι η πιο δυνατή αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει;
«Είναι η Βουλγάρα που είναι χρυσή Ολυμπιονίκης. Έχω παίξει μαζί της και δεν την έχω κερδίσει ποτέ. Με έχει 3-0. Έχει ώριμο παιχνίδι και φαίνεται πάνω στο τατάμι. Η τεχνική της και το πείσμα της τη βοηθούν να είναι στην κορυφή».
Τι σου έχει προσφέρει το καράτε;
«Τη ζωή που έχω. Τα πάντα. Σαν άνθρωπο μου έχει μάθει το σεβασμό και ότι για να πετύχουμε κάτι, πρέπει να παλέψουμε για αυτό».
«Τις τελευταίες ημέρες μπορεί να πίνω μόνο νερό»
Πόσες ώρες προπονείσαι;
«Εξαρτάται την περίοδο. Γενικά κάνω δύο φορές την ημέρα, περίπου τέσσερις ώρες, πέντε με έξι μέρες την εβδομάδα. Η μια θα είναι η καλή προπόνηση, που θα είναι όλα με πολύ ένταση και μια δεύτερη, που θα είναι πάνω σε κάτι εξειδικευμένο. Άλλες μέρες το μοιράζω και κάνω μια τρεξίματα και μια γυμναστήριο».
Ακολουθείς μια συγκεκριμένη διατροφή;
«Το διατροφολόγιο μου εξαρτάται από το πρόγραμμα μου. Πριν από τους αγώνες ακολουθώ συγκεκριμένη διατροφή, τον υπόλοιπο καιρό απλά προσέχω τι τρώω».
Είναι δύσκολο να διατηρηθείς στο απαιτούμενο βάρος;
«Εμένα με δυσκολεύει αρκετά. Θυσιάζομαι λίγο (γέλια). Τις τελευταίες ημέρες μπορούμε να πίνουμε μόνο νερό και ίσως, την τελευταία τίποτα. Είναι ζόρι».
Θα ήθελες να αλλάξεις κάτι στη μέχρι τώρα πορεία σου;
«Ναι θα ήθελα να είχα ξεκινήσει λίγο μικρότερη. Μου έχει στοιχήσει σε εμπειρίες. Το πρώτο μου ευρωπαϊκό το έπαιξα στις γυναίκες, φαντάσου. Θα ήθελα να πατήσω στα ευρωπαϊκά τατάμι πιο νέα. Θα άλλαζα και το αγωνιστικό μου θράσος. Δηλαδή εκεί στα 19 ήμουν κοριτσάκι μέσα στον αγώνα».
Γνωρίζοντας τη Μαρία καλύτερα
Αγαπημένο φαγητό: γεμιστά
Αγαπημένη ταινία: Rocky
Αγαπημένος ήρωας: Rocky
Πρότυπο: Αλεξάνδρα Ρεσκια
Ελεύθερος Χρόνος: Ξεκούραση και εκδρομές μονοήμερες
Μεγαλύτερο όνειρο: Να γίνω παγκόσμια πρωταθλήτρια
Αγαπημένο χρώμα: μπλε
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη: Πεισματάρα